Δεν εθίζeσαι στον άνθρωπο, αλλά στον τρόπο που νιώθεις όταν τον σκέφτεσαι

Καθημερινά συναντάμε πολλούς ανθρώπους γύρω μας. Κάποιους αδιάφορους, κάποιους όμορφους και κάποιους πολύ εντυπωσιακούς. Υπάρχει και η περίπτωση να βρεθείς στον δρόμο ενός ανθρώπου που ενώ δεμ καλύπτει τα στάνταρτς σου, για τον οποιονδήποτε λόγο, σε μαγνητίζει επικίνδυνα. Μιλάς μαζί του και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι είναι αυτό που σε κάνει να μη θέλεις να ξεκόψεις και κάθε στιγμή, κολλάς και περισσότερο. Ένας άνθρωπος που παρατηρείς και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτό που βλέπεις δεν καλύπτει τα γούστα σου, ενώ την ίδια στιγμή έρχεσαι όλο και πιο κοντά του. Που σου δημιουργεί μια εμμονή η συναναστροφή μαζί του, που σου ξυπνάει άτακτα ένστικτα η παρουσία του.

Ακόμα κι αν τα red flags αυτού του ανθρώπου ηχούν σαν καμπανάκια στο κεφάλι σου, εσύ να μη θέλεις να ακούσεις τίποτα. «Πάει! Χάζεψα!», λες στον εαυτό σου και γουστάρεις που βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση. Η παρουσία του σου προκαλεί μια αλλόκοτη συμπεριφορά και δεν μπορείς να ελέγξεις τη σκέψη σου. Κι όσο προσπαθείς να σε συνετίσεις, τόσο το μυαλό σου παίζει δικά του παιχνίδια, μαγεμένο.

Πόση ζωντάνια όμως δίνουν αυτές οι μικρές νοθείες, αυτό το συναισθηματικό ανακάτεμα του νου. Κατακλύζεσαι από τη σκέψη αυτού του ανθρώπου και η φαντασία σου πηγαίνει σε άλλα επίπεδα. Κοιμάσαι και ξυπνάς με τη σκέψη αυτού του άλλου. Φτιάχνεις εικόνες, σενάρια, ολόκληρους τόμους. Δεν το παθαίνεις αυτό επειδή δεν μπορείς να ξεφύγεις, αλλά επειδή δε θέλεις να απαλλαγείς από αυτή την πλάνη. Δεν εθίζεσαι στον άνθρωπο, αλλά στον τρόπο που νιώθεις όταν τον σκέφτεσαι κι ίσως αυτό να είναι ισχυρότερο. Το μυαλό σου μοιάζει σαν εξαρτημένο από αυτές τις σκέψεις χωρίς καμία πειθαρχία κι όλο αυτό έχει μια γεύση αλλιώτικη από καθετί συνηθισμένο.

Ίσως και να προκύπτει από την ανάγκη μας να αποδράσουμε νοητά από ό,τι μας βυθίζει στην καθημερινότητα. Ίσως, πάλι, αυτός ο άνθρωπος που προκάλεσε τον εθισμό να βρήκε τα κατάλληλα κουμπιά πάνω μας, κι έτσι να ευθύνεται για το ξεκλείδωμα του νου μας. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι αυτό που μετράει, και μοιάζει σαν μια άγρια θάλασσα που σε καλεί να ταξιδέψεις στους ωκεανούς της, να ανακαλύψεις μέρη αχαρτογράφητα και να αφήσεις το κύμα της να σε παρασύρει και να σε αφήσει ναυαγό, γυμνό, εκτεθειμένο και τόσο τυχερό που βούτηξες. Εθισμένο και κάπως εξαρτημένο σ’ ένα ταξίδι σκέψεων κι αισθήσεων που σε κάνουν ανήμπορο να αντισταθείς. Άσε που δε θα ήθελες ν’ αντισταθείς, παραδέξου το!

Είναι κάποιες στιγμές που προσπαθείς να συνετίσεις το μυαλό σου, μπας κι επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα, να το προσγειώσεις στην πραγματικότητα και νιώθεις σαν να περνάς καταθλιπτικό επεισόδιο. Εκεί ανακαλύπτεις πόση δύναμη σου δίνει αυτό το εθιστικό παραμύθι. Είναι τρελό, παράλογο, αλλά έχει γίνει η κινητήριος δύναμή σου και δε θέλεις να απομακρυνθείς από αυτό.

Είναι τύχη, μεγάλη τύχη μπορούμε να πούμε, να σου δίνει η ζωή ευκαιρίες να νιώσεις, να αισθανθείς, να παρασυρθείς. Αρκεί να μη ζεις μέσα στο κεφάλι σου και κάποια στιγμή, να επιλέξεις την πραγματικότητα κι όσα αυτή προσφέρει. Ακόμα κι αν κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί το τέλος μιας ιστορίας, έχει πάντα ουσία να τη ζούμε. Άλλωστε, θα έχανε το νόημα η κάθε στιγμή μας, αν ξέραμε απ’ την αρχή πώς θα τελειώσει.