Πόσες φορές στην ερώτηση «πώς είσαι;», έχουμε λάβει την απάντηση «κουρασμένος/η». Σίγουρα άπειρες. Πώς να την εννοεί ο κάθε άνθρωπος γύρω μας τη λέξη αυτή, όμως; Υπάρχουν σίγουρα δύο ερμηνείες εκ των οποίων η μία είναι η απολύτως προφανής: Είσαι κουρασμένος άρα χρειάζεσαι ξεκούραση και ύπνο. Είναι η κούραση που προκαλείται από αϋπνία, από το καθημερινό τρέξιμο για να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις και τις δουλειές μας και σίγουρα ένας καλός ύπνος σε απόλυτη ησυχία και με κατεβασμένα τα ρολά στα παράθυρα θα μας βοηθήσει να πάρουμε τα πάνω μας και να νιώσουμε καλύτερα. Εύκολο και καθόλου ακατόρθωτο να μπορέσουμε να το κάνουμε πράξη.
Τι γίνεται, όμως, με το άλλο είδος κούρασης, εκείνο που για να γιατρευτεί χρειάζεται ηρεμία; Κι αυτό γιατί δεν είναι ένα κορμί κουρασμένο, αλλά ένα μυαλό τρελαμένο, πνιγμένο που ψάχνει να βρει κάποιες στιγμές να ξαποστάσει. Είναι μια διαρκής χαοτική σκέψη, που παλεύει μόνιμα σε μια φουρτούνα κι αναζητά μια ερημική στεριά δίχως κύματα. Μια ψυχή που κοντεύει να ξεψυχήσει από τη φασαρία γύρω της και δεν την αφήνουμε λεπτό να ησυχάσει. Ίσως, η κούραση αυτή να είναι κάπως ανυπόφορη και τη βιώνουμε πολλοί, ψάχνοντας καθημερινά τρόπους να τη θεραπεύσουμε, ή έστω να την κατευνάσουμε.
Δεν είναι, όμως, όλες οι μέρες ίδιες, και είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτή η έλλειψη ηρεμίας μέσα μας να μας κάνει κάποιες μέρες να μην ξυπνάμε με καλή διάθεση, ενώ η συμπεριφορά μας είναι κάπως σπασμωδική και νευρική.
Αυτή η κούραση είναι ένα έντονα αγχωτικό αίσθημα από μόνη της, όταν κάποιες στιγμές νομίζεις πως μυαλό και κορμί δε βρίσκονται στο ίδιο μέρος, δεν μπορούν να συμβαδίσουν κι εσύ άντε να τα κουμαντάρεις. Το μυαλό σε μια μόνιμη επαγρύπνηση και η ψυχή μας εξαντλείται. Ούτε τις νύχτες να μην ησυχάζει, να μη βολεύεται πουθενά. Μήπως αυτό να μας συμβαίνει γιατί κάποιες φορές δε δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στην ψυχική μας υγεία, είτε από αμέλεια, είτε για να μη στεναχωρήσουμε τους γύρω μας. Κάπως έτσι, ξεχνάμε να δώσουμε αγάπη και θαλπωρή στον εαυτό μας. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το συνειδητοποιούμε, βουλιάζοντας κάθε μέρα μέσα σε αυτό το χάος. Ξεχνάμε πώς είναι να είμαστε καλά, πραγματικά καλά, και δεν κάνουμε τίποτα για να ισιώσουμε τα μέσα μας που κάνουν οχτάρια από την ταραχή τους. Μονίμως ανήσυχοι και νευρικοί, αλλά για πόσο θα αντέξουμε; Τι αποζητά αυτός ο νους μας για να ξεδιψάσει κι έχει τόση ανησυχία;
Είναι αναγκαίο να βρούμε έναν τρόπο, πάντα άλλωστε υπάρχει τρόπος. Μια διέξοδος μπορεί να είναι απλά στιγμές με τον εαυτό μας.Ένα ταξίδι που θα μας απομακρύνει από καθετί οικείο. Να περπατήσουμε, να περιπλανηθούμε, να χαθούμε. Ίσως να νιώσουμε μοναξιά, μα πρέπει να μείνουμε μόνοι μας, για να καταλαγιάσει το μέσα μας για λίγο. Κι έτσι, ξανά να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να μας αφουγκράζεται, γιατί αυτός είναι ο σκοπός αυτής της απομόνωσης.
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για την αντιμετώπιση αυτής της κούρασης. Μια μετακόμιση, μια βόλτα στη θάλασσα, μια αλλαγή δουλειάς, ένα ολικό Log out από τα σόσιαλ, ακόμα κι ένας χωρισμός. Και μπορεί όταν όλες αυτές οι κινήσεις τελειώσουν να είμαστε κάποιοι άλλοι άνθρωποι, τουλάχιστον, όμως, θα είμαστε ξεκούραστοι!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
