Ο κύκλος του έρωτα

Λένε, πως τρεις «μεγάλες» σχέσεις δημιουργεί κατά τη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος. Τρεις σχέσεις σταθμοί, που μας σημαδεύουν, η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους. Η πρώτη, είναι εκείνη που πολλοί τείνουμε να ονομάζουμε ως «την πρώτη μας σχέση». Δημιουργείται συνήθως κατά την εφηβεία κι ίσως να διαρκεί περισσότερο από άλλες ενήλικες σχέσεις. Η δεύτερη που χαράζεται βαθιά μες το μυαλό μας και πολλές φορές στην καρδιά μας, είναι με τον άνθρωπο αυτόν που θα μας πληγώσει. Που θα μας μάθει τι σημαίνει προδοσία κι «ερωτική απογοήτευση». Τέλος, έρχεται εκείνος που θα κολλήσει τα θρύψαλα της ζημιάς απ’τον προηγούμενο. Που θα μας μάθει να εμπιστευόμαστε ξανά και να πιστεύουμε στην αγάπη. Ίσως για πρώτη φορά αληθινά.

Ξεκινώντας λοιπόν ο έρωτας να κάνει τον κύκλο του, πολλοί από μας κατά τη διάρκεια της εφηβείας μας, γνωρίζουμε εκείνη την πρώτη αγάπη. Υποσχέσεις παντοτινής αφοσίωσης και συμβιβασμού από δύο ανθρώπους που δε γνωρίζουν τη σημασία τέτοιων εννοιών, όμως έχουν την πεποίθηση πως η σπίθα της ηλικίας τους δεν είναι μόνο μία φλόγα. Σχέσεις που διαρκούν πολλές φορές για χρόνια, που μαζί τα δύο άτομα περνούν από διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, από το σχολείο στις σπουδές. Κάποτε ίσως και παραπέρα. Κι ενώ ένα πολύ μικρό ποσοστό τα καταφέρνει και πέρα απ’αυτό, θα τολμήσω να πω πως ανήκει στην ελάχιστη μειοψηφία. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι οι «τυχεροί» που θα βρουν το άλλο τους μισό τόσο νωρίς. Οι περισσότεροι λοιπόν θ’αντιληφθούμε κάπου στην πορεία πως υπάρχουν τόσες επιλογές εκεί έξω για να παραμένουμε στη μία προσπάθεια. Θα προχωρήσουμε λοιπόν, αφήνοντας πίσω εκείνο τον άνθρωπο που μας έμαθε να λέμε «σ’αγαπώ» κι ας μην ξέραμε ακριβώς τι σημαίνει.

Δεύτερη κι εξίσου σημαδιακή είναι μία σχέση μ’ όλο το δράμα και τη νουβελική υπερβολή που συνηθίσαμε να βλέπουμε στις ταινίες και να διαβάζουμε σε φανταστικές ιστορίες έρωτα. Η σχέση αυτή λοιπόν, συχνά θ’ αποβεί μοιραία, καθώς ένας τέτοιος άνθρωπος είναι που θα κάνει μελλοντικά τους περισσότερους από μας να ορκιζόμαστε πως δεν θ’ αφεθούμε ξανά. Να δηλώνουμε με σιγουριά πως είμαστε καλά και μόνοι μας και πως οι σχέσεις δε μας ταιριάζουν τελικά. Είναι εκείνη η σχέση που θα τελειώσει άδοξα, είτε λόγω κάποιου ψέματος, μιας απιστίας, ή και του συνδυασμού των δύο. Είναι αυτή η φάση που θα μας βρει στα πατώματα, να κλαίμε και να θρηνούμε για κάτι που ίσως δεν είχαμε ουσιαστικά ποτέ. Να πέφτουμε τόσο χαμηλά κι η πτώση να ‘ναι ανώμαλη, σε έδαφος τραχύ. Να μην το συνειδητοποιούμε τη στιγμή που συμβαίνει, παρά μόνο αργότερα, ως θεατές, να ντρεπόμαστε για το πρόσφατο παρελθόν μας. Και να το ξεπερνάμε, να το προσπερνάμε, όμως πάντα να μένει μια μικρή, πικρή γεύση και μια κάποια καχυποψία μπροστά στον κάθε άλλο νέο άνθρωπο που θα προσπαθήσει να μας πλησιάσει. Που είτε είναι ειλικρινής είτε όχι, για κάποιο διάστημα στα μάτια μας θα ‘ναι όλοι ψεύτες κι όλα φούμαρα. Για ένα διάστημα ώσπου να μπει στη ζωή μας εκείνη η παρουσία που θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα λίγο αλλιώς.

Η τρίτη αξιοσημείωτη σχέση που δημιουργεί ένας άνθρωπος στην ενήλικη, πια, ζωή του, είναι εκείνη που φέρνει πίσω αναμνήσεις της εφηβείας. Είναι εκείνο το άτομο που ανοίγει πόρτες που μέχρι πρότινος ήταν κλειδωμένες με πόμολα σκονισμένα. Ξαναβάζει το φλερτ στην καθημερινότητά μας και χαράζει το χαμόγελο στο πρόσωπό μας στη θέα ενός ανθρώπου. Μας κάνει ν’αναθεωρούμε και να ξανασκεφτόμαστε όσα λέγαμε για παντοτινή ελευθερία κι άρνηση απέναντι στη δέσμευση. Θα κάνει ένα-ένα όλα τα τείχη να γκρεμίζονται, χωρίς όμως να τα κατεδαφίζει. Παρά μόνο με σεβασμό προς την ύπαρξή τους, θα περιμένει υπομονετικά μέχρι εκείνα να υποχωρήσουν. Οι υποσχέσεις αφοσίωσης θα μπουν ξανά στο παιχνίδι της ζωής μας και θα ‘χουν έναν αέρα πιο ώριμο, μα με την ίδια παιδικότητα που φέρνει μαζί του ο φτερωτός θεός. Θα ‘ναι ίσως η πρώτη φορά που θ’ αρθρώσουμε το «σ’αγαπώ», γνωρίζοντας τη σημασία του. Ξέροντας πολύ καλά τι φέρνει μαζί του και τι προϋποθέτει. Κι ο κύκλος θα ‘χει πια κλείσει, με την επιστροφή στην πρώτη μας εφηβική αγάπη, μα με μια αίσθηση ενηλικίωσης και της δυνατότητας εκπλήρωσης όλων εκείνων των τότε υποσχέσεων.

Κι όταν πια ο «κύκλος του έρωτα» ολοκληρωθεί, όλοι ευχόμαστε η τρίτη εκείνη σχέση να ‘ναι το τελικό στάδιο. Να ‘μαστε τόσο τυχεροί που η βόλτα με διαφορετικούς συνοδοιπόρους σταματάει εκεί και πως όλες οι υπόλοιπες διαδρομές θα γίνουν μ’εκείνον τον έναν άνθρωπο. Κι αν δεν έχει απ’όλων τις ζωές περάσει ο έρωτας, είτε μ’αυτή τη σειρά είτε με κάποια άλλη, η πίστη σ’αυτόν είναι που λειτουργεί ως πρόκληση και πρόσκληση. Γιατί όταν πιστεύουμε στον έρωτα και στις ιδιότητές του, τότε πιστεύει κι εκείνος σ’εμάς κι ότι είμαστε ικανοί να τον χειριστούμε. Μ’όλα τα στραβά κι ανάποδά του, με την ανωριμότητα, την απελπισία, τον ενθουσιασμό, την προδοσία κι ίσως στο τέλος την σταθερότητα που είναι ικανός να μας προσφέρει.