Στην ίδια πόλη σαν δυο ξένοι

Πολλές οι δύσκολες καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι δυο άνθρωποι μετά τον χωρισμό, η διακοπή της καθημερινής επικοινωνίας, η διαχείριση της κατάστασης της μοναξιάς, οι διαγραφές κοινών στιγμών από τα social media, από το κινητό, τον υπολογιστή, το μυαλό. Προσπαθεί, λοιπόν ο καθένας από τη μεριά του με όποιον τρόπο μπορεί να αφήσει τη σχέση αυτή στο παρελθόν και να προχωρήσει. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό, όταν ζεις με τον πρώην σύντροφό σου στην ίδια πόλη και υπάρχουν κοινά μέρη, καταστάσεις κι άνθρωποι που σας φέρνουν, κατά κάποιον τρόπο, σε μια επαφή;

Αποφασίζεις, ας πούμε, μια μέρα να βγεις χαλαρά με την παρέα για να περάσεις καλά κι εκεί που μπαίνετε στο μαγαζί και ψάχνετε τραπέζι, το βλέμμα σου διασταυρώνεται με ένα βλέμμα που σου είναι τόσο γνώριμο, βλέπεις εκεί τον παλιό σου έρωτα με τα φιλαράκια του (ας μην δυσκολέψουμε την κατάσταση βάζοντας κάποιο πρόσωπο στο πλάνο) και πέφτεις πάλι πάνω σ’ αυτό που καιρό προσπαθείς να αποφύγεις! Ανάμεσα στις παρέες επικρατεί ησυχία, παγωμάρα και ο πιο ψύχραιμος παίρνει την κατάσταση στο ένα χέρι κι εσένα από το άλλο, δηλώνει ότι δεν υπάρχει τραπέζι κι ας πάτε κάπου αλλού και πριν το καταλάβεις η πόρτα κλείνει πίσω σου. Έτσι, εσύ αντί να βγεις να ξεχαστείς, γυρίζεις πίσω σαν να μην πέρασε μια μέρα. Περίεργο πράγμα τελικά να μένεις με πρώην σου στην ίδια πόλη, όσο υπέροχο και μαγικό ήταν κατά τη διάρκεια της σχέσης, τόσο ψυχοφθόρο και επώδυνο είναι μετά τον χωρισμό.

Ξέρεις όμως ότι κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση, δεν μπορείς κάθε φορά να επηρεάζεσαι και να χαλάς τον εαυτό σου επειδή είδες αυτόν τον άνθρωπο! Κάθεσαι και σκέφτεσαι, «Ζούσα πολύ καλά πριν μπει στη ζωή μου, αυτό θα κάνω και τώρα, θα κάνω σαν να μην το γνώρισα ποτέ». Μέσα σου γελάς μ’ αυτή τη δήλωση γιατί ξέρεις, αλλά τουλάχιστον ας κάνεις μια προσπάθεια.

Βασικό είναι να αποφεύγεις όσο είναι δυνατό μέρη που ξέρεις ότι συχνάζει. Άντε, άμα είσαι σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη έχεις επιλογές, αλλά τι να κάνουν τα παιδιά της τιμημένης επαρχίας, που το κέντρο της πόλης είναι συγκεκριμένα και τα μαγαζιά μετρημένα και περιορισμένα; Εκεί λοιπόν κάνεις αυτό που αποφάσισες, δε σε ξέρω δε με ξέρεις, υποφέρω και υποφέρεις(;). Στη συνέχεια, είσαι στη δουλειά σου και κατά τύχη, το σπίτι του, η δουλειά του, το γυμναστήριο, κάτι ή όλα, μην ξεχνάς μια μικρή πόλη είμαστε, όχι η Νέα Υόρκη, είναι κοντά σου, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περνάει και κάθε μέρα. Έχεις φτάσει σε σημείο να ξέρεις το καθημερινό πρόγραμμά του καλύτερα τώρα, παρά τότε!

Σταμάτα να κοιτάς έξω από το παράθυρο, είναι απλό! Στην τελική άλλαξε θέση στο γραφείο σου. Μην αφήνεις σε καμία περίπτωση τον εαυτό σου να ψάχνει ένα ένα τα αυτοκίνητα και να έχει μάθει όλες τις πινακίδες που περνάνε από μπροστά, δε βοηθάς καθόλου την κατάστασή σου, πώς θα προχωρήσεις;

Είσαι στο αμάξι και οδηγείς ακούγοντας αγαπημένα τραγούδια και το μυαλό σου ταξιδεύει στο παρελθόν. Και εκεί πάνω στη στροφή, στο φανάρι δεν έχει σημασία, βλέπεις αυτό το τόσο γνώριμο αμάξι που ξέρεις και τον παραμικρό του ήχο και σκέφτεσαι«Γιατί να το περνάω αυτό;» Κι εκεί που είσαι έτοιμος να πέσεις πάνω (μην το κάνεις, δεν καλύπτουν οι ασφαλιστικές ατυχήματα σε πρώην), στρίβεις κι αλλάζεις δρόμο. Μην επιτρέπεις στις συμπτώσεις να σου δίνουν ελπίδες ότι είναι καρμικό να βρισκόσαστε. Όχι καρμικό, αλλά λογικό για δυο άτομα που ζουν, δουλεύουν, δραστηριοποιούνται και βγαίνουν στην ίδια πόλη.

Οι περιστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε κάποια συνάντηση είναι αμέτρητες. Ό, τι και να λέμε είναι το πιο δύσκολο να μένεις στην ίδια πόλη με το παλιό σου έρωτα. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συμπεριφέρεσαι σαν να μην συνυπάρχετε στα ίδια εδάφη, πού ξέρεις, ίσως κάποτε πλησιάσεις και σ’ αυτή την κατάσταση. Δυστυχώς όμως δε θα την φτάσεις στον απόλυτο βαθμό γιατί μέσα σου ξέρεις, πως δυο άνθρωποι που έχουν μοιραστεί έστω και ένα βράδυ αγκαλιά δε θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν απλώς δύο ξένοι στην ίδια πόλη. Οπότε ίσως κάποια στιγμή να κάθεται στο δίπλα τραπέζι και πια να μη σε αφορά. Θα δείξει.