Κάποιες καψούρες φοβηθήκαμε να τις ζήσουμε

Ζούμε σε μία καθημερινότητα στην οποία κυριαρχούν το άγχος, οι ευθύνες, το τρέξιμο για να τα προλάβουμε όλα. Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στις επαγγελματικές υποχρεώσεις και στις δυσκολίες της καθημερινότητας, υπάρχει και μια προσωπική ζωή την οποία καλό θα ήταν να σκεφτούμε και να φροντίσουμε. Πολλές φορές όμως αφήνουμε τα κυρίαρχα συναισθήματα της καθημερινής ζωής να την επηρεάσουν σε τέτοιο βαθμό ώστε το συναίσθημα που κυριαρχεί να είναι ο φόβος σε όλα, από τη δουλειά μέχρι τον έρωτα.

Ο φόβος είναι ένα από τα πέντε βασικά συναισθήματα του ανθρώπου και γεννάται, όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σ’ έναν αληθινό ή φανταστικό κίνδυνο ή μία απειλή. Είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ένας μηχανισμός προκειμένου να προστατέψει καθένας τον εαυτό του, είναι μια θέση άμυνας, η οποία δε χρειάζεται συγκεκριμένη σκέψη, διότι έρχεται αυθόρμητα. Ο φόβος είναι μία συναισθηματική κατάσταση η οποία σχετίζεται με μελλοντικά γεγονότα, καταστάσεις  ή συμπεριφορές που θα θέλαμε ν’ αποφύγουμε. Το συναίσθημα λοιπόν αυτό λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγων σε κάθε απόφαση, τόσο επαγγελματική όσο και προσωπική.

Στις προσωπικές τώρα καταστάσεις, οι άνθρωποι κρατούν πίσω τον εαυτό τους  χωρίς να του επιτρέπουν να κάνει κάποια κίνηση, για ποικίλους λόγους. Αρχικά πολλοί νομίζουν ότι δεν είναι έτοιμοι να γνωρίσουν κάτι νέο στην προσωπική τους ζωή, οπότε το συναίσθημα αυτό κυριαρχεί, έτσι κλείνουν οι ίδιοι τις πόρτες σε οποιαδήποτε νέα γνωριμία. Στη συνέχεια, μόλις δουν πως κάτι πάει να αλλάξει στο κομμάτι του έρωτα, φοβούνται κι έτσι κρατούν κλειστό το στόμα και την καρδιά τους. Πιστεύουν ότι δεν είναι ικανοί  να τ’ αποδεχτούν κι ακόμα χειρότερα, ότι δεν είναι άξιοι ίδιοι να πάρουν μια τέτοια χαρά. Έτσι λοιπόν η ανασφάλεια τούς κρατάει δέσμιους στη συνηθισμένη μοναχική τους κατάσταση, στην οποία μόνη συντροφιά έχουν το φόβο τους.

Επιπλέον, εκείνοι βλέποντας μόνο το μέλλον, χωρίς να τους ενδιαφέρει τόσο το παρόν, φοβούνται ότι αν μπλεχτούν σε μια νέα ιστορία, αργά ή γρήγορα θα πληγωθούν. Οπότε αποφασίζουν να θωρακίσουν τον εαυτό τους και με οδηγό τον φόβο να μην επιτρέψουν σε κανέναν να τους απορρίψει ή να τους πληγώσει. Μ’ αυτές τις σκέψεις, ως γνώμονα, πολλοί αφήνουν μια αγωνία να νικήσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα μπορεί να έχει γεννηθεί.

Έτσι υπάρχουν πολλές ιστορίες που δεν μπόρεσαν καν να ξεκινήσουν. Οι περιπτώσεις αυτές μπορούν αρχικά να βασίζονται σε απωθημένα. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν το άτομο που επιθυμούμε μας πλησιάσει, κάνουμε πίσω από φόβο μήπως η εξέλιξη δεν είναι αυτή που θα θέλαμε. Έτσι ιστορία δεν αρχίζει ποτέ. Στην ίδια κατηγορία είναι οι άνθρωποι που φοβήθηκαν να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους, σ’ ένα νέο άτομο που γνώρισαν, θεωρώντας ότι δε θα υπήρχε καμία περίπτωση να λήξει θετικά η κουβέντα αυτή. Άλλη μία ιστορία που έμεινε μόνο στο μυαλό.

Όταν δύο άνθρωποι ενώνονται με το δυνατό δεσμό κι ο ένας πιστεύει ότι τον έχει ξεπεράσει κι ανεβαίνει προς τον έρωτα, τότε από φόβο μήπως η αντίθετη πλευρά δε συναισθάνεται, σταματά. Δεν προσπαθεί να διεκδικήσει, καθώς ανησυχεί και φοβάται ότι όχι μόνο δε θα οδηγηθούν σε μία ευτυχισμένη ιστορία, αλλά θα χάσουν και τη σχέση που έχουν έως τώρα. Οπότε η σιωπή θεωρείται η καλύτερη λύση.

Στις κατηγορίες αυτές δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη δική μας θέση. Το γεγονός δηλαδή ότι εμείς οι ίδιοι λόγω συνθηκών όπως, για παράδειγμα, ένας πρόσφατος δύσκολος χωρισμός, φοβόμαστε να εμπιστευτούμε κάποιον γιατί είναι ακόμα νωπές οι προηγούμενες πληγές. Έτσι δε θέλουμε να δεχτούμε τον οποιοδήποτε στη ζωή μας και με τη δικαιολογία του φόβου, τον απορρίπτουμε.

Σε κάθε περίσταση δεν πρέπει ν’ αφήνουμε το φόβο να καθοδηγεί τη ζωή μας. Ας τον εγκαταλείψουμε στο πιο ξεχασμένο σημείο του μυαλού μας κι ας σκεφτούμε ότι εμείς και το καθαρό μυαλό μας κάνουμε τις επιλογές μας. Μιλήστε βρε παιδιά, ερωτευτείτε κι όπου βγει. Τι έχουμε να χάσουμε;