Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Οι στιγμές τρέχουν γοργά, εξατμίζονται κι εμείς μένουμε να περιμένουμε το αύριο ξεχνώντας πως κάθε μέρα που περνά δεν επιστρέφει. Στεκόμαστε σε μια αναμονή λες και περιμένουμε να έρθει η σειρά μας, μόνο που δεν τηρείται σειρά προτεραιότητας στη ζωή. Σπαταλάμε τον χρόνο μας ξενέρωτα, με ανθρώπους που δε μας κάνουν να νιώθουμε ούτε ζέστη ούτε κρύο, απλά και μόνο για να μη βουτήξουμε στα βαθιά και μείνουμε μόνοι. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί μένεις στάσιμος ή μήπως συνήθισες αυτό το συναισθηματικό κενό;
Βλέμματα κενά, δίχως μια σπίθα πάθους, αγκαλιές κρύες, λόγια αδιάφορα απλά για να ακούγονται και εσύ εκεί: μουδιασμένος, αδιάφορος, μελαγχολικός. Στέκεσαι θεατής στην ίδια σου τη ζωή κι επικεντρώνεσαι στις αναμνήσεις σου με αυτόν τον άνθρωπο, ενώ προσπαθείς να κρατάς ζωντανό το παρελθόν για να δίνεις κάποια μορφή ζωντάνιας και στο παρόν σου. Αλλά δεν πάει έτσι! Το παρόν που αμελείς, αυτό είναι που έχει σημασία. Ξοδεύεις τον χρόνο σου με έναν άνθρωπο που όχι απλά δεν καίγεται για σένα, αλλά σε θεωρεί δεδομένο, σαν κατακτημένη γη και έχει πάψει να σε βλέπει σαν κάτι πολύτιμο.
Κακά τα ψέματα, όταν ο άνθρωπος που επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου, εκείνο το ένα άτομο που μοιάζει με άξονας κίνησης για σένα, αδιαφορεί, ακόμα κι αν αυτό δε γίνεται εσκεμμένα, είναι αδύνατον να μην αρχίσεις κι εσύ με τη σειρά σου να απομακρύνεσαι συναισθηματικά. Μπορεί να σου πάρει αρκετό καιρό για να το χωνέψεις γιατί δε λειτουργούμε όλοι εν βρασμώ και με σκοπό την εκδίκηση από πείσμα όταν αισθανόμαστε απόρριψη, αλλά κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι τα τείχη που θα σηκώσεις εσύ θα είναι απροσπέλαστα. Τι να σε κάνουμε, ρε φίλε, άμα δεν είσαι στα «κόκκινα»; Αμα δεν τσουρουφλίζεσαι, γιατί να μπεις στον κόπο να προσπαθήσεις να μείνεις;
Μπορεί να ακούγεται κάπως εγωκεντρικό κι ίσως έναν βαθμό αφελές, αφού κι ο πιο δυνατός έρωτας κάποτε τελειώνει, αλλά ουσιαστικά αυτό κρύβει όλο το νόημα, και το νόημα δεν είναι άλλο από εκείνη τη μοναδική αίσθηση που αφήνει ακόμα κι όταν μαραζώσει λιγάκι. Το να εμπνέεσαι από το άτομο δίπλα σου, να νιώθεις έξαψη, να γίνεσαι τρόπαιο και να θεωρείς και τον άνθρωπό σου ως τέτοιο, να είσαι η επιλογή του κάθε μέρα και όχι όποτε βολεύει. Να σε διεκδικεί και να προσπαθεί να μονοπωλεί τις σκέψεις σου με έξυπνους τρόπους, κάτι το οποίο φυσικά οφείλεις να κάνεις κι εσύ, επειδή γουστάρεις να το κάνεις! Να σε βάζει στο τριπάκι να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου και να μαγεύεσαι από το πόσες πολλές πτυχές μπορεί να έχει ένας άνθρωπος και πόσο τυχεροί είστε που βρήκατε ο ένας τον άλλο.
Η φλόγα δυο ατόμων που είναι μαζί, πρέπει να καίει και να διψάει. Να υπάρχουν μέρες που όλα θα είναι βατά, άλλες που θα κυριαρχεί γαλήνη, αλλά κι εκείνες που δε θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου από τη μέθη της διεκδίκησης. Όλα τα υπόλοιπα είναι μετριότητες και η ζωή είναι πολύ μικρή για να σπαταλάς τον χρόνο σου με ανθρώπους που δεν τρελαίνονται για την πάρτη σου.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
