Σε χαρές, στεναχώριες, γλέντια, έρωτες, χωρισμούς, στιγμές χαλάρωσης, η μουσική και τα τραγούδια της είναι αυτά που μας συνόδευαν πάντα. Το ελληνικό ρεπερτόριο, άλλωστε, είναι τόσο μεγάλο και πολύχρωμο, έτοιμο να καλύψει κάθε γούστο και περίσταση. Ακούσματα λαϊκά, ποπ, έντεχνα, ροκ, με μπαλάντες, τσιφτετέλια, ζεμπεκιές και άλλα πολλά, μας συντροφεύουν σε διάφορες στιγμές της ημέρας μας. Ακόμα και πνιγμένος στην κίνηση να βρίσκεται κάποιος, κάπου στη Λ. Κηφισίας, ένα ωραίο τραγούδι έχει τη μαγική ικανότητα να σε κάνει νοητά να βλέπεις θάλασσες και η διάθεσή σου να αλλάζει με έναν παράξενο τρόπο, που μόνο η μουσική ξέρει να τα κάνει αυτά!
Μέσα στο πέρασμα των χρόνων, η ελληνική δισκογραφία μας χάρισε κάποια άσματα ασμάτων που αγαπήθηκαν κι άφησαν το στίγμα τους χαραγμένο. Χορεύτηκαν και χορεύονται, τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται από γενιά σε γενιά, ακούραστα και με την ίδια λατρεία. Κι έτσι, αξίζει να αναφέρουμε μερικά, αν και σίγουρα δε χωράνε όλα σε ένα και μόνο άρθρο.
«Δε θα ξαναγαπήσω», τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης με μουσική/στίχους Μ. Λοΐζου και Λ. Παπαδόπουλου. Ένα τραγούδι που μαρτυρά πόνο και μια ερμηνεία απαράμιλλη από μια φωνή που δε θα υπάρξει ξανά. Ειλικρινά, υπάρχει κάποιος Έλληνας που να μην το γνωρίζει;
«Πριγκιπέσσα», μας ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας με μουσική/στίχους επίσης δικούς του. Ένα τραγούδι σαν κατάθεση ψυχής, αφιερωμένο στη γυναίκα (που εκ των υστέρων παντρεύτηκε) ως δώρο γενεθλίων, γιατί δεν είχε χρήματα να της αγοράσει κάτι. Ένα αληθινό τραγούδι για τον έρωτα, με κάπως αντισυμβατικό στίχο, που στη συνέχεια ερμηνεύτηκε από διάφορους αξιόλογους καλλιτέχνες.
«Το άγαλμα», με μουσική/στίχους Μ. Πλέσσα και Λ. Παπαδόπουλου, ερμήνευσε και καθιστούσε γνωστό σε όλους μας η φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου. Άλλο ένα πονεμένο τραγούδι, γεμάτο καημό και παράπονο, με μια πληροφορία κρυμμένη μέσα του που σίγουρα λίγοι γνωρίζαμε: το αναφερόμενο «άγαλμα» δεν αναφέρεται σε κάποιο γλυπτό, όπως πάει το μυαλό όλων μας, αλλά στην αργκό της τότε εποχής· έτσι αποκαλούσαν τις σ3ξεργάτριες.
«Ρόζα», ένα ζεϊμπέκικο-θρύλος στην ελληνική δισκογραφία, ερμηνευμένο από τον Δημήτρη Μητροπάνο, με μουσική/στίχους Θ. Μικρούτσικου και Α. Αλκαίου. Ίσως, το τραγούδι αυτό να ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της τεράστιας καριέρας του Δ. Μητροπάνου, αφήνοντας τη χαρακτηριστική σε όλους μας εικόνα του ερμηνευτή να ρίχνει δύο στροφές επί σκηνής στις πρώτες νότες.
«Νύχτα ξελογιάστρα», μας τραγούδησε ο μέγας Βασίλης Καρράς, με τη δική του τόσο ξεχωριστή, βαριά λαϊκή φωνή, και ξεσήκωνε τα πλήθη. Ένα πασίγνωστο τραγούδι, σε μουσική και στίχους του Σ. Καστερόπουλου, σήμα κατατεθέν στη φιγούρα του αγαπημένου Έλληνα ερμηνευτή.
«Δε θα δακρύσω πια για σένα», μας τραγουδά το ελληνικό εναλλακτικό ροκ συγκρότημα Πυξ Λαξ, σε μουσική/στίχους Πλιάτσικα και Βλαχοπούλου. Με τον ταξιδιάρικο ρυθμό του, μας καλεί να νιώσουμε την αγαπησιάρικη, μελαγχολική του διάθεση.
