Το «όλα στη φόρα» στη σχέση δεν είναι πάντα ωφέλιμο

Είναι γεγονός πως όντας ερωτευμένοι, θέλουμε πολλές φορές να ωραιοποιούμε καταστάσεις και συναισθήματα. Προσπαθούμε να κάνουμε το ταίρι μας να νιώθει μοναδικό, ξεχωριστό. Όχι ότι δεν είναι, στα μάτια μας. Όμως συνήθως υπάρχει μια τάση προβολής μιας σχέσης τέλειας, με ένα ταίρι τέλειο. Τίποτα ανθρώπινο κι ατελές. Κι ο άλλος νιώθει θεός, γιατί του δίνουμε το δικαίωμα αυτό.

Όμως, ας παραδεχτούμε πως στην πραγματικότητα όσο κι αν αγαπάμε τον άνθρωπο εκείνο, δε μας αρέσουν όλα πάνω του. Δεν είναι όλα ρόδινα πάντα και παντού. Δε ζούμε σε παραμύθι κι ο έρωτάς μας δε θυμίζει αυτόν του Νόα και της Άλι από το «Ημερολόγιο». Έχουμε ελαττώματα, παρουσιάζουμε συμπεριφορές που συχνά δεν αρέσουν στον άλλον, κάνουμε πολλές φορές, σκοτεινές σκέψεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η αγάπη που νιώθουμε ακυρώνεται. Για πες το όμως αυτό σε κάποιον που υποθετικά έχει την ικανότητα ν’ ακούσει όλους εκείνους τους όχι και τόσο ευχάριστους συνειρμούς. Πιστεύεις πως εκείνη την ώρα θα σκεφτεί πως «’ντάξει, μωρέ, δε σημαίνει πως δε μ’ αγαπάει»; Πολύ αμφιβάλλω.

Ναι, σ’ αγαπάει και λογικά θα έπρεπε να σε αποδέχεται όπως ακριβώς είσαι. Όμως υπάρχει κι εκείνη η πιθανότητα κάτι πάνω σου να μην αποτελεί το αγαπημένο σημείο του ανθρώπου σου. Πόσο μεγάλο ξενέρωμα θα ήταν πραγματικά αν μπορούσες σε στιγμές εσύ να το ακούσεις αυτό μέσα στις σκέψεις του; Πόσα προβλήματα θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή η αθώα κι ίσως αυθόρμητη σκέψη του άλλου, κάτι που δε θα σου έλεγε για να μη σε προσβάλλει, να μη σε πληγώσει.

Πάνω σε κάποιον καβγά, προσπαθείς να μην πεις πράγματα που δεν εννοείς πάνω στην ένταση της στιγμής. Να τα κρατήσεις μέσα σου, για να εκτονωθείς με κάποιο τρόπο αθόρυβα έρχεται η αποσυμφόρηση. Κι ο άνθρωπός σου ακούει εκείνες σου τις σκέψεις, που μιλάς γι’ αυτόν με τα χειρότερα λόγια στον εαυτό σου. Σε μια στιγμή θυμού μεν, με τις χειρότερες βρισιές, δε. Θα ενοχληθεί το άλλο άτομο, δε θα ενοχληθεί; Ποτέ κανείς μας δε φαντάζεται πως το ταίρι μας πιθανό να αρθρώσει λόγια βαριά για το πρόσωπό μας. Κι όμως θα ‘ρθει εκείνη η στιγμή που θα σε νευριάσει, θα σε απογοητεύσει, θα έχει μια στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας. Σκέψου αυτά να μην περιορίζονταν μόνο στις προσωπικές σου συζητήσεις με τον εαυτό σου και να μπορούσε ο άλλος να τ’ ακούσει. Λέξη προς λέξη.

Με φόβο και πάθος λοιπόν σε βάζω να φανταστείς την πιθανότητα να παίζει κάποιο ψέμα. Ο σύντροφός σου δε νιώθει όπως παλιά, δεν είναι πια ερωτευμένος μαζί σου. Δε στο λέει όμως και δε σε χωρίζει. Από συνήθεια, από φόβο, από ανασφάλεια; Πολλά τα πιθανά σενάρια. Κι εσύ, ως ένας άλλος υπερήρωας όλα αυτά τα ακούς την ώρα που μόνος του εκείνος ο άνθρωπος θα σκέφτεται πως πια δε θέλει να είναι μαζί σου. Καταστροφικό, το ξέρω. Να ακούσεις από τον άνθρωπό σου μια τέτοια σκληρή πραγματικότητα.

«Πού βρίσκεται η χρησιμότητα σ’όλο αυτό;», θα μου πεις. Κι εγώ σου λέω πως οι πιο βαθιές μας σκέψεις κρύβουν πάντα τη αλήθεια του καθενός. Μια αλήθεια που όταν τύχει κι αδίκως κρύβεται από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, καλό είναι να μαθεύεται. Όσο κι αν πονάει.

Δεν ξέρω εσύ πού καταλήγεις. Αν θα ήθελες να διάβαζες τις αρνητικές σκέψεις του άλλου σου μισού. Να μη μένει τίποτα κρυφό ανάμεσά σας και κάθε ανασφάλεια να βγαίνει στη φόρα. Ακόμα κι αυτά που ο καθένας μας κρατάει μυστικά με τον εαυτό του. Θα σου πω απλώς ότι είμαστε φτιαγμένοι έτσι που να ‘χουμε αυτό το μηχανισμό της σκέψης, της αθόρυβης επεξεργασίας με τον εαυτό μας, πολύ έξυπνα και στρατηγικά. Γιατί ο καθένας μας δικαιούται να έχει μυστικά που κρύβει καλά. Γιατί τα επίπεδα της αλήθειας δεν είναι πάντα ωφέλιμα και δεν είναι όλες οι αλήθειες για να λέγονται. Είναι και μερικές, που είναι διάλογοι δικοί μας με τον εαυτό μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως θίγει, προσβάλλει, μειώνει το άλλο άτομο.