Σ’ έναν κόσμο χωρίς σταγόνα φλερτ

Ακούγεται τρομακτικό και κάπως εξωπραγματικό. Να μην υπάρχει η δυνατότητα της προσέγγισης, της έκφρασης κάποιου κομπλιμέντου, της απόπειρας έρωτα. Κι όμως, έχοντας ήδη στα χέρια μας την ευκαιρία να φλερτάρουμε ανά πάσα στιγμή, την εκμεταλλευόμαστε στο έπακρον, ή έχουμε άραγε επαναπαυθεί, εφόσον πλέον υπάρχουν άλλοι –ευκολότεροι- κι ίσως απρόσωποι τρόποι να το κάνουμε; Θα μου πείτε, ποιος διαχωρίζει και ποιος ορίζει τι πάει να πει φλερτ, και από πού κι ως πού το να μη γίνεται κατά πρόσωπο δε μετράει, όμως σκεφτείτε την πιθανότητα, αυτή η ευκαιρία που μας προσφέρουν τα μέσα, του να μην «ντροπιαστούμε» από κοντά και το να ρίξουμε δίχτυα από απόσταση ασφαλείας, να είναι η αρχή προς την έκλειψη του οτιδήποτε ο καθένας μας μπορεί να ονομάσει φλερτ.

Οι απόψεις διίστανται, περί της ορθής πράξης κι εφαρμογής του φλερτ. Κάποιος θα πει πως αυτά είναι πράγματα που γίνονται μόνο από κοντά, πως η σωστή διεκδίκηση δε μπορεί να κρυφτεί πίσω από οθόνες, χωρίς να κοιτάμε τα μάτια του άλλου και να προσπαθούμε να μεταφράσουμε το τι σκέφτονται. Έτσι, θα υπάρξουν εκείνοι – οι λιγοστοί πια – που θα προτιμήσουν ν’αναμένουν την κατάλληλη στιγμή κι ας αργήσει. Δε θα τρέξουν να «κρυφτούν» πίσω από την ασπίδα που προσφέρει η οθόνη και θα προτιμήσουν τον παλιό πια, αλλά κλασικό τρόπο φλερτ. Την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο χωροχρονικό πλαίσιο θα περιμένουν υπομονετικά για να πλησιάσουν. Όσο κι αν στις μέρες μας, αυτό γίνεται όλο και δυσκολότερο, εξαιτίας διαφόρων παραγόντων κι όσο κι αν ρισκάρουν να έρθουν δεύτεροι, από κάποιον ίσως που δεν ανέμενε να κάνει το βήμα από κοντά.

Από την άλλη, είναι κι εκείνοι που δε θεωρούν πως το δίκτυο αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα, αλλά αντιθέτως μια ευκαιρία όταν η δράση εξ’επαφής δεν προσφέρεται ως επιλογή. Κι έτσι δε θα περιμένουν τ’αστέρια να ευθυγραμμιστούν και τους πλανήτες να γυρνάνε με την ίδια τροχιά, ούτως ώστε να πλησιάσουν ένα άτομο που τους ενδιαφέρει. Αντιθέτως, θα εκμεταλλευτούν τα μέσα τα οποία έχουν διαθέσιμα τη δεδομένη στιγμή, όπως είναι τα σόσιαλ φυσικά, για να προσπαθήσουν, κάποτε με όμορφους αλλά και με λιγότερο φινετσάτους τρόπους, να προσεγγίσουν κάποιον άνθρωπο ερωτικά. Αυτό τώρα δέχεται διαφόρων πιθανοτήτων, όπως και η κατά πρόσωπο προσέγγιση. Εξάλλου σου λέει, τι ρόλο παίζει, αφού το πόσο πετυχημένη θα είναι η ατάκα, ή αποτυχημένη αναλόγως, δε διαφέρει από το αν είναι από κοντά ή από μακριά.

Κι ερχόμαστε σ’ένα τρίτο, ίσως όχι μακρινό ενδεχόμενο. Άραγε, η εξέλιξη της εποχής, αποτελεί την αρχή για την εξ’ολοκλήρου εξαφάνιση οποιουδήποτε είδους φλερτ; Είναι δυνατό σιγά-σιγά να εκλείψει ακόμα και το κομπλιμέντο που θα λάβει κανείς στο κινητό του, η ψηφιακή καρδούλα που θα δει στις ειδοποιήσεις του, μια αντίδραση – αφορμή συζήτησης – στην ιστορία του; Κι αν είναι, τότε τι μένει; Ποια μέσα θα ‘χουμε τότε διαθέσιμα αφού θα ‘χουμε ξεχάσει πως κάποτε γινόταν διά ζώσης; Πως πια δε θα προσφέρεται ούτε τηλεργασία και πως ο άνθρωπος θα μένει εκεί να στέκει ακίνητος, με μια αεικίνητη επιθυμία για έρωτα που δε θα ‘χει τρόπο να βρει δίοδο προς την άλλη πλευρά.