«Πανσέληνος», και πώς θα ήταν δυνατόν να λείπει αυτό το τραγούδι από τη λίστα μας, με ερμηνεία, μουσική και στίχους της Χαρούλας Αλεξίου. Μια μπαλάντα που συντροφεύει κάθε μας πανσέληνο, από μια μαγευτική φωνή.
«Εκατομμύρια», τραγούδησε για πρώτη φορά το 1996 η Άννα Βίσση, και από τότε το άσμα αυτό ακούστηκε εκατομμύρια φορές, καθώς λατρεύτηκε και λατρεύεται ακόμα. Με στίχους και μουσική φυσικά του Ν. Καρβέλα και την Άννα να το απογειώνει με το ταλέντο της.
«Να κοιμηθούμε αγκαλιά», ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με μουσική/στίχους Σ. Βόσσου και Γ. Κλεφτογιώργου. Με το μοναδικό του στυλ και το ροκ/έντεχνο ρεπερτόριό του, μας σπρώχνει να ερωτευτούμε με ορμή και, με το τραγούδι του αυτό, να αγαπήσουμε γλυκά, παιδικά.
«Το σημάδι του έρωτα», ή όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε το «Δώσε μου λιγάκι ουρανό», είναι ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα άσματα του πιο ερωτικού Έλληνα τραγουδιστή, Γιάννη Πάριου, σε μουσική και στίχους επίσης δικούς του.
«Είσαι το τσιγάρο που κρατώ», ερμήνευσε ο Αντώνης Βαρδής, σε μουσική/στίχους Α. Βαρδή και Σ. Αλιβιζάτου. Ένας τραγουδοποιός που ακροβατούσε μεταξύ έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού, και στο πέρασμά του μας άφησε κληρονομιά υπέροχα μουσικά κομμάτια όπως αυτό.
«Καμιά φορά», είναι ο τίτλος από το τραγούδι-σήμα κατατεθέν της μεγάλης ερμηνεύτριας Μαρινέλλας, σε μουσική/στίχους Γ. Χατζηνάσιου και Μ. Μπουρμπούλη. Ένα τραγούδι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που σκέφτηκαν να τα παρατήσουν στο παιχνίδι του έρωτα, αλλά παράλληλα συνειδητοποίησαν πως είναι αδύνατον να ζήσουν χωρίς αυτόν.
«Δε θέλω τέτοιους φίλους», ερμηνεύουν ο Πασχάλης Τερζής και η Νατάσα Θεοδωρίδου, στο ντουέτο αυτό, με μουσική/στίχους Γ. Παπαδόπουλου και Γ. Πηλιανίδη. Δύο εξαιρετικές λαϊκές φωνές που ενώνονται, και το αποτέλεσμα αξίζει την αγάπη που έχουμε αποδώσει στο άκουσμά του.
«Άκου βρε φίλε», τραγούδησε ένας από τους μεγαλύτερους λαϊκούς ερμηνευτές, ο Στράτος Διονυσίου, σε μουσική/στίχους Τ. Σούκα και Κ. Κοφινιώτη. Αν και έφυγε νέος από τη ζωή, ο Στράτος άφησε κληρονομιά μεγάλες επιτυχίες, που θα ηχούν στους δέκτες μας για πολλά-πολλά χρόνια.
«Παράλληλα», και θα ήταν αδιανόητο να λείπει από τη λίστα μας ο άρχοντας Νότης Σφακιανάκης. Ένα τραγούδι-ορόσημο για την καριέρα του, μαζί με άλλα πολλά, που με δυσκολία μπορέσαμε να επιλέξουμε αυτό. Ξεκάθαρα λαϊκό άσμα, που εκφράζει πόνο και μιλάει σε κάθε πικραμένη ψυχή, με μουσική/στίχους Α. Χρυσοβέργη και Σ. Γιατρά.
Κάπου εδώ θα κλείσουμε τη λίστα με λύπη και με το αίσθημα της αδικίας προς αμέτρητα τραγούδια που άξιζαν, και με το παραπάνω, την παρουσία τους στο άρθρο, καθώς το ελληνικό ρεπερτόριο είναι απέραντα πλούσιο και εμείς ιδιαίτερα τυχεροί που μπορούμε να το απολαύσουμε. Τα τραγούδια είναι αισθήματα, κι αν τα αισθήματα δεν μπορούμε να τα πούμε, μπορούμε να τα χορέψουμε!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
