Η μεγαλύτερή σου ήττα, είναι να ξενερώσεις κάποιον που σε θέλει σαν τρελός

Είναι η ανθρώπινη φύση μας τέτοια, που μας κάνει να λιγουρευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, λαχταράμε, ακόμα κι ερωτευόμαστε ή αγαπάμε άλλους ανθρώπους. Βάζουμε τα δυνατά μας να κατακτήσουμε το τρόπαιο του πόθου μας και πολλές φορές τα καταφέρνουμε. Μπορεί όμως όλο αυτό να συμβεί κι αντιστρόφως. Να σε βάλουν στο μάτι, να σε διεκδικήσουν, να σε ενθουσιάσουν, να σε πολιορκήσουν, και να πέσεις σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά τους. Κάθε μέρα που περνάει πλάι τους να χάνεις τα λογικά σου, να ερωτεύεσαι όλο και πιο πολύ, να δένεσαι συναισθηματικά και να αφήνεσαι.

Σε όλους μας έχουν συμβεί κι οι δυο εκδοχές και είναι κάτι τόσο φυσιολογικό. Όλος αυτός ο δρόμος της κατάκτησης του άλλου ατόμου έχει έναν βασικό κανόνα κι αυτός δεν είναι άλλος από το να είσαι αληθινός, να είσαι μόνο ο εαυτός σου και τίποτα άλλο. Να μην υποδύεσαι κάποιον άλλον, γιατί αργά ή γρήγορα η αυλαία θα πέσει και θα βρεθείς εκτεθειμένος στο κοινό σου δίχως την προσωπίδα που φορούσες. Δεν είναι κρίμα να συμβεί κάτι τέτοιο ενώ έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που σε θέλει γι’ αυτό που του πούλησες πως είσαι κι εκείνος έτσι αφελώς το αγόρασε;

Υπάρχει όμως και η περίπτωση να μην είσαι παιδί του «θεάτρου» αλλά ένας τύπος ανθρώπου που όλο αυτό το κυνήγι της κατάκτησης το έχεις για σπορ και τα καταφέρνεις πολύ καλά. Σε εμψυχώνει, σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση, σε εξιτάρει κι ίσως όλο αυτό να μην το συνειδητοποιείς και να μην το κάνεις εσκεμμένα. Να μην έχεις δηλαδή δόλιους σκοπούς. Το υποψήφιο θήραμα, τότε, γοητεύεται και πέφτει στην παγίδα του έρωτά σου κι εσύ ξεκινάς και τη βλέπεις διαφορετικά τη φάση. Αισθάνεσαι ξάφνου ναι βαριέσαι όσο το άλλο πρόσωπο σε θέλει όλο και περισσότερο, σε έχει ερωτευτεί και σε αναζητά όλο και πιο πολύ. Αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι σπασμωδικά, κάπως αδιάφορα και προσπαθείς να κρατήσεις συναισθηματικές αποστάσεις, αλλά από την άλλη δεν ξεκόβεις ολοκληρωτικά.

Κρατάς αυτή τη σχέση και τη συντηρείς με ψίχουλα, κάθε μέρα προσφέρεις ως σύντροφος όλο και κάτι λιγότερο, σαν να προσπαθείς να αφήσεις τον άλλον να πάρει στα χέρια του την απόφαση να σε αφήσει κι αντί αυτού να βλέπεις να σε θέλει τρελά, να προσπαθεί να βρει λύσεις εκεί που εσύ γεννάς προβλήματα. Έτσι, τραβάς το σκοινί όλο και περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα σου γεννάται μια απίστευτη απάθεια για το γεγονός ότι πληγώνεις κι απορρίπτεις το ταίρι σου. Ήξερε που έμπλεξε, λες για να δικαιολογήσεις το γεγονός ότι ξέχασες να συναισθάνεσαι.

Έπειτα, είναι κι εκείνοι που κάνοντας ακριβώς το ίδιο, θεωρούν τον εαυτό τους τρόπαιο, ενώ πιστεύουν πως είναι αδιανόητο να τους αφήσουν. Πως δεν το σκέφτονται και ναι, ποτέ δε θα το σκεφτούν, θεωρώντας ότι έχουν κατακτήσει ένα φρι πας να κάνουν ό,τι γουστάρουν, θεωρώντας ότι θα νιώθει ο άλλος τα ίδια δυνατά συναισθήματα και θα αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανό αυτό που νιώθει. Είτε αυτό συμβεί από εγωισμό, είτε επειδή θα ξενερώσει κάποια στιγμή, το μόνο σίγουρο είναι πως θα έρθει η μέρα που θα του τελειώσει αυτή η λαχτάρα κι εκείνοι πέφτουν από τα σύννεφα, αρκετά απότομα.

Οποίος τύπος ανθρώπου και να είσαι στον έρωτα, η μεγαλύτερή σου ήττα, είναι να ξενερώσεις κάποιον που σε θέλει σαν τρελός. Στο τέλος ο μόνος χαμένος θα βγεις εσύ. Ο άλλος άνοιξε τα χέρια και σου έδωσε συναισθήματα, αξία, τον χρόνο του, την επιθυμία του να σε έχει στη ζωή του, και δε φοβήθηκε να στα δείξει, δε δίστασε να εκτεθεί μπροστά σου. Ενώ εσύ  τι έκανες; Τα υποτίμησες.

Έβαλες τον εαυτό σου σε ένα υψηλό βάθρο κι άφησες τον άλλο άνθρωπο να πασχίζει από κάτω να σε φτάσει. Ίσως να είναι και κάπως ηδονικό αυτό για ορισμένους χαρακτήρες, που αδυνατούν να κάνουν την ελάχιστη αυτοκριτική. Αν ισχύει αυτό που λένε πως η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές, όμως, αυτός που έδωσε αγάπη θα λάβει αγάπη. Εσύ, έχεις αναρωτηθεί τι θα σου επιστραφεί;