Μην πεις ποτέ «συγγνώμη που δε σ’ αγάπησα»

Αν τα συναισθήματα ήταν πάντοτε αμφίδρομα, τότε δε θα μιλούσαμε για καρδιές αλλά για λεωφόρους. Πόσες φορές κόλλησες, ερωτεύτηκες, αγάπησες χωρίς ν’αγαπηθείς; Πόσες φορές αφιερώθηκες σ’ έναν άνθρωπο χωρίς να περιμένεις αλλά και χωρίς να λαμβάνεις τελικά μια ανταπόδοση; Αν ήταν για κάθε συναίσθημα να υπάρχει μια απάντηση, τότε θα ήμασταν όλοι για όλους και όλοι με όλους και δε θα ψάχναμε απελπισμένα εκείνο τον ένα που είναι για μας. Γι’ αυτό μην απολογείσαι που αγαπήθηκες μα δε μπόρεσες ν’ ανταποδώσεις. Εάν προσπάθησες μα δεν κατάφερες να δώσεις. Τουλάχιστον, τα μισά απ’ όσα είχες λάβει. Μην πεις ποτέ «συγγνώμη, μα προσπάθησα. Συγγνώμη, που δε σ’ αγάπησα». Αφού δεν μπορείς, τουλάχιστον μην το πεις και σε εξευτελίσεις.

Κύκλος είναι η ζωή και κάνουν γύρους πάνω οι σχέσεις. Έτσι, άπειρες φορές πας κι ερωτεύεσαι το «λάθος» άτομο. Κανονικά και το «ερωτεύεσαι» σε εισαγωγικά θα ‘πρεπε να ήταν, όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Κι έτσι λοιπόν, δίνεις κι ενώ λες πως δεν περιμένεις απαραιτήτως ανταλλάγματα, όταν αυτά δεν έρχονται, τότε σκας. Απορείς τι κάνεις λάθος και γιατί δεν έκρινες σωστά. Γιατί, ενώ έδωσες τόσα πολλά, δεν πήρες πάλι τίποτα. Είναι εκείνες οι στιγμές που για λίγο ξεχνάς πως οι ρόλοι δεν είναι πάντοτε ίδιοι. Πως εκείνος ο άνθρωπος που δε μπόρεσε να δώσει πίσω, έτυχε να ‘σαι κι εσύ. Έτυχε κι εσύ να «κοροϊδέψεις» κάποιον άλλον, γιατί αυτός σου έδωσε τον εαυτό του και μην πω τι πήρε πίσω. Σα να μην έφτανε αυτό, πήγες να του χρυσώσεις του χάπι, με μια ανούσια δικαιολογία του τύπου «συγγνώμη που δεν ένιωσα ό,τι ένιωσες εσύ».

Τι πάει να πει συγγνώμη που δεν ένιωσα; Από πού παραγγέλνεις συναισθήματα και δε σου ‘κατσε καλά το νουμεράκι; Τα συναισθήματα δεν έρχονται ούτε κατά παραγγελία, αλλά ούτε μπορεί κανείς να προκαθορίσει τι θα νιώσει και για ποιον. Και πότε. Κι αν θα ‘ναι ταυτόχρονα. Κι αν θα έρθει τελικά το χάπι εντ τη στιγμή που θα το θελήσει. Όχι, συγγνώμη από μένα αυτή τη φορά, μα δεν πάει έτσι η ιστορία. Είναι λοιπόν προτιμότερο, όταν δε νιώθεις αυτά που βλέπεις πως αισθάνεται η απέναντι πλευρά, ν’ αποχωρείς σιωπηλά. Σκηνές από σαπουνόπερες κι ατάκες κατεβάσματος κουρτίνας είναι τουλάχιστον αχρείαστες και όχι, δε θα κάνουν το άλλο άτομο να νιώσει καλύτερα, όπως ίσως ελπίζεις ή φαντάζεσαι.

