Ίσως ο έρωτας να μας κάνει να κατεβάζουμε μερικές φορές τον εαυτό μας, κι αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει σχολιαστεί πολύ κι από πολλούς. Η κρίση μας θολώνει, το μυαλό υπνωτίζεται, οι άμυνες εξαφανίζονται. Όλα αυτά μοιάζουν κάπως επικίνδυνα, μέσα στην ωραιότητά τους, όταν μας βγάζουν από την ξενέρα της κανονικότητας. Σε γενικές, γραμμές, ιδανικός σύντροφος ίσως να μην υπάρχει, σίγουρα όμως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μπορεί να μας αγαπήσει, να μας σεβαστεί και να μας κάνει να νιώσουμε εμπιστοσύνη. Άρα, θεωρητικά όλα καλά. Μόνο που πολλές φορές, δεν είναι.
Η απιστία είναι μια ηχηρή ένδειξη ασέβειας προς τον σύντροφό μας, κι ένα φαινόμενο που βλέπουμε να συμβαίνει παραπάνω συχνά από όσο μπορούμε να διαχειριστούμε. Σε όλους μας, λίγο πολύ, έχει τύχει σε κάποια σχέση μας, είτε να το «φάμε», είτε να το «κεράσουμε» το πολυσυζητημένο αυτό, κέρατο. Ανθρώπινα τα σφάλματα, μεν, αλλά κάθε δράση έχει και μια αντίδραση και το τίμημα κάποιες φορές δεν είναι μικρό.
Έτσι λοιπόν, μπορεί να βρεθείς με τον «ιδανικό» για εσένα σύντροφο, τον άνθρωπο που καλύπτει τα στάνταρ σου εμφανισιακά, σου κάνει τα γούστα σου, σε καλύπτει συναισθηματικά και πολλά άλλα τέτοια ωραία. Έλα όμως που το «πρόσωπο» πάει κι ενδίδει στο απαγορευμένο και δεν το κάνει και διακριτικά. Τολμηρός, ασυγκράτητος και κάπως αλανιάρης ο χαρακτήρας αυτός. Όλα τα καμώματα καταφθάνουν στα αυτιά σου. Οι αποδείξεις αμέτρητες μπροστά στα μάτια σου. Κι εσύ; Κάνεις πως δε βλέπεις τίποτα.
Εύλογο να απορεί κανείς γιατί να κάνεις τα στραβά μάτια απέναντι σε ένα τέτοιο συμβάν. Άλλο τόσο εύκολα μπορεί να θεωρηθείς αδύναμος χαρακτήρας, υποτακτικός, θύμα, φοβικός κι άλλα τέτοια ωραία κοσμητικά επίθετα που σαφώς θα σου σούρουν χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης. Γιατί ασφαλώς, όταν κάνεις τα στραβά μάτια στο κέρατο δεν είναι γιατί φοβάσαι μη χάσεις το κελεπούρι. Είναι γιατί αγωνιάς, μήπως χρειαστεί να μάθεις πώς να ζεις χωρίς την επιλογή που στήριξες τόσο. Είναι γιατί δε δέχεσαι πως ίσως έκανες λάθος. Γιατί, εν τέλει, η μοναξιά είναι τόσο σκληρή, που καμιά φορά μας κάνει να υποτιμούμε τον εαυτό μας για να την αποφύγουμε.
Μπορεί, αν το δούμε πιο τετράγωνα, να υποβόσκει κάποιο συμφέρον, πολύ πιθανόν οικονομικής φύσεως και δε θέλεις να χάσεις το βόλεμα και την άνεσή σου. Δε θέλεις να χαλάσεις το σπίτι σου και τα παιδιά σου να ζήσουν αυτό το διαζύγιο που τόσο φοβάσαι. Κι έτσι, προτιμάς το θέατρο, που όποιος δεν ξέρει ότι συμβαίνει, δεν μπορεί και να πονέσει από αυτό.
Το κέρατο.όμως, όσο θέατρο κι αν παίξεις, είναι κέρατο! Πάει και τελείωσε! Δε χωνεύεται, δεν ξεπερνιέται εύκολα, τσούζει, πονάει, το φυσάς και δεν κρυώνει, δεν ξεχνιέται και το βασικότερο όλων· δε μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Δεκτό το γεγονός ότι μπορεί να σε απατήσουν και εξαρχής να μην έχεις πάρει χαμπάρι τίποτα, να ζεις στο γαλάζιο συννεφάκι σου και να αεροβατείς ασύστολα αλλά κάποια στιγμή, έστω και κάπως καθυστερημένα, θα ξυπνήσεις. Ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος λένε κι ίσως να μην έχουν άδικο, αλλά το μαθαίνει, το καταλαβαίνει, το μυρίζεται ή στην εσχάτη τον ενημερώνουν και η προδοσία πονάει. Και τότε, κάνοντας ότι όλα είναι μια χαρά, θέτεις τον εαυτό σου σε μια φυλακή και του επιτρέπεις να ανακυκλώνει τον πόνο, θεωρώντας πως με το να εθελοτυφλείς τον προστατεύεις. Μόνο που απλώς τον σκορπάς.
Η εποχή που ζούμε έχει αλλάξει τα πρότυπα των σχέσεων σε έναν μεγάλο βαθμό, τις συνήθειες των ανθρώπων, έχει αλλοιώσει τις ανθρώπινες σχέσεις και ίσως όλα παρουσιάζονται γύρω μας πολύ επιφανειακά. Σε οποία εποχή, όμως, και να ζούμε, γιατί κάτι τέτοια τα ακούγαμε κι από τις γιαγιάδες μας κάποτε, υπάρχει μια βασική αρχή για κάθε άνθρωπο και πρέπει να τη θυμάσαι πάντα. Μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει, ότι το να αντιδράς όταν σε πληγώνουν είναι το σφάλμα σου.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
