Στις μέρες μας προκαλούν νοσταλγία οι κουβέντες οι σταράτες, αυτές που βγαίνουν από στόματα που τις εννοούν και τις κάνουν πράξεις. Κι ακόμα περισσότερη νοσταλγία μας δημιουργούν τα τυπάκια που λένε απλά ένα «θέλω να σε δω» και καβαλάνε μηχανές, αυτοκίνητα, τρένα, αεροπλάνα, βαπόρια για να πάρουν μια αγκαλιά. Έτσι απλά, γιατί τους έλειψε ο άνθρωπός τους και λαχτάρησαν να τον κοιτάξουν στα μάτια από απόσταση αναπνοής. Πόση γοητεία κρύβουν αυτές οι πράξεις και πόση μαγεία μπορούν να δημιουργήσουν;
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, που όταν τα έχουν πει όλα στα μηνύματα, όταν έχουν εξαντλήσει κάθε κουβέντα στα τηλεφωνήματα, δίνουν με μια υπόσχεση αντάμωσης, δε μένουν στα λόγια. Φροντίζουν να κάνουν την υπόσχεσή τους πραγματικότητα. Δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες, ούτε αφήνουν τις υποσχέσεις τους να ξεθωριάσουν με τον χρόνο. Για εκείνους, η συνέπεια είναι θεμελιώδης, γιατί βλέπουν τη σχέση σαν κάτι ζωντανό που χρειάζεται φροντίδα και δέσμευση. Όταν, όμως, η άλλη πλευρά αθετεί συνεχώς τις υποσχέσεις της, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Το γεγονός ότι ο άλλη πλευρά δε βρίσκει χρόνο για να σταθεί επάξια στον ρόλο της, γεννάει πίκρα, αμφιβολία και θυμό. Η απόσταση αυτή, η αδιαφορία και οι ψεύτικες υποσχέσεις πληγώνουν βαθιά τα ρομαντικά τυπάκια, που δίνουν ό,τι καλύτερο έχουν.
Κάποια στιγμή, η υπομονή εξαντλείται. Όταν έρθει αυτή η στιγμή, όσοι περίμεναν, έδωσαν κι έμεινε πιστοί, αναγκάζονται ν’ αποχωρήσουν, γιατί ο έρωτας που δεν εκφράζεται μέσα από πράξεις είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Όλοι οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα στο κάτω-κάτω θα συνειδητοποιήσουν την αλήθεια σε τέτοιες καταστάσεις και παρά την επιθυμία τους για έρωτα κάποια στιγμή θα πάρουν την αξιοπρέπειά τους και θα βρουν κάτι καλύτερο να κάνουν, γατί θα δουν ξεκάθαρα ότι ο χρόνος που σπαταλούν είναι άσκοπος και περιμένουν για κάποιον που πάντα θα παραμένει συναισθηματικά μη διαθέσιμος για εκείνους -ακόμα κι αν βρει χρόνο και διάθεση. Κι είναι απόλυτη σπατάλη ενέργειας να δίνει κανείς τόσο πολλά και για κάποιον και σ’ αντάλλαγμα να λαμβάνει αδιαφορία.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά στη ζωή και εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τα κάνουμε πολύπλοκα. Αυτός που θέλει, θα το δείξει, χωρίς καμία αμφιβολία. Θα το δείχνει βασικά κάθε μέρα, μέσα από μικρές μα σημαντικές πράξεις, θα το δείχνει όταν ενδιαφέρεται να μάθει για τον άνθρωπό του και τη μέρα του, όταν βρίσκει συνέχεια τρόπο να τον προσεγγίσει και να έρθει πραγματικά κοντά του. Αυτός που νοιάζεται είναι «εκεί» -όλα τα υπόλοιπα είναι μετριότητες, «να’χαμέ να λέγαμε!». Ο έρωτας έχει ορμή, πάθος, ένταση και είναι ανυπόμονος. Αδύνατον να δαμάσει τη φωτιά του και να κάτσει ήσυχος σε μια γωνιά και να περιμένει -γιατί αν δεν καιγόταν, δε θα ήταν έρωτας.
Στο τραγούδι «χρυσόψαρα» η Άννα Βίσση μας περιγράφει ξεκάθαρα τη δυναμική αυτών των σχέσεων, καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού: «Στο περίμενε ξανά, κι όλο θα βρεθούμε, τέρμα φίλε μου ως εδώ δε θα τρελαθούμε». Πάντως, αν δε χωράς στη ζωή κάποιου, είναι καλύτερα να φεύγεις παρά να στριμώχνεσαι. Σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν πιο όμορφος αν ήταν πιο ξεκάθαρος, αλλά και το κρυφτό έχει την πλάκα του -ειδικά αν είσαι κάτω των οχτώ ετών!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
