Ο Αύγουστος δεν είναι απλά ένας μήνας του ημερολογιακού έτους κι ένας χρόνος ολόκληρος είναι πολύς για τον περιμένεις. Ένα κορμί ηλιοκαμένο, μαλλιά κυματιστά γεμάτα αλμύρα, ένα καυτό αεράκι να τρυπώνει από το παράθυρο κι ο ήχος της θάλασσας να μας «μεθάει» στο άκουσμά της. Είναι η ωραιότερη πανσέληνος του χρόνου, που μας περιμένει να την απολαύσουμε σε παραλίες, ταράτσες και πλατείες, κρατώντας ένα δροσερό κοκτέιλ στο χέρι. Αυτό το ολόγιομο φεγγάρι φτιάχνει από μόνο του ένα αξεπέραστο τοπίο. Δεν τη θες τη μουσική τον Αύγουστο, τι να την κάνεις; Είναι από μόνος του μια μελωδία, ένα ακουστικό ταξίδι, μια όαση αισθήσεων που ανυπομονείς κάθε χρόνο να γευτείς.
Στην αναμονή για έναν Αύγουστο κάνουμε όνειρα για ακρογιαλιές, νησιά, θάλασσες, τοπία, δειλινά και η ανυπομονησία όλο και μεγαλώνει μέχρι να φτάσει. Μια καλοκαιρινή άδεια από τη δουλειά έχει άλλη αξία όταν την πάρεις Αύγουστο. Ακόμα, όμως, κι αν δεν είσαι από τους αδειούχους και συνάμα τυχερούς και μείνεις πίσω στην πόλη σου, είτε λόγω δουλειάς, είτε λόγω υποχρεώσεων, ο Αύγουστος τρυπώνει κι εκεί! Την ωραιότερη Αθήνα, για παράδειγμα, τη συναντάς τον Αύγουστο, εκεί που η πόλη ηρεμεί, οι ρυθμοί της καλμάρουν και ομορφαίνει επικίνδυνα. Άλλωστε Αύγουστος είναι. Όσες και να είναι οι υποχρεώσεις σου, θα βρεις ένα μικρό κενό να αποδράσεις έστω κάπου εκεί κοντά, έστω να μυρίσεις θάλασσα. Πώς να αντέξεις, αλλιώς, τους κρύους χειμώνες σου εάν δεν έχεις μαζέψει ήλιο, θάλασσες, καλοκαίρια και να τα ελευθερώνεις μέσα σε αυτούς;
Τον Αύγουστο κάποιος τον ζωγράφισε με χρώματα αλλιώτικα, φερμένα από παραδείσια μέρη. Τον αρωμάτισε με μυρωδιές γλυκές, πικάντικες κι εξωτικές. Ο ήχος του μοιάζει με τραγούδι των σειρήνων από τη μυθολογία και σε ξελογιάζει, σε παρασύρει, σε οδηγεί σε μια πλάνη. Μια πλάνη που τα αυτιά μας ακούνε χρώματα και τα μάτια μας βλέπουν ήχους. Κάθε που πλησιάζει ο νους μας βρίσκεται ήδη μέσα σε πλοία, αεροπλάνα αποζητώντας τρελαμένοι να πάμε κάπου να τον ζήσουμε. Κι όταν φτάνει, είναι λες και γίνεται η μεγαλύτερη γιορτή, στη θερμότερη ανάσα του έτους.
Αύγουστος στα νησιά σημαίνει χαμός! Κίνηση στους δρόμους, αφόρητη πολυκοσμία στα μαγαζιά, ζέστη, πολλή ζέστη. Η λέξη πάρκινγκ ακούγεται σαν άπιαστο όνειρο στο νησί, στην πόλη πάλι ηχεί σαν μελωδία. Ζουν τα σοκάκια των νησιών μέχρι τα ξημερώματα, κι αφηγούνται ερωτικές ιστορίες, τα κουνούπια στήνουν χορό και φυσικά το ασταμάτητο τερέτισμα των τζιτζικιών ζει στις ακρογιαλιές κι ανθίζει.
Από την άλλη, βέβαια, πόση ώρα να αντέξεις στην ουρά στο μπιτσόμπαρο για να καταφέρεις να πάρεις αυτή την πολυπόθητη μπίρα σου και πόσο σπρώξιμο αντέχεις να υποστείς για να πιεις το ποτό σου στο κλαμπάκι; Πόσο να μελαγχολήσεις για τον έρωτα που ούτε αυτόν τον Αύγουστο δεν έρχεται και πόσο να αναστενάξεις που η ζέστη δε σε αφήνει να κοιμηθείς; Αυτά είναι «ψιλά» γράμματα όμως και κάποιους δε μας πτοούν· όχι όμως όλους. Αλίμονο αν συμφωνούσαμε όλοι με όλα! Πρέπει και κάποιοι να ανυπομονούν για τον Δεκέμβρη.
Τον Αύγουστο ή τον ερωτεύεσαι ή τον απεχθάνεσαι. Την ανεμελιά του όμως δεν μπορείς να τη βρεις σε κανέναν άλλο μήνα. Με τα καλά του και τα κακά του, είναι και θα είναι η ομορφότερη δικαιολογία του χρόνου. Σε δικαιολογεί για τα ατημέλητα μαλλιά σου, για το τόσο ανάλαφρο έως και ανύπαρκτο ντύσιμό σου, για τα μη καθώς πρέπει υποδήματα που φοράς, για τους έρωτες που θα ζήσεις και θα προσπεράσεις, για τα ξενύχτια που θα ξεχάσεις ποιος είσαι και για όλα αυτά που θα αφηγείσαι τον υπόλοιπο χρόνο, περιμένοντάς τον να ξανάρθει.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
