«Κοίτα με, είμαι καλύτερα χωρίς εσένα»

Επεξεργασία, προσθήκη ετικέτας, δημοσίευση. Αυτό που λείπει, ωστόσο, είναι η λεζάντα. «Κοίτα με, είμαι καλύτερα χωρίς εσένα», είναι που βροντοφωνάζει το φιλτραρισμένο χαμόγελο. «Βλέπεις; Περνάω καλά», υπονοεί το στοχευμένο ποστάρισμα. Όσο κι αν ανανεώσεις τη σελίδα καμιά ψηφιακή καρδούλα δε θα ‘ναι αρκετή. Καμιά «αντίδραση» στην ιστορία σου, όχι ώσπου να φανεί ένα συγκεκριμένο όνομα. Εκείνο του ατόμου που κανονικά θα πρέπει να καίγεται βλέποντας πως το χαμόγελό σου ζει χωρίς την παρουσία του. Καίγεται λες; Ή απλά καψαλίζεις ξερόχορτα πάνω από μια άσκοπη, ιντερνετική παγίδα που πέφτεις μέσα εσύ;

Κάπου ανάμεσα στην απογοήτευση και το προσπέρασμα βρίσκεται η εκδίκηση. Όμως δε μοιάζει μ’ αυτές που βλέπεις στις ταινίες, δε συμπεριλαμβάνει επιθέσεις, καταστροφές, κλάματα κι οδυρμούς. Είναι εκείνο το πιάτο που δεν τρώγεται κρύο, που του πατάς απλώς «like» σε μια οθόνη.

Εκεί που αναδιοργανώνεσαι και συσσωρεύεις πάλι δυνάμεις, εκεί που ξεκινάς να το ρίχνεις έξω μετά το χωρισμό, είναι που ξεκινά να παίρνει ξανά τα πάνω της κι η κοινωνική σου ζωή. Όχι, δε μιλάω για την κανονική, λέω την άλλη της κοινωνικής δικτύωσης. Βγαίνεις, γλεντάς, συναντάς κόσμο, χαμογελάς. Κάπου στο πρώτο ποστάρισμα μετά το χωρισμό κάνεις παύση. Μπαίνει λίγο το διαβολάκι μέσα σου και πολύ προσεκτικά κάνεις μια διαλογή φωτογραφιών που αγγίζουν την τελειότητα. Να φαίνεται η έντονη χαρά σου, να είσαι με ανθρώπους που σε αγαπούν-«δε μ’αγαπάς εσύ; Δεν πειράζει το κάνουν άλλοι»-, να είσαι στα καλύτερά σου από θέμα εμφάνισης, να περάσεις ένα μισάωρο ψάχνοντας την πιο όμορφη και θετική λεζάντα στο tumblr. Να την ανεβάσεις και να περιμένεις να τη δει.

Και τότε σιγή. Ούτε γέλια, ούτε χαρές και καμία σημασία στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου. Ωραία, σου γέμισαν το κάδρο, παρακάτω τώρα. Περιμένεις με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη. Ανανέωση, ανανέωση, ανανέωση. Είναι πια και το άλλο το κόλπο, αφού ξέρεις πως και να δει την τόση χαρά σου η πρώην σχέση σου, ίσως να μην το μάθεις. Κι εκεί είναι που μπαίνει στην ιστορία το stalking της νέας γενιάς, «προσθήκη στην ιστορία σας». Δεν πρόκειται να σου ξεφύγει τώρα, όταν το όνομα εκείνο θα ξεπροβάλλει επιτέλους στη λίστα, θα ‘ρθει η δικιά σου η ικανοποίηση. Για έναν περίεργο κι ίσως αλλοπρόσαλλο λόγο θα καθησυχαστείς. Πως είναι ακόμα εκεί, ασχολείται μαζί σου, θυμάται πως υπάρχεις. Ιδανικά θα ζήλεψε και λίγο που σε είδε όλο χαρά. Μια ψηφιακή, φτιαχτή χαρά. Δεν το ξέρει όμως αυτό, άρα δε μετράει.

Είναι κι η άλλη πλευρά της προσπάθειας να τσιγκλίσεις εκείνο τον άνθρωπο, υπενθυμίζοντάς του πόσο όμορφα περνούσατε παρέα. Θα ‘ναι το τότε τραγούδι σας, που «τυχαία» θ’ανεβάσεις στο προφίλ σου, θα ‘ναι ένας στίχος που σημαίνει κάτι για τους δυο σας. Ή πάλι θα θυμηθείς παλιές φωτογραφίες σου και θα τις αναδημοσιεύσεις. Ξεχωριστές, για έναν και μόνο λόγο: Έχουν άμεση σχέση με το άτομο εκείνο. Είτε επειδή σου έβγαλε τη φωτογραφία, είτε γιατί ήσασταν σ’ εκείνο το σημείο μαζί, γιατί φοράς κάτι δικό του, ή ακόμη, στη χειρότερη των περιπτώσεων, μπαίνει στο παιχνίδι το «crop». Λες και δεν υπάρχουν άλλες φωτογραφίες στις χιλιάδες που σίγουρα αποθηκεύεις στο κινητό σου, θες οπωσδήποτε να δημοσιεύσεις εκείνη τη μία που ήσασταν πλάι-πλάι. Και θα την κόψεις τόσο περίτεχνα που να μην το καταλάβει κανείς, παρά μόνο ένας άνθρωπος.

Ξέρεις όμως τι σου ξέφυγε καθώς επεξεργαζόσουν τη φωτογραφία σου και σκεφτόσουν ποιο τραγούδι θα είναι άμεση μπηχτή για το άτομο εκείνο; Όλοι εκείνοι που βρίσκονται στο πλευρό σου. Που πράγματι σ’αγαπάνε λίγο πιο πολύ, για να καλύψουν το κενό που άφησε ο χωρισμός. Που σε κάνουν να γελάς λίγο πιο δυνατά, για να ξεχνάς ονόματα και λίστες σ’ένα στόρι. Που σου χαρίζουν στιγμές αφιλτράριστες, τσαλακωμένες, αληθινές. Φίλτρο δε μπαίνει στην πραγματική ζωή κι η εκδίκηση δεν είναι παρά μία οφθαλμαπάτη. Ένα ψέμα που λες στο νου για να ταΐζει τον εγωισμό σου.

Κανένα κενό δε γέμισε μ’ένα ποστάρισμα, παρά μόνο τράφηκε για όσο διήρκεσε κι η ύπαρξη εκείνης της εικόνας στην αρχική σελίδα. Για λίγα ψεύτικα λεπτά χαράς, πίστεψες πως ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης θα γίνει ο σύμμαχός σου, που θα κάνει τον άλλον να καταλάβει τι έχασε, χάνοντας εσένα. Που ακόμα κι αν αυτό ήταν αλήθεια, ας μην καταναλώνεις τόση ενέργεια στο τι θα πει και αν. Διαγραφή, ανανέωση και πάμε παρακάτω.