Οι τρόποι μας και η συμπεριφορά μας μπορούν εύκολα -ακόμα κι άθελά μας- να πληγώσουν ανθρώπους γύρω μας. Πολλές φορές λειτουργούμε απερίσκεπτα χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες από τα λόγια και τις πράξεις μας και συνήθως τα πυρά αυτά τα λαμβάνουν πολύ κοντινοί άνθρωποί μας. Αποτέλεσμα; Να βάλλονται τα άτομα που αγαπάμε περισσότερο.
Ας εξετάσουμε, λοιπόν, 7 βασικές συμπεριφορές που πληγώνουν, στενοχωρούν και σίγουρα απομακρύνουν τους δικούς μας ανθρώπους, ακόμα κι αν αυτό είναι το τελευταίο που θέλουμε να πετύχουμε.
1. Νιώθουμε αμήχανα κάθε φορά που χρειάζεται να είμαστε διαχυτικοί ή εκφραστικοί
Αισθανόμαστε τρομερά άβολα να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, είτε αυτά είναι θετικά είτε αρνητικά. Σηκώνουμε τα τείχη μας σκεπτόμενοι πως θα προστατευτούμε από την υπερέκθεση και ουσιαστικά απλά απομακρυνόμαστε φυτρώνοντας αμφιβολίες και στη σκέψη του άλλου. Ταυτόχρονα, μπορεί να έχουμε μια άμυνα απέναντι στην αγκαλιά ή το χάδι, τα λόγια επιβεβαίωσης ή το πολύ απλό “μπράβο”. Μπορεί μέσα μας να ελπίζουμε ότι οι άνθρωποί μας κατανοούν και ξέρουν πόσο τους αγαπάμε ή τους θαυμάζουμε, όμως, στην πραγματικότητα με τον τρόπο μας τους απορρίπτουμε και τους στεναχωρούμε, χωρίς να το επιδιώκουμε.
2. Δεν ακούμε ή κάνουμε πως δεν ακούμε
Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό να προσπαθεί ο άλλος να μας εκφράσει αυτά που νιώθει ή κάτι που τον προβληματίζει στη σχέση μας κι εμείς ουσιαστικά να τον απορρίπτουμε, προσπερνώντας όσα είχε ανάγκη να επικοινωνήσει μαζί μας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει συντομεύοντας μια συζήτηση, μιλώντας για κάτι σοβαρό μέσω μηνυμάτων κι αρνούμενοι την από κοντά επικοινωνία, ακόμα και απαντώντας γενικόλογα ή μην απαντώντας καν. Είναι λες και μειώνουμε την αξία εκείνου που μας απευθύνεται, ακόμα κι αν η πρόθεσή μας δεν είναι τέτοια.
3. Όταν ασκούμε κριτική, νιώθουμε πως δίνουμε ένα μάθημα
Είναι πολύ εύκολο να στεκόμαστε μπροστά στον άνθρωπό μας και να κουνάμε επικριτικά το δάκτυλο για κάτι που δε μας αρέσει ή δεν εγκρίνουμε. Η πρόθεση μας μπορεί να μην κρύβει άσχημες βουλές, αλλά η άσκηση κριτικής με άγαρμπο τρόπο μπορεί να κάνει τον άλλον να νιώσει ότι τον υποτιμάμε και τον μειώνουμε. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να σιωπούμε, αλλά να είμαστε προσεκτικοί με το ύφος και τα λόγια μας.
4. Θυμόμαστε και «χτυπάμε» λάθη του παρελθόντος
Είμαστε άνθρωποι και τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Εφόσον, όμως, κάποιο λάθος στο παρελθόν το έχουμε -υποτίθεται- προσπεράσει και το έχουμε συγχωρέσει στον άλλον, είναι άδικο να το φέρνουμε στην επιφάνεια κάθε τρεις και λίγο. Αυτό είναι μια ιδιαίτερα χειριστική τακτική με βαθύτερα αίτια που φέρνει τον άλλον σε δύσκολη θέση και πληγώνει. Είναι μια συμπεριφορά που κρύβει πικρία και άρνηση να ξεπεράσουμε το επικείμενο θέμα, με αποτέλεσμα να μένουμε εγκλωβισμένοι συναισθηματικά, μην αφήνοντας τον εαυτό μας να απελευθερωθεί και να αποδεχτεί πως οι ατέλειες είναι ανθρώπινες και δεν μπορούν να γίνονται εργαλείο χειρισμού ή πρόκλησης ενοχών.
5. Συντηρούμε επιθυμίες που δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε
Πάνω σε στιγμές ενθουσιασμού ξεστομίζουμε μεγάλα λόγια και υποσχέσεις που δεν είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε. Γεννάμε προσδοκίες και επιθυμίες στον άλλον που δεν είμαστε διατεθειμένοι να υλοποιήσουμε, αφήνοντας στο τέλος το άτομο που μας ενδιαφέρει με το παράπονο και με τα «μεγάλα λόγια» να πληγώνουν, αφού δε γίνονται πράξεις.
6. Αποφεύγουμε βαθύτερες συζητήσεις
Οι κουβέντες περί ανέμων και υδάτων αναμφίβολα είναι και οι πιο εύκολες. Όταν, όμως, ο άλλος έχει την ανάγκη για μια πιο ουσιαστική κουβέντα μαζί μας κι εμείς υποκινούμενοι από συναισθηματικά κρατήματα την αποφεύγουμε, αφήνουμε τον άλλον να συσσωρεύσει συναισθήματα αμφιβολίας και ανασφάλειας. Από φόβο, μένουμε σε επιφανειακές κουβέντες που διαβρώνουν τις σχέσεις μας, και διατηρούν μια απόσταση ασφαλείας που όμως μπορεί να γίνει βαθιά πληγωτική, γιατί δίνει την αίσθηση ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε.
7. Εκμηδενίζουμε την αξία όσων για εμάς δεν είναι σημαντικά
Με εκφράσεις του στυλ «σιγά το πράγμα», «υπερβάλεις», «μην αγχώνεσαι», «προσπέρασέ το», «το μεγαλοποιείς» και άλλα τέτοια συναφή, παρά τη θέληση μας, υποτιμάμε κι εκμηδενίζουμε αυτό που απασχολεί τον άλλον. Μπορεί ουσιαστικά να πνίγεται όντως σε μια κουταλιά νερό, αλλά αυτό δε σημαίνει πως παύει να είναι κάτι που του δημιουργεί σύγχυση και οφείλουμε να το σεβαστούμε, επιτρέποντας να μιλήσει ανοιχτά χωρίς να διακόπτουμε. Είναι ένδειξη αγάπης να μάθουμε να γινόμαστε καλοί ακροατές, αφήνοντας τον άλλον να εκφραστεί ελεύθερα.
Σίγουρα δεν υπάρχουν μοτίβα συμπεριφορών που πρέπει να ακολουθούμε για να νιώθουν οι σημαντικοί μας πάντα αγαπητοί, γιατί στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχει βιβλιαράκι με οδηγίες χρήσης. Σίγουρα όμως μπορούμε να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε, πότε η πρόθεσή μας δε φτάνει όπως θα θέλαμε στον απέναντι. Ίσως, αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να γίνουμε λίγο πιο ξεκάθαροι, ίσως πιο μαλακοί, ίσως απλά πιο τολμηροί. Η ζωή είναι μικρή και όλοι αξίζουμε θαρραλέα συναισθήματα!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