Απ’ την άλλη, είσαι κι εσύ. Είναι που θες να μην πληγώσεις το άλλο άτομο, είναι όμως και το ότι θες να «καθαρίσεις» το όνομά σου. Μην τυχόν και κυκλοφορήσουν φήμες που σε θέλουν να λες ψέματα ή να εκμεταλλεύεσαι την αγάπη κάποιου άλλου ανθρώπου. Πρώτος κριτής που θα σκεφτεί αυτό, είναι φυσικά ο εαυτός σου. Όταν δεν επιτρέψεις σε ‘σένα να πιστέψεις πως είναι τελικά τόσο κακό που δε σου γεννήθηκαν συναισθήματα για κάποιον που ένιωσε δυνατά για σένα, τότε δε θ’ αφήσεις ούτε και την απέναντι πλευρά να πει το ίδιο. Πρακτικά, όταν απολογείσαι για την αδυναμία σου να νιώσεις και να δώσεις πίσω, δίνεις πάσα στο άλλο άτομο να σε κακολογήσει, να σε κατηγορήσει, να εκτονώσει κάπως το θυμό των απραγματοποίητων σχεδίων του. Που όλοι του οι κόποι τελικά πήγαν στράφι. Γιατί σου έδωσε κι εσύ απολογείσαι που δεν μπόρεσες να δώσεις πίσω. Μα βέβαια, όταν απολογείσαι, επιβεβαιώνεις το γεγονός ότι το φταίξιμο είναι όλο δικό σου. Φταίξιμο όμως για ποιο πράγμα; Για σκέψου το. Ποιον πείραξες, σε ποιον έκανες κακό;

Κι αφού δεν ήταν τα αισθήματα αμοιβαία, ποια θα ήταν η εναλλακτική από το να το ξεστομίσεις; Ίσως το να προσποιείσαι μέχρι να σε διώξει το άλλο άτομο, να σε βαρεθεί. Ή ακόμα να βρεις μια ακόμα πιο χαζή δικαιολογία από τη «συγγνώμη» για να το βάλεις στα πόδια. Ας καταλήξουμε λοιπόν πως η παραδοχή του γεγονότος ότι δεν τρέφεις τα ίδια συναισθήματα, χωρίς πολλές σάλτσες κι επεξηγήσεις, είναι η ιδανικότερη επιλογή. Ίσως λάβεις ερωτήσεις κι απαιτήσεις περαιτέρω επεξήγησης. Μην πέσεις όμως στην παγίδα να προσπαθήσεις να ωραιοποιήσεις κάτι που εκ φύσεως δεν είναι όμορφο. Σε κανέναν δεν αρέσει η απόρριψη. Όμως σε καμία περίπτωση αυτό δε σημαίνει πως είναι σοφότερο το να τη βαφτίζεις απολογία.

Συγγνώμη λοιπόν αν σου χαλάω το όνειρο, μα δε μοιάζουν όλα με ταινία. Δεν αγγίζεις το άλλο άτομο στο μάγουλο, δεν το χαϊδεύεις απαλά και του εξηγείς πως έκανες τα αδύνατα δυνατά για να νιώσεις. Προσπάθησες να επικοινωνήσεις με παράλληλα σύμπαντα για να ενεργοποιήσουν τη ρύθμιση «έρωτας» προς το πρόσωπό του, αλλά δεν είχε σήμα. Δε θα σε κοιτάξει μ’ ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει, αλλά θα σου χαμογελάσει στο τέλος γιατί ήσουν ειλικρινής και είπες «συγγνώμη». Συγγνώμη, μα δε θα λέει σε φίλους και γνωστούς πως «ναι, με άφησε στα κρύα του λουτρού αλλά τουλάχιστον είπε συγγνώμη». Ούτε θα ‘σαι εσύ λιγότερο ευθύς και ντόμπρος εάν δεν την πεις. Εάν δεν εξηγήσεις γιατί δεν ένιωσες. Γιατί ενώ έλαβες, δεν είχες τα κότσια για να δώσεις. Γιατί δε θέλει κότσια, μα συναίσθημα. Κι αυτό συγγνώμη αλλά δεν το επιλέγεις. Συγγνώμη, αλλά δε θα σου πω συγγνώμη. Και ούτε εσύ θα έπρεπε να λες, γι’ αυτά που δεν προκαθορίζονται, μα είναι από άγνωστο χέρι σχεδιασμένα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!