Ούτε σύλλογοι, ούτε σωματεία, ούτε αρχηγοί χρειάζονται, αν οι άνθρωποι έχουν το κέφι, τη διάθεση και λίγη δημιουργικότητα. Αυτό μας δίδαξαν ορισμένοι γονείς και φίλοι σε ένα χωριό της Κέρκυρας, ονόματι Κάτω Κορακιάνα όπου ο δήμος λειτουργούσε το κτήριο του Νηπιαγωγείου έχοντας την όψη ενός εγκαταλελειμμένου κτηρίου, άκρως αφιλόξενου για τους μικρούς μας φίλους που φοιτούν εκεί. Έγιναν όλοι μια ομάδα και ζωντάνεψαν κατεστραμμένους τοίχους, παγκάκια, παρτέρια. Φύτεψαν λουλούδια και δέντρα, στόκαραν κι έβαψαν τοίχους που μετά τους ζωγράφισαν με χαρούμενες εικόνες, αγόρασαν με δικά τους χρήματα ξύλινα παιχνίδια για την αυλή, χλοοτάπητα, κι έχουν σκοπό, άμεσα, να προσθέσουν κι άλλα. Οι πιο κοινωνικοί της παρέας αυτής, κατάφεραν και πήραν δωρεές από τοπικά καταστήματα με μπογιές, πινέλα και οικοδομικά υλικά προκειμένου να διευκολύνουν το έργο, και φυσικά η προσφορά των καταστημάτων αυτών ήταν ιδιαίτερα σημαντική.
Το πριν:
Άνθρωποι που εργάστηκαν σιωπηλά (δίχως να αναζητούν την αναγνώριση και τα εύσημα) και σε ένα κλίμα που εάν ήσουν πάρων θα ήθελες απλά να σηκώσεις ένα πινέλο και να συμβάλεις, κανείς δε δυσανασχετούσε· άκουγαν μουσική και σοβάντιζαν τοίχους τραγουδώντας, τα ρούχα τους αχρηστεύτηκαν αλλά τα μάτια τους έλαμπαν σε κάθε επίτευγμα που έφερναν εις πέρας! Μεγάλη εντύπωση μου άφησε η εικόνα μιας μητέρας νηπίου, η οποία ζωγράφιζε την άσφαλτο του προαυλίου σκυμμένη, έχοντας στην αγκαλιά της ένα βρέφος- το δεύτερο παιδάκι της, που δεν είχε κάποιον φροντιστή να το αφήσει και το είχε μαζί της.
Κάθε φορά που έδιναν το δημιουργικό τους ραντεβού στην αυλή του σχολείου, εμφανίζονταν όλο και περισσότεροι εθελοντές, ακόμη και άνθρωποι που δεν είχαν παιδιά να φοιτούν στο σχολείο αυτό. Έπρεπε να ήσουν από μια μεριά και να έβλεπες τα πρόσωπα των μικρών παιδιών όταν Δευτέρα πρωί έμπαιναν στο προαύλιο του σχολείου. Ματάκια να λάμπουν και να ορμούν να εξερευνήσουν όλα αυτά τα παιχνίδια! Υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για τις πράξεις τους; Ή μάλλον, υπάρχει καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση μικρών και μεγάλων;
Το μετά:
Οι γονείς αυτοί, μας δίδαξαν την έννοια της ομαδικής εργασίας, τη θέληση για το καλύτερο, την έννοια της αφιλοκερδούς εργασίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αξίζουν τα συγχαρητήρια όλων μας!
Τα πρόσωπα της ιστορίας αυτής είναι πολλά, είναι αληθινά, ζουν ανάμεσά μας, έχουν σκοτούρες, έννοιες, τρεξίματα, αλλά εργάστηκαν για το κοινό καλό και για να αφήσουν παρακαταθήκη στα παιδιά μας ένα σχολικό περιβάλλον φροντισμένο και μερακλίδικο. Οι ίδιοι μας είπαν:
«Η ιδέα ήρθε ένα πρωί αφήνοντας τα παιδιά στο σχολείο και πήγαμε κάποιες μαμάδες για καφέ. Όλα ξεκίνησαν ότι τα παιδιά δεν έχουν παιχνίδια. Σκεφτήκαμε να βάλουμε όλες από κάποιο ποσό κ να πάρουμε κάποια. Έτσι κι έγινε, αφού φυσικά ρωτήθηκε η διευθύντρια του νηπιαγωγείου. Με αφορμή τα παιχνίδια, συζητούσαμε ότι κάπως πρέπει να δώσουμε χρώμα στο σχολείο για να νιώθουν τα παιδιά όμορφα συναισθήματα κάθε πρωί που πάνε. Ξεκινήσαμε με την καγκελόπορτα, η ιδέα ήταν να τη βάψουμε με πολλά χρώματα. Εκεί ξεκίνησε όλη η εθελοντική δράση. Κάθε φορά λέγαμε έλα να κάνουμε και αυτό, αντε ας κάνουμε και το άλλο και πάει λέγοντας. Υπήρχαν πολλές δωρεές από τοπικά μαγαζιά κι αρκετοί γονείς που συνέδραμαν με ό,τι μπορούσαν και τους ευχαριστούμε. Μαζεύτηκαν κι άλλα λεφτά και μπορέσαμε και κάναμε κάτι το οποίο ούτε είχαμε σκεφτεί στην αρχή ότι θα μπορούσε να γίνει.
Το πιο σημαντικό όμως για μένα, είναι η χαρά των παιδιών, γονέων και δασκάλων μπροστά σε αυτό που είδαν εκείνη τη Δευτέρα. πηγαίνοντας σχολείο. Επίσης, πολύ σημαντικό, ήταν ότι κάθε Σάββατο είχαμε και τα παιδιά μας και βοήθησαν κι αυτά και μπορέσαμε -ελπίζω- να τους περάσουμε το πνεύμα του ομαδικού έργου, της εθελοντικής εργασίας και το ότι κι εμείς μέσα μας, είμαστε ακόμα παιδιά και θέλουμε χρώμα στη ζωή μας. Εγώ αυτό κρατώ!» Αναστασία Στεργίου (μητέρα μαθητή και εθελόντρια)
«Όταν τα πράγματα τα βλέπουμε σκούρα, αυτό που λείπει είναι χρώμα! Χρώμα που δίνει ζωή σε τοίχους, κάγκελα….και πολύ χαρά στους ανθρώπους! Χρώμα και καλή διάθεση να συνεργαστούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον. Τι εννοώ; Τα παιδιά είναι καθρέφτης μας. Όταν βλέπουν συνεργασία, ομάδα, αγάπη και στόχους μαθαίνουν και θα πράξουν το ίδιο στο μέλλον. Με σεβασμό κι αγάπη. Πέρασα καταπληκτικά και δεν κουράστηκα καθόλου όλον αυτόν τον καιρό γιατί ό,τι κάναμε ήταν για τα παιδιά μας, για να ομορφύνουμε τις ζωές τους στο σχολείο που περνάνε πολλές ώρες.» Μαρίνα Ζμπόρα (μητέρα μαθητή και σημαντική εθελόντρια)
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
