Η αγάπη δε συνυπάρχει με την αδιαφορία κι αυτό είναι ένας άγραφος κανόνας που δεν μπορεί να τον διαψεύσει κανείς. Κι αν σου πουν πως η ένδειξη αγάπης «πνίγει» μάλλον δεν είχαν την τύχη να τη βιώσουν στην υγιή εκδοχή της, είτε δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν. Είναι αδύνατον να νοιάζεσαι για έναν άνθρωπο και να μην έχεις την ανάγκη να τον ακούσεις, να μάθεις νέα του, να ξέρεις αν είναι καλά ή αν του συμβαίνει κάτι. Είναι αδύνατον να μην χρειάζεσαι να είσαι ένα κομμάτι της ζωής του. Αντίστοιχα, την αγάπη και το νοιάξιμο τα εισπράττεις από αυτόν που τα νιώθει· κάποιες φορές ευθέως, κάποιες φορές με πλάγιους τρόπους, κάποιες φορές απλά κοιτώντας τον άλλον στα μάτια και κάποιες άλλες φορές από τον τρόπο που εισχωρεί στην καθημερινότητά σου.
Όσο πολύπλοκες κι αν τις έχουμε κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις, όσο κι αν προσπαθήσαμε να μοιάζουν με κύβους Ρούμπικ, το ενδιαφέρον θα είναι πάντα βασικότατο κριτήριο, που θα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν όταν προσπαθούμε να τις αξιολογήσουμε. Ένας άνθρωπος αδιάφορος, ίσως είναι απλά ένας άνθρωπος περαστικός ή απλά ένας άνθρωπος που δεν επενδύει συναισθηματικά σε εμάς. Έτσι, αυτόματα οι προσδοκίες μας θα πρέπει να συρρικνώνονται ή ακόμα καλύτερα να εξαλείφονται, αν δεν επιδιώκουμε να φάμε τα μούτρα μας. Και σταθερά, νομοτελειακά, τα σημάδια είναι μπροστά μας, απλά εμείς πολλές φορές εθελοτυφλούμε, καθώς αρνούμαστε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι μία, όμως, απλά πρέπει να επιλέξουμε να την αποδεχτούμε: Αυτός που αγαπά σε αναζητά, «σε ενοχλεί» πάντα! Ο τρόπος που το κάνει ο κάθε άνθρωπος διαφέρει, και χρειάζεται να σου ταιριάζει -κι ασφαλώς να κινείται μέσα σε υγιή πλαίσια- αλλά ο κοινός παρανομαστής είναι ένας, και δεν είναι άλλος από τη δήλωση της παρουσίας του. Αυτός που νοιάζεται και μήνυμα θα στείλει, και τηλέφωνο θα πάρει, και θα ζητήσει να σε δει, και θα θελήσει να βρεθεί κοντά σου -όσα χιλιόμετρα κι αν σας χωρίζουν- και όλα τα παραπάνω θα τα κάνει και πολύ καλά θα κάνει! Το «είμαι εδώ!» θα το λαμβάνεις σε διάφορες μορφές, το σίγουρο όμως είναι πως θα το λαμβάνεις. Ακόμα κι ένα απλό «έφαγες;» που κρύβει νοιάξιμο, ακόμα κι ένα «άσχετο» μήνυμα σε άκυρη στιγμή μιας χαοτικής ημέρας, που κάτι έχει να σου πει.
Κακά τα ψέματα, δε γίνεται ένας άνθρωπος να σε αγαπά και να εξαφανίζεται, δε γίνεται να σε νοιάζεται και να είναι απών. ‘Ενας φίλος που χάνεται, ένας άνθρωπος που φλερτάρεται και δεν απαντά, μια σχέση που πότε είναι εδώ και πότε στο υπερπέραν, δε σε θέλουν στη ζωή τους. Κανείς δεν είπε να είμαστε όλη μέρα «κρεμασμένοι» πάνω σε ένα τηλέφωνο και να μην αφήνουμε τον άλλον να πάρει ανάσα, βομβαρδίζοντάς τον με κάθε είδους ερώτηση που στο τέλος μπορεί να μοιάζει και με ανάκριση. Όπως η αγάπη σαπίζει όταν γίνεται θηλιά στο λαιμό και σε κάνει να αισθάνεσαι αιχμάλωτος, έτσι ξεφτίζει και χάνεται οταν νιώθεις ζητιάνος της.
Αρκετά μας πλάσαραν όλα αυτά τα παιχνίδια-τακτικές των σχέσεων τύπου ghosting, orbiting, zombieing, benching κ.λπ. Πολλοί υπέκυψαν στη δοκιμή τακτικών που το μόνο που γέννησαν ήταν ανασφαλείς ανθρώπους και σχεδόν σχέσεις, αγνοώντας πως οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια. Κι ίσως είναι σημαντικό, κάνοντας την αυτοκριτική μας, στο τέλος της ημέρας, να παραδεχθούμε το πολύ απλό και σκληρό «όποιος θέλει, μπορεί». Εnd scene.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
