Λένε πως η αγάπη είναι το πιο φυσικό ένστικτο του ανθρώπου κι ότι γεννιόμαστε με την ανάγκη να δίνουμε και να παίρνουμε στοργή, να κουρνιάζουμε στην καρδιά του άλλου. Η αγάπη θεωρείται συχνά το πιο θεμελιώδες ανθρώπινο συναίσθημα. Είναι η δύναμη που μας ενώνει, μας εξελίσσει, μας προσφέρει νόημα, κι όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που τη φοβούνται. Άλλοι το ομολογούν, άλλοι όχι· αλλά ο φόβος υπάρχει. Μπορεί να κρύβεται πίσω από την απόσταση, την επιφυλακτικότητα, τον σαρκασμό ή την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας. Αλλά υπάρχει.

Ο φόβος να αγαπήσεις συνδέεται συχνά με το τραύμα. Όταν κάποιος έχει πληγωθεί σε σχέσεις βαθιάς συναισθηματικής εμπλοκής, η ιδέα του να ξανανοίξει την καρδιά του φαντάζει απειλητική. Η αγάπη απαιτεί εμπιστοσύνη, παράδοση, ευαλωτότητα κι αυτά είναι πράγματα που δεν είναι εύκολα για έναν νου που έχει μάθει να προστατεύεται με κάθε κόστος. Υπάρχει όμως και ο άλλος φόβος· να αγαπηθείς. Αυτός είναι πιο σιωπηλός, αλλά εξίσου έντονος. Πίσω του κρύβεται συχνά η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η πεποίθηση ότι δεν αξίζω πραγματικά την αγάπη ή ότι, αν με γνωρίσει κανείς σε βάθος, θα απομακρυνθεί. Είναι η εσωτερική φωνή που ψιθυρίζει πως η αγάπη των άλλων είναι απλώς προσωρινή ή επιφανειακή. Αυτός ο φόβος ωθεί τους ανθρώπους να απορρίπτουν σχέσεις, να χτίζουν συναισθηματικούς τοίχους ή να αναζητούν μη υγιείς δυναμικές που επιβεβαιώνουν τις φοβίες τους.

Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη δεν είναι πάντα εύκολη. Η αγάπη δεν είναι μόνο φως, είναι και καθρέφτης. Κι όταν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά, βλέπεις τον εαυτό σου γυμνό, ατόφιο, χωρίς μάσκες κι αυτό δεν αντέχεται πάντα. Είναι σύνθετη, απαιτητική, και φέρνει στην επιφάνεια πτυχές του εαυτού που δε θέλουμε πάντα να δούμε. Μερικοί φοβούνται να αγαπήσουν γιατί αγάπησαν μια φορά και ράγισαν, γιατί έδωσαν και δεν πήραν, ή πήραν κάτι τόσο βαρύ που δεν ήξεραν πώς να το σηκώσουν. Κάποιοι έμαθαν να στέκονται μόνοι, με μια περηφάνια σκληρή κι έπεισαν τον εαυτό τους πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν, σαν να είναι η αγάπη αδυναμία και η μοναξιά, τρόπαιο. Για να μπορέσει κάποιος να αγαπήσει ή να αγαπηθεί, χρειάζεται πρώτα να αντιμετωπίσει τις δικές του σκιές, να αναγνωρίσει τι τον εμποδίζει και ποιους φόβους κουβαλούν τα βήματά του.

Όμως, παρά τον φόβο, η αγάπη παραμένει μια εσωτερική ανάγκη και όσο κι αν προσπαθεί κάποιος να την αποφύγει, έρχεται πάντα κάποια στιγμή που η καρδιά ζητά να νιώσει, να δεθεί, να ανήκει κάπου και τότε είναι το σημείο που ο φόβος μπορεί να γίνει απλώς το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία. Όσο κι αν φοβίζει κάποιους, είναι πάντα εκεί, περπατά δίπλα μας, ακόμα κι όταν την αποφεύγουμε και κάποτε, όταν είμαστε έτοιμοι ή απλώς κουρασμένοι από το να φοβόμαστε, ανοίγουμε ένα ρήγμα στην καρδιά και την αφήνουμε να μπει. Ίσως δειλά, ίσως με ρίσκο, μα πάντα με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς.

Κι ίσως, τελικά, το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει άνθρωπος που φοβάται ν’ αγαπήσει ή να αγαπηθεί, αλλά πώς μαθαίνει κανείς, σιγά σιγά, να μη φοβάται πια.

Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη