Στο δρόμο για το όνειρο πόσους ανθρώπους ξέχασες;

Από παιδιά μεγαλώνουμε με τη γεμάτη αισιοδοξία φράση «όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω….». Από τη στιγμή που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας, εκφράζουμε επιθυμίες κι αποκτούμε όνειρα τα οποία περιμένουμε να υλοποιηθούν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Οι κυριότερες επιθυμίες αναφέρονται σε σχέδια που κάνουμε σχετικά με την επαγγελματική μας αποκατάσταση και το πώς θα θέλαμε να διαμορφωθεί μέλλον μας.

Μικρότεροι θέλαμε να γίνουμε τραγουδιστές, μπαλαρίνες, αστροναύτες και πυροσβέστες, κάποιο επάγγελμα που τότε μας έμοιαζε συναφές με απόκτηση σούπερ δυνάμεων. Μεγαλώνοντας τα όνειρα αλλάζουν και προσαρμόζονται συνήθως πιο κοντά στις επιθυμίες που εκφράζουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Ξεκινώντας το λύκειο οι  περισσότεροι έφηβοι έχουν αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν στο μέλλον τους και με πολύ προσωπικό κόπο και πολλές δυσκολίες ξεκινούν να βαδίσουν τον δύσκολο δρόμο προς την πραγματοποίηση του ονείρου.

Καθώς τα χρόνια περνούν, οι χαρακτήρες των ανθρώπων αλλάζουν και διαμορφώνουν διαφορετικές προτεραιότητες. Υπάρχουν ποικίλες κατηγορίες ανθρώπων για το πώς προσπαθούν να οδηγηθούν στην επίτευξη των ονείρων τους, οι οποίες διαμορφώνονται κυρίως από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν. Είναι εκείνοι που προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους χωρίς να ξεχνούν ότι είναι άνθρωποι