Είμαστε κι εμείς που εάν δεν τρελαινόμαστε για κάποιον, βαριέται το μυαλό μας

Όλοι μας γνωρίζουμε αυτά τα μεθυστικά συμπτώματα, κι όσο κι αν προσπαθούμε να τα κουμαντάρουμε μοιάζει αδύνατον. Η καρδιά να χτυπά ασύστολα, τα χείλη να στεγνώνουν, η ανάσα να γίνεται βαθιά, το μυαλό να θολώνει, το κορμί να ανατριχιάζει, αυτές oι παιχνιδιάρες πεταλούδες να τριγυρνούν στο στομάχι και η σκέψη να είναι μονίμως ακατάστατη. Μοιάζει καθηλωτικό να έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που να σε βασανίζει από την επιθυμία να τον κατακτήσεις. Κι όταν έρθει η στιγμή της κατάκτησης να είναι σε θέση να διατηρήσει αυτήν την επιθυμία έντονη και ζωντανή με αμείωτο ενδιαφέρον.

Εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Είμαστε κι εμείς που εάν δεν τρελαινόμαστε για κάποιον, βαριέται το μυαλό μας. Εάν δεν καταφέρουν να διατηρούν το ενδιαφέρον μας στα κόκκινα παίρνουμε αποστάσεις. Απομακρυνόμαστε με γρήγορα κι ελαφριά βήματα. Έχουμε κατηγορηθεί για ανωριμότητα κι επιπολαιότητα. Μας έχουν παρομοιάσει με συναισθηματικά μη διαθέσιμους χαρακτήρες. Μπορεί κατά περίπτωση να είμαστε κιόλας. Όμως, είναι κι άλλες που απλώς μάς έχουν στην μπούκα του κανονιού γιατί δεν μπαίνουμε στα καλούπια τους, στη ρουτίνα τους, στη συμβατικότητά τους.

Εκείνοι οι ανήσυχοι, κάπως ονειροπόλοι που τρέφονται από συναισθήματα που σπαρταράνε. Εκείνοι που ψάχνουν ανθρώπους να τους γοητεύουν το μυαλό, να τους παρακινούν τη φαντασία. Που αναζητούν με θάρρος μια μόνιμη περιπέτεια, που κινούν για νοητά ταξίδια κι είναι πάντα διαθέσιμοι να κατακτηθούν ξανά και ξανά, καθημερινά κι ακούραστα. Κι εκεί ακριβώς υπάρχει και η μεγαλύτερη διαφορά με έναν συναισθηματικά μη διαθέσιμο άνθρωπο ο οποίος κρύβει την ανασφάλειά του ή το τραύμα του στην αποστασιοποίηση.

Είναι οι άνθρωποι αυτοί που αναζητούν το πάθος, στον έρωτα, στη ζωή, στην κάθε τους μέρα. Δε θα δέσεις τον γάιδαρό σου μαζί τους, ούτε κι εκείνοι μαζί σου. Κι ίσως ως έναν βαθμό να είναι κουραστική μια συνεχής προσπάθεια, όμως η ανταμοιβή που λαμβάνεις από αυτή είναι ηδονική. Θα ανακαλύψεις πτυχές του μυαλού σου που δεν μπορούσες ούτε να φανταστείς ότι υπάρχουν. Είναι πόρτες κλειστές που περιμένουν να τις ξεκλειδώσεις, να μπεις, να εξερευνήσεις, να μαγευτείς, κάθε μέρα κι άλλη. Θα βρεις μια όαση στη μέση της ερήμου και θα νιώσεις ζωντανός, διψασμένος για πάθος. Αυτή η όαση η οποία βρίσκεται κατά βάθος βρίσκεται και μέσα σου αλλά δεν έχεις αφήσει το μυαλό σου να φτάσει εκεί.

Να ξέρεις πως κανείς δεν τη βρίσκει με το να απορρίπτει ανθρώπους και συναισθήματα, κανείς δε ζει για να αδειάζει τους άλλους απολαμβάνοντάς το, εκτός κι αν είναι σαδιστής. Αλλά από την άλλη, είναι κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται να επιτρέψουν τη λέξη καταπίεση να μπει στη ζωή τους και καμιά φορά ο συμβιβασμός είναι καταπίεση, είναι μια θηλιά στον λαιμό, είναι έλλειψη οξυγόνου, μια ανυπόφορη φυλάκιση. Δε φαντάζεσαι πόση γοητεία κρύβει οτιδήποτε μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, αν έχει ως τελικό παρονομαστή το πάθος. Το πάθος που μπορεί σίγουρα να κρύβει και λάθος, σύμφωνοι. Μα ακόμα και τότε, το να επιλέγεις τον αυθορμητισμό εναντίον της μανιέρας είναι που θα σε σώσει από τον εαυτό σου και τη μιζέρια. Το να αντιδράς αυθόρμητα και με αυτό το σκεπτικό να ερωτεύεσαι, σαν η μνήμη σου να χρειάζεται κάθε μέρα και νέα εγγραφή.