Τι ένα, τι δύο, τι τρία ποτάκια παραπάνω; Ας πιούμε για αυτούς που μας είχαν και δεν ήξεραν τι να μας κάνουν! Τι κι αν σταθήκαμε κεριά ανάμενα, και τα μάτια μας έβγαζαν πυροτεχνήματα από τον έρωτα, προφανώς κοιτούσαμε λάθος μάτια. Μάτια που φοβήθηκαν να κοιτάξουν μέσα μας και να αναγνωρίσουν όλα τα σημάδια ή που απλώς δε θέλησαν να το κάνουν. Η φλόγα ήταν εκεί, σταθερά, επίμονα και δε σιγόκαιγε απλά· έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Ωστόσο, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τη σβήσουν- άθελά τους ή και όχι.
Ίσως, να μην ήταν σε θέση να διαχειριστούν ανθρώπους που νιώθουν «κόκκινα» συναισθήματα και στόματα που όσα έλεγαν ήταν έτοιμα να τα κάνουν πράξη, την ίδια στιγμή. Ίσως, πάλι, εμείς δεν τους εμπνεύσαμε να το κάνουν. Το θάρρος να ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου πάνω σε ένα τραπέζι και να είσαι έτοιμος να αφεθείς σε αυτά, είναι χαρακτηριστικό που χτίζεις, μαζί με τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου- και καμιά φορά απλά διαλέγεις λάθος υλικά. Κάποιους, πάλι, τους εμποδίζει και τους σταματάει ο φόβος να εκτεθούν και να αποδεχτούν αυτό που συμβαίνει την παρούσα στιγμή, ή ακόμα και η ψευδαίσθηση πως αυτό που συμβαίνει τώρα θα διαρκέσει για πάντα, που πάντα συνοδεύεται από την αυταπάτη πως θα μείνουμε να περιμένουμε να πάψουν να θεωρούν δεδομένα τα ζητούμενα. Δεν ήρθαμε, όμως, σε ετούτο εδώ τον κόσμο για κάνουμε ακατάπαυστη υπομονή, ούτε να πατρονάρουμε κάποιον άνθρωπο ως προς τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει. Και σαφώς, κανείς δεν μπορεί να νιώσει με το ζόρι.
Κι από την άλλη, τι σου χαρίζει εσένα να μείνεις και να ζητάς ή και να συζητάς για τα αυτονόητα; Κάποιοι από επιλογή τα αντιμετωπίζουν όλα επιφανειακά και τα αβαθή νερά είναι μέρος της προσωπικότητάς τους. Άλλοι πάλι, δε θέλουν να κάνουν αυτή τη βουτιά στον βυθό μαζί σου. Ως πότε να είσαι σε άρνηση; Κακά τα ψέματα, είναι ζόρι να αντιμετωπίζεις χείμαρρους όταν δεν έχεις καλή ισορροπία, όπως είναι και ανόητο να βγαίνεις καταμεσής μιας κοιλάδας όταν δε θέλεις να εκτεθείς στον δυνατό αέρα. Ίσως, εθελοτυφλούμε καμιά φορά βέβαια για τις ικανότητές μας, νομίζοντας πως τα σημερινά μας κεκτημένα θα είναι εκεί και αύριο, αλλά ποιος να ξέρει, άραγε, τι αύριο θα γίνει!
Γι’ αυτό, αν νιώθεις ότι εσύ προσφέρεις κι εκείνοι λαμβάνουν, εσύ εκδηλώνεσαι κι εκείνοι νιώθουν ασφάλεια, και κάπως έτσι επαναπαύονται με την παρουσία σου στη ζωή τους, φύγε. Μπορεί να υπάρξουν στιγμές που να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις την αποτυχία της επιλογής που έκανες, και τότε να κρυφτείς για λίγο πίσω από το δάχτυλό σου, όμως και πάλι αυτό είναι καλύτερο από το να είσαι κάπου που δεν ξέρουν τι να σε κάνουν. Αν είναι να τους προβληματίζει αυτή η σκέψη, δώσε τη λύση κι άσ’ τους να αναρωτιούνται τι θα κάνουν από εδώ και στο εξής χωρίς εσένα.
Με μαθηματική ακρίβεια, είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα το χάσεις αυτό που έχεις και δεν εκτιμάς και καθώς η επιστήμη των μαθηματικών είναι ακλόνητη, ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε; Ας πιούμε άλλο ένα κερασμένο στην υγεία τους λοιπόν!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
