Δε θα το ξεπεράσεις ποτέ είπες, είδες που έκανες λάθος;

Τελείωσε. Λέξεις μπερδεμένες βγαίνουν από το στόμα σου, βρισιές, νεύρα, φωνές, κλάματα, οργή, ηρεμία για λίγο και ξανά το ίδιο έργο, ίσως με διαφορετική σειρά οι σκηνές του αλλά με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Χωρίσατε, ποιος έφταιξε δεν έχει σημασία. Και να το μοιρολόι, ο θρήνος, ο κλαυθμός και ο οδυρμός. Τύφλα να ‘χουν οι αρχαίες τραγωδίες. «Πού είσαι Ευριπίδη, να με δεις, να με θαυμάσεις;»

Και περνά ο καιρός και σταματούν τα κλάματα κι έχεις συνηθίσει πια τη νέα πραγματικότητα. Βλέπεις ότι τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα κι άραχνα όσο τα έβλεπες στην αρχή. Το «Πώς θα ζήσω τώρα;» δίνει τη θέση του στο «Ζούσα πολύ καλά πριν, οπότε τώρα μπορώ να ζήσω καλύτερα». Και κυλούν οι μήνες. Έχεις αποφασίσει κι ορθώς, να διαγράψεις φωτογραφίες ή τουλάχιστον να κρατήσεις 1-2 σε ένα φάκελο στον ηλεκτρονικό σου υπολογιστή, ποτέ στο κινητό για να μην μπαίνεις στον πειρασμό, έτσι για αρχείο. Φυσικά κι έχεις σταματήσει να μπαίνεις στα social media, γιατί όσο το κάνεις, τόσο δεν ξεκολλάς, το έχεις καταλάβει κι εσύ πια. Κι εννοείται πως τα φιλαράκια σου είναι σύμμαχοι σ’ όλο αυτό, δεν αναφέρουν τίποτα για το άτομο και κάνουν σαν να μην έχει υπάρξει, λόγω της σχέσης σας βέβαια, μέλος της παρέας σας ποτέ.

Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή, -άγνωστο το πότε γιατί ο καθένας θέλει το δικό του χρόνο- που το άτομο αυτό όχι απλώς δεν είναι στις πρώτες σκέψεις σου μέσα στη μέρα αλλά ούτε και τις τελευταίες. Σταμάτησε να έρχεται στο μυαλό σου. Ως δια μαγείας, οι αναμνήσεις, οι εικόνες και τα συναισθήματά που είχες εξαφανίστηκαν. Τότε σκέφτεσαι «Τόσο εύκολο ήταν τελικά;». Χαμογελάς και δίνεις συγχαρητήρια στον εαυτό σου που μπόρεσε να λυτρωθεί και ν’ απελευθερωθεί από τον κύκλο πόνου στον οποίο είχες εγκλωβιστεί. Προσπαθείς να φέρεις μόνος σου στο μυαλό σου κάποιες στιγμές του παρελθόντος και βλέπεις ότι δε σου προκαλούν κανένα συναίσθημα, ούτε θετικό και κυρίως, ούτε αρνητικό. Στην καλύτερη, σου περνά εντελώς αδιάφορο, σαν τις σκηνές αυτές να μην τις έζησες ποτέ εσύ. Σαν να ήταν άλλος ο πρωταγωνιστής κι εσύ, ως παντογνώστης αφηγητής, γνώριζες την κάθε σκηνή. Καμία ανάμειξη, κανένα συναισθηματικό δέσιμο, καμία πληγή, τίποτα! Άλλωστε, τίποτα δεν μπορεί να μας πονάει για πάντα.

Τώρα αισθάνεσαι μια ελευθερία λυτρωτική, σαν να ζούσες σε κλουβί και τώρα βλέπεις ξανά το φως της μέρας. Παράλληλα με τη λύτρωση που αισθάνεσαι, αποκτάς  έναν άλλο αέρα, μια άλλη αύρα. Εκπέμπεις μια χαρά και μια ευτυχία που είχες ξεχάσει ότι διέθετες. Το χαμόγελο έχει επιστρέψει πια στα χείλη σου, εκεί που έπρεπε να είναι πάντα. Κι ο ανανεωμένος σου εαυτός, σου αρέσει τόσο πολύ. Ξέρεις ότι έχεις πάρει ένα μάθημα το οποίο θα σε βοηθήσει στο μέλλον σου έτσι ώστε να μην κάνεις ξανά το ίδιο λάθος.

Έχεις κόψει κάθε κόμπο, κάθε δεσμό που σ’ έδενε μ’ ένα παρελθόν που δεν είχε θέση στη ζωή σου. Κράτησες όσα ήθελες από αυτή τη σχέση, τόσα ζήσατε άλλωστε και τα υπόλοιπα, έφυγαν και χάθηκαν, όπως αξίζει να γίνεται για να προχωράμε. Τώρα λοιπόν είσαι έτοιμος για κάθε νέα περιπέτεια, για κάθε νέα γνωριμία. Εξάλλου η σχέση δεν είναι παρά ένα μάθημα στο οποίο άλλοι βρίσκουν τον καθηγητή που θα τους περάσει αμέσως κι άλλοι, πρέπει να αλλάξουν μερικούς μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος. Μα πάντα στο τέλος, κανείς δε μένει για Σεπτέμβρη.