Δεν είναι κακό να μη θέλεις τελικά κάποιον- Κακό είναι να μην το παραδέχεσαι

Μια ίσως από τις χειρότερες μορφές «κοροϊδίας» είναι να σου έχει τελειώσει κάποιος και να συνεχίζεις να τον κρατάς stand by δίνοντας του ψίχουλα ή ψεύτικες εντυπώσεις ενδιαφέροντος. Είμαστε άνθρωποι και η φύση μας έχει δημιουργήσει ανήσυχους, πολύπλοκους και εξελίξιμους κάτι που σημαίνει πως έχουμε κάθε δικαίωμα να αλλάζουμε γούστα, γνώμες, συμπεριφορές. Το γεγονός ότι ποθείς έναν άνθρωπο τη παρούσα χρονική στιγμή δεν σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να τον ποθείς και αύριο ή σε τρεις μήνες από τώρα. Ένας άνθρωπος μπορεί να σε «γεμίζει» συναισθηματικά στη φάση που βρίσκεσαι και να γουστάρεις τρελά αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να ξυπνήσεις αύριο το πρωί και να νιώθεις άδειος. Μην ξεχνάς πως ο έρωτας και ο πόθος ξεφουσκώνουν εύκολα, τουλάχιστον στους περισσότερους ανθρώπους, και δεν είναι δεδομένο ότι θα μετατραπούν σε αγάπη και μπορεί πολύ απλά να μην μείνει τίποτα. Δεν οδηγούνται όλοι οι έρωτες σε βαθιά αγάπη, και πόσο μάλλον το πάθος.

Όταν όμως έρθει αυτή η μοιραία στιγμή του αδειάσματος • όπου άδειασμα σημαίνει πολλά συναισθήματα στον κάδο, η πιο τίμια συμπεριφορά είναι να το επικοινωνήσεις με το πρόσωπο και να μην αφήσεις τον άλλον να αεροβατεί και στη συνέχεια να ζητιανεύει. Ίσως να βρίσκεσαι ακόμα κι εσύ ο ίδιος σε μια άρνηση να συνειδητοποιήσεις ότι σου έχει τελειώσει για να μην απογοητεύσεις τον εαυτό σου και τον άλλον ή η ανασφάλεια του «μην μείνω εντελώς μόνος» δεν σε αφήνει να αποδεχτείς τη κατάσταση. Καλά τα λέμε, αλλά δεν πάει έτσι και το ξέρεις!

Ζούμε σαφώς στην εποχή της καβάτζας και το γνωρίζουμε πολύ καλά. Δεν ξεβολευόμαστε εύκολα από το σιγουράκι ακόμα κι αν δεν μας γεμίζει. Προσφέρει μια ασφάλεια στην απέραντη ανασφάλεια μας να γνωρίζουμε ότι κάποιος βρίσκεται εδώ και σταθερά μας ποθεί ενώ εμείς παράλληλα αναζητούμε τι θα ποθήσουμε. Έτσι δεν είναι; Άλλωστε όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ιδιαίτερα κολακευτικό και εθιστικό να υπάρχει ένα πρόσωπο στη ζωή μας που να μας θέλει και να μας το δείχνει ακούραστα, αλλά για πόσο φαντάζεσαι θα διαρκέσει αυτό το μονόπλευρο μοτίβο έρωτα που φτιάχνεις και γιατί συμβιβάζεις έτσι τον εαυτό σου;

Δεν είναι κακό να μην θέλεις τελικά κάποιον. Κακό είναι να μην το παραδέχεσαι.

Το πρόβλημα επικεντρώνεται εξολοκλήρου πάνω σου, καθώς το άλλο πρόσωπο της ιστορίας σου είναι εκεί, γουστάρει, αισθάνεται και το ζει, σε αντίθεση με εσένα που σταμάτησες να καρδιοχτυπάς αλλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Μην διανοηθείς να σκεφτείς την γνώριμη δικαιολογία «δεν θέλω να τον/την πληγώσω» • Μπαρούφες! Δεν θες να πληγωσεις τον άλλον αλλά προτιμάς να τον κοροϊδεύεις και να τον υποτιμάς, ενώ παράλληλα μέρα με την μέρα θα τον πικραίνει η συναισθηματική απόσταση που θα αναπτύσσεται.

Η ζωή είναι πολύ μικρή και ουσιαστικά ιδιαίτερα απλή για να μπαίνουμε σε τέτοια μονοπάτια που το μόνο που θα προσφέρουν και σε εμάς και στον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας είναι γκρίνιες, αυταπάτες και ψέματα. Υποχρεώνεις σώνει και καλά τον εαυτό σου να επιθυμεί κάτι που δεν θέλει ενώ παράλληλα παραμυθιάζεις και τον άλλον, ενώ θα μπορούσατε όμορφα και ωραία να χωρίσετε τους δρόμους σας και να αναζητήσει και να βρει ο καθένας σας αυτό που πραγματικά λαχταρά.