Ποιος είναι ο δικός σου κρυφός αριθμός;

«Εεε…»

Κάπως έτσι ίσως να ξεκινά η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση. Μερικές φορές ντρέπεσαι, δειλιάζεις, φοβάσαι μη τυχόν σε παρεξηγήσουν. Σκέφτεσαι λίγο πριν απαντήσεις. Ίσως να κατεβάζεις και λιγάκι τον αριθμό. Έτσι, που να μην ακούγεται πολύ. Έτσι που να μη σοκάρει. Τι εστί «πολύ»; Ποιος αριθμός σοκάρει; Κανείς δεν ξέρει. Τον προσαρμόζεις ανάλογα, με βάση το συνομιλητή σου. Ζυγίζεις το ποιος είναι, τι σου είναι, γιατί ρωτάει και τι «πρέπει» να του πεις. Ή άλλοτε με βάση τη δική σου προσωπικότητα, πόσα έχεις σκοπό να πεις και πόσα να κρύψεις.

Στα δάκτυλα πόσων χεριών μετριούνται οι δικοί σου ερωτικοί σύντροφοι; Με πόσους ανθρώπους έχεις συνευρεθεί σε σεντόνια καυτά με ανάσες που τρέμουν; Πολλές φορές διστάζεις ν’ αποκριθείς απευθείας. Ειδικά δε, αν αυτή η ερώτηση βγαίνει από το στόμα του ενδεχόμενου επόμενου στη λίστα, ατόμου. Αυτού που έχει σκοπό να σου αυξήσει τον αριθμό κατά ένα, αλλά να μην ενθουσιαστεί εάν ακούσει τον υφιστάμενο. Ή που τέλος πάντων εσύ πιστεύεις πως δε θα πετούσε και τη σκούφια του αν μάθαινε την αριθμητική του παρελθόντος σου.

Υπάρχει η λογική εξήγηση-που βασίζεται τέλος πάντων σε κάποιου είδους εξήγηση-στο γιατί κομπιάζουμε πολλές φορές όταν το ταίρι μας μάς κάνει την ερώτηση την οποία πιθανόν να μη θέλαμε με τίποτα να αρθρώσει. «Μπορεί να με θεωρήσει εύκολη», «Θα πει πως πάω μ’ όποια να ‘ναι». Τέτοιες είναι οι σκέψεις που περνάνε απ’το μυαλό, την ώρα που το άλλο μας μισό ρωτάει: «Με πόσα άτομα έχεις πάει πριν από μένα, μωρό μου;» Γιατί να κάνει αυτή την ερώτηση, θα μου πείτε. Τι σημασία έχει, εφόσον είναι ιστορίες που ανήκουν στα παλιά, που έχουν πια μείνει πίσω. Πολλές οι απαντήσεις που μπορεί να δοθούν.

Ίσως πράγματι κάποιος να θέλει να «μετρήσει» μέσα απ’ την ερώτηση αυτή την ηθική μας. Την ανηθικότητά μας, κυρίως. Δε λέω πως είναι σωστό, λέω απλώς πως είναι μια λογική. Ίσως πάλι να είναι θέμα ζήλιας, ανταγωνισμού. Εφόσον μετά από εκείνη την ερώτηση μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλες περί ικανοτήτων κι απόλαυσης. Ίσως πάλι να μπεις σε ένα τριπάκι σύγκρισης. Εκεί είναι που τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα και κάπως επικίνδυνα. Εκεί είναι που η επιλογή των λέξεων πρέπει να είναι προσεκτική γιατί η ατμόσφαιρα ίσως σκουρύνει. Πώς όμως θα μετρήσεις τα λόγια σου και θα σκεφτείς την κάθε σου λέξη όταν ο άλλος είναι απέναντί σου και σε ρωτάει, περιμένοντας μια άμεση ανταπόκριση;

Υπάρχει κι η άλλη η περίπτωση που η ερώτηση αυτή αρθρώνεται από άτομα του περίγυρού σου, από φίλους, πάνω σε κάποια συζήτηση. Εκεί τώρα, οι λόγοι για τους οποίους ίσως γίνουν στο μυαλό αυξομειώσεις, διαφοροποιούνται. Εκεί τα θέματα είναι πιο «κοινωνικά», είναι η ανάγκη ένταξης σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα. «Υπάρχει ομάδα αριθμού ερωτικών συντρόφων;» θα μου πεις. Κι εγώ θα σου απαντήσω πως πολύ εύκολα ένας άνθρωπος, είτε θα κατεβάσει τον αριθμό του για να μη διαφοροποιείται πολύ απ’ το σύνολο γιατί ίσως παρεξηγηθεί. Αντιστοίχως, ίσως τον ανεβάσει, όταν η κοινωνική ομάδα απ’ την οποία περιτριγυρίζεται υπάρχει η πιθανότητα να τον θεωρήσει κάπως «ανώτερο», «έμπειρο», «γνώστη» του αθλήματος.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος που κάποιος από μας κάποια στιγμή ρωτήσει ένα άτομο «ποιος είναι ο δικός σου αριθμός», είναι σίγουρα λόγος κλισέ. Είτε αυτός ονομάζεται περιέργεια-πράγμα που δεν αφορά κανέναν παρά μόνο εκείνους που ήταν παρόντες στο κρεβάτι-είτε ονομάζεται κριτική. Δεν ξέρω πότε η ερωτική επαφή έγινε μέσο κρίσης χαρακτήρων, ηθικής και ποιότητας, όμως είναι ένα γεγονός το οποίο ισχύει και συμβαίνει. Προκαλεί παρεξηγήσεις και συγχύσεις. Στην ουσία οι άνθρωποι κρίνουμε ένα παρόν κι ένα μέλλον με βάση ένα παρελθόν. Κατακριτέο, όταν ο αριθμός που ακούμε είναι μεγαλύτερος από αυτόν που το στενόμυαλο κεφάλι μας θα θεωρούσε «οκ».

Κι ενώ ρωτάμε κι επιμένουμε, συχνά δεν είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε πιθανή απάντηση. Παρά μόνο ελπίζουμε σ’αυτή που μόνοι μας θέσαμε ως αποδεκτή μες το κεφάλι μας. Που καθορίσαμε εμείς τι θα ήταν επιτρεπτό στο παρελθόν κάποιου άλλου ατόμου. Ένα παρελθόν στο οποίο ίσως να μην ήμασταν καν παρόντες. Η λογική του παραλόγου.

Είναι απλώς ακόμη ένα από εκείνα τα θέματα που λέμε πως ο καθένας μας εάν θέλει μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον. Εάν πάλι δε θέλει, ο άλλος υποχρεούται να κατανοήσει πως ουδεμία σχέση δεν έχουν με το παρόν. Πως εκείνα τα άτομα, εκείνοι οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τον αριθμό σου, ήταν και είναι μέρος της πορείας σου. Άλλοτε της σεξουαλικής μοναχά, άλλοτε της σχεσιακής, της ψυχολογικής, της συντροφικής.

Είναι από αυτά που τα κάναμε να φαντάζουν πολύ σημαντικότερα απ’ όσο είναι, λες και από ένα νούμερο και μετά κάπως χαλάς, μπαγιατεύεις. Ή άλλες φορές, παίρνεις κάποιου είδους βραβείο, βεβαίωση καλής γνώσης του έρωτα. Ας χαλαρώσουμε, παιδιά! Καμιά στάμπα δε ζωγραφίστηκε, κανένα βραβείο δε δόθηκε, καμιά ρετσινιά δεν έμεινε. It’s just a number!