Και φανταστείτε λοιπόν, να ζούσαμε σ’ έναν κόσμο δίχως φλερτ. Είτε επειδή εμείς οι ίδιοι το προκαλέσαμε στους εαυτούς μας, με τους τρόπους οι οποίοι περιγράφονται πιο πάνω, είτε γιατί έτσι ήταν τα πράγματα εξ’αρχής. Να μην υπήρχαν έννοιες όπως κομπλιμέντο, ραντεβού και ματιές που λένε όσα ακόμη δεν έχουν αρθρώσει τα στόματα. Τότε θα είχαμε εφεύρει άραγε άλλους τρόπους οι άνθρωποι για να προσεγγίσουμε ερωτικά το αντικείμενο του πόθου μας; Θα υπήρχαν άλλα διαθέσιμα μέσα για να χρησιμοποιήσουμε, ή θα ήμασταν ανίκανοι να εκφράσουμε οποιαδήποτε έλξη κι έτσι θα οδηγούμασταν στην αποξένωση από τον έρωτα κι από άλλα άτομα;

Κανείς δε μπορεί να ξέρει στην πραγματικότητα κι ίσως θα έπρεπε να κάναμε τ’αδύνατα δυνατά για να μη μάθουμε πώς θα ήταν, να μη φτάσουμε τελικά σ’ένα τέτοιο σημείο. Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή, χρειάζεται την τριβή με άλλους ανθρώπους για να μπορεί να τροφοδοτεί το μυαλό και τις αισθήσεις του. Γιατί αν ήμασταν προορισμένοι για να ‘μαστε όλοι μόνοι, κλεισμένοι στα κυριολεκτικά και μεταφορικά μας κουτιά, τότε δε θα υπήρχαν τόσοι άλλοι γύρω μας, περιμένοντας να μας γνωρίσουν. Δε θα δημιουργούσαμε φιλίες, δε θα κάναμε παρέες, δε θα ερωτευόμασταν.

Μπόνους προβληματισμός για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι η απορία που πλανιέται συχνά σε συζητήσεις ανάμεσα σε νέους ανθρώπους. Πού γίνεται η σωστή γνωριμία και πότε προσφέρεται πρόσφορο έδαφος για φλερτ, εφόσον γενικότερα η συναναστροφή έχει εκλείψει; Και με μια ζωή γρήγορων ρυθμών, πίεσης κι υποχρεώσεων, ίσως τα μέσα να ‘ναι η γρηγορότερη κι ευκολότερη λύση, μη χάνουμε και χρόνο και κάνουμε κόπο χωρίς να ξέρουμε εκ των προτέρων αν αξίζει τον κόπο. Έχουμε εξάλλου αναλύσει άλλη φορά την επιθυμία μας να ξέρουμε κατά παραγγελία, εάν η απόπειρά μας προς άλλο άτομο ερωτικά, πρόκειται να πετύχει.

Κι αφού από τη μία λέμε πως έξω σ’ένα μπαρ, με την προσθήκη αλκοόλ, ίσως να μην είναι η κατάλληλη στιγμή για να μας πάρει κάποιος άλλος στα σοβαρά. Ή στη δουλειά, να μη δίνεται η δυνατότητα για επιπλέον επικοινωνία, πέραν της απαραίτητης για να βγαίνει το οκτάωρο. Ή τέλος πάντων, όπως έχουν γίνει τα πράγματα το τελευταίο διάστημα, να είμαστε όλοι απομονωμένοι και να δουλεύουμε μόνοι μας, χωρίς την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούμε κι ίσως να φλερτάρουμε. Τότε τι μένει; Μα φυσικά το κινητό που θα πιάσουμε στο χέρι μας, για να κάνουμε μια διαλογή ανάμεσα σε πρόσωπα που πιθανολογούμε πως θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε σε συνθήκες φυσικής παρουσίας.

Πουθενά δεν πρόκειται να καταλήξουν οι προβληματισμοί. Ούτε στο αν πρέπει ούτε αν δεν πρέπει να γίνονται όλα τα παραπάνω. Ούτε αν μας ευκολύνουν, ούτε αν μας δυσκολεύουν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Δεν είναι αυτός ο σκοπός, άλλωστε. Σκοπός είναι να παραμείνει στη φαντασία μας, ο κόσμος εκείνος όπου το φλερτ είναι μια έννοια άγνωστη. Μια λέξη που δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό. Γιατί οι άνθρωποι χρειαζόμαστε κάθε μορφή του, κάθε μία παραλλαγή του, έτσι ώστε να μπορούμε ν’ανανεωνόμαστε, νοητικά και συναισθηματικά.