Μια ατελείωτη προσδοκία ο έρωτας

Μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν κι οι απαιτήσεις μας. Ανεβαίνουν τα «στάνταρ» μας όπως λέμε. Αυξάνονται οι ιδιοτροπίες μας, όπως δε λέμε. Λέμε πως πάθαμε και μάθαμε, πως πια ξέρουμε τι να ζητήσουμε απ’τη ζωή. Πως μπορούμε να αναγνωρίσουμε όταν ένας άνθρωπος είτε «μας κάνει» είτε «δε μας κάνει». Γιατί ξέρουμε, λέμε, με ποιον «κλικάρουμε», ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον άλλον να μοιάζει επαρκής απέναντι στις προσδοκίες μας.

Όλα τα ξέρουμε, όλα τα μάθαμε κι όλα τα καταλάβαμε. Αυτό που ξεχάσαμε στο δρόμο προς την αλαζονεία, είναι ότι οι άνθρωποι είναι πακέτα. Δε μπορώ να κρατήσω τα χαρακτηριστικά που βρίσκω χρήσιμα κι εκείνα που με ενοχλούν, που δεν τα θέλω, δε μου ταιριάζουν, να τα αφαιρέσω κάπως απ’τον άλλο άνθρωπο. Πως αν στα δέκα πράγματα που αποζητάω έχει τα επτά και πως αν τα άλλα τρία είναι αντίθετα από μένα, δε μπορώ να απαιτήσω να τα αποποιηθεί και να προσθέσει τρία δικής μου επιλογής.

Ανθρώπινες σχέσεις σημαίνει θέληση. Σημαίνει συμβιβασμός κι αμοιβαία κατανόηση. Όταν τα συναισθήματα τα οποία δημιουργούν μια ανθρώπινη σχέση είναι αγνά, τότε η κατανόηση είναι που  σπρώχνει προς την παράβλεψη παραπτωμάτων. Παραπτωμάτων λέγοντας και συνήθως εννοώντας όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν εγκρίνουμε πάνω σε έναν συμμετέχοντα πιθανής σύναψης σχέσεων μαζί μας. Παραβλέποντας βέβαια το γεγονός πως τέτοια χαρακτηριστικά έχουμε όλοι. Πως όπως εμείς διαλέγουμε, έτσι μας διαλέγουν κι οι άλλοι. Και πως κι εμείς δεν εμπίπτουμε σε κάποιου είδους εξωπραγματική τελειότητα που κάνει κάθε χαρακτηριστικό μας ιδανικό για έναν άνθρωπο που θα μας πλησιάσει.

Κάνουμε σχέσεις, δημιουργούμε δεσμούς, γνωρίζοντας πως αυτός που έχουμε απέναντί μας δεν είναι ο καθρέπτης μας. Δεν αντικατοπτρίζει ένα άλλο εγώ μας. Παρά μόνο είναι η δικιά του αντανάκλαση, με τα άκρως υποκειμενικά «καλά» και «κακά» του. Κι έπειτα στην πορεία, πολύ ανώριμα κι εγωιστικά, κατηγορούμε ανθρώπους γιατί δεν πληρούν τις προδιαγραφές μας, γιατί δεν μπαίνουν στα καλούπια τα δικά μας. Και προσπαθούμε να τους αλλάξουμε, να τους αποδείξουμε πως εκείνα τα οποία τους χαρακτηρίζουν είναι λάθος. Πως για να συνεχίσουμε να τους κάνουμε την τιμή να είμαστε παρόντες στη ζωή τους, θα πρέπει να αφαιρέσουν από πάνω τους καθετί που δεν ταιριάζει στο δικό μας παζλ. Έπος αφιερωμένο στον εγωισμό.

Κι ίσως μερικοί να προσπαθήσουν να θυσιαστούν. Να αλλάξουν για χάρη της αγάπης και του τόσο σημαντικού γι’ αυτούς, ατόμου. Να προσποιηθούν πως δήθεν πια δεν υπάρχει εκείνο το χαρακτηριστικό που δε βρίσκεται μέσα στο τοπ 10 του άλλου. Για πόσο όμως; Για πόσο είναι ένας άνθρωπος ικανός να κοροϊδεύει πρώτα τον εαυτό του και μετά τους άλλους, πως μπορεί να απαρνηθεί τη φύση του; Χαρακτηριστικά τα οποία κουβαλά όλη του τη ζωή και που ένας περαστικός εισέβαλε και απαίτησε να τα πετάξει στα σκουπίδια.

Συνήθως η καταπίεση τελικά θα μεταφραστεί σε θυμό. Ίσως άλλοτε σε θλίψη κι έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ίσως το μικρόβιο να κρυφτεί καλά για καιρό και να ‘ναι όλοι ευχαριστημένοι. Εγώ, που έφτιαξα τον τέλειο ή την τέλεια κι εκείνος ο άνθρωπος που επιτέλους κατάφερε να ευχαριστήσει το αγαπημένο του πρόσωπο. Όμως η έκρηξη δεν αργεί να έρθει.

Κι έρχεται η ζωή να μας θυμίσει πως δεν είμαστε μονοδιάστατοι. Έχουμε πτυχές, κρυφές και φανερές. Έχουμε επίπεδα διαφορετικά και πλευρές. Πως δεν είναι κατά παραγγελία που κτίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι ρομαντικές, οι φιλικές, οποιεσδήποτε. Πως όταν η επιθυμία μας να έχουμε έναν άλλον, διαφορετικό άνθρωπο στη ζωή μας είναι ειλικρινής, θα δεχτούμε με αγάπη εκείνα τα χαρακτηριστικά που βρίσκουμε ταιριαστά μ’εμάς. Αλλά με ακόμα περισσότερη αγάπη θα καλωσορίσουμε κι εκείνα που είναι εκτός των δικών μας δεδομένων. Και θα μάθουμε να ζούμε μ’ αυτά. Γιατί ανθρώπινες σχέσεις σημαίνει θέληση, συμβιβασμός, κατανόηση. Σημαίνει σεβασμός.