Πόσο ξεκάθαρη είναι η κρίση μας όταν εμφανίζεται το οποιοδήποτε συναίσθημα;
Καθημερινά, συναντάμε και γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους στη ζωή μας. Κάποιοι από αυτούς κερδίζουν τη συμπάθειά μας ακούραστα, αβίαστα, χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια, άλλοι μένουν μετέωροι στα μάτια μας, σαν να τους έχουμε υπό εξέταση, ίσως γιατί η στάση τους μας δημιουργεί κάποιες αμφιβολίες για την αυθεντικότητά τους. Άλλοι, κερδίζουν την αντιπάθειά μας δίχως δεύτερη σκέψη. Με μια απλή και χαλαρή συζήτηση, συχνά μπορούμε να σχηματίσουμε μια πρώτη και ίσως εσφαλμένη άποψη για έναν άνθρωπο. Εάν, έπειτα, κοιτάξουμε το βλέμμα του, τη ματιά του, τους τρόπους, τις κινήσεις του, η άποψή μας γίνεται πιο ξεκάθαρη. Άλλωστε, το έχουμε πει πολλές φορές: τα μάτια «φωνάζουν» λέξεις από την ψυχή μας και πρέπει να μάθουμε να τα «ακούμε».
Ένας από τους καλύτερους κριτές χαρακτήρα, είναι και η γνησιότητα ενός χαμόγελου. Βλέπουμε χαμόγελα σε τόσα πρόσωπα, αλλά όλα τα χαμόγελα είναι πράγματι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Χαμόγελα σφιγμένα, πλατιά, υποκριτικά, γνήσια, που διαγραφούν ρυτίδες στα μάτια, ζεστά χαμόγελα, πονηρά, νευρικά, ψεύτικα, ζωγραφίζουν την αύρα που εκπέμπει ο κάθε άνθρωπος. Η διαίσθησή μας, είναι εκείνη που κάνει την τελική αξιολόγηση.
Έχει μεγάλη επιρροή στην κρίση μας η διαίσθηση. Αυτή μας υποκινεί να απορρίπτουμε ή να εγκρίνουμε τους ανθρώπους γύρω μας, και τις περισσότερες φορές, τα καταφέρνει πολύ καλά. Θεωρείς, κι όχι άδικα, τυχερό τον εαυτό σου που κατέχει το προνόμιο να «διαβάζει» τους ανθρώπους από τα πρώτα λεπτά συναναστροφής μαζί τους. Σου δίνει ένα προβάδισμα και λειτουργεί σαν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας στον τρόπο που θα κινηθείς ή θα απομακρυνθείς. Υπάρχει, όμως, μια παγίδα σε όλο αυτό, και λίγο πολύ όλοι έχουμε πέσει με τα μούτρα. Γιατί, τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις με την πρώτη, εκτός εάν τους ερωτευτείς!
Έρως, ο μικρός φτερωτός θεός είναι εξολοκλήρου υπεύθυνος για την απουσία της ορθής κρίσης, όταν τα βέλη του μας βάζουν στο στόχαστρο. Η ήρεμη σκέψη μας πάει περίπατο, η λογική γίνεται παράλογη κι αυτό το μυαλό τι να σου κάνει· μπερδεύεται, θολώνει, υπνωτίζεται και γίνεται σκλάβος των αισθήσεων. Με ένα μυαλό μαγεμένο, να παρασύρεται στη δίνη του έρωτα, εσύ απαιτείς από την κρίση σου να είναι ξεκάθαρη; Αδύνατον, αυτή την πολυτέλεια δεν στη δίνει ο έρωτας!
Όσο και να χτυπάνε τα καμπανάκια το ένα πίσω από το άλλο, όσα κι αν είναι αυτά τα red flags, όσα «μακριά κι αλάργα» φωνάξουν οι φίλοι που βλέπουν αυτά, μπροστά στα οποία εσύ εθελοτυφλείς και δεν τα αντιλαμβάνεσαι, εν τέλει είσαι εκείνο «το έξυπνο πουλί που από τη μύτη πιάνεται» διότι στην περίπτωση αυτή η αντικειμενικότητα της κρίσης σου είναι άφαντη. Τα έχει αυτά ο έρωτας: αυτό το συναίσθημα φέρει κάθε ευθύνη για τις αντιστάσεις που χάνονται, για τις άμυνες που εξαφανίζονται, για τη «μεθυσμένη» λογική σου, για όσα θα μπορούσες να δεις ξεκάθαρα ενώ ερωτευμένος δεν παίρνεις χαμπάρι. Δεν έχει όμως -ευτυχώς- μόνο αυτά κι όλα συνάμα, δεν τα λες και άσχημα. Τι νόημα θα είχε η ζωή μας δίχως το ξεμυάλισμά του, άλλωστε;
Αυτός είναι η κινητήριος δύναμη για να γνωρίσουμε διαφορετικές πτυχές του ίδιου μας του εαυτού, να βγούμε από τα όριά μας, να τσαλακωθούμε και να απολαύσουμε μια πανσέληνο μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου. Ομορφαίνει τον κόσμο γύρω μας, δίνει άρωμα και χρώμα στη ζωή μας, γεμίζουμε όνειρα χάνοντας τον ύπνο μας, παραμιλάμε μόνοι χαμογελώντας. Γιατί ο έρωτας είναι η πιο πετυχημένη απόδραση από τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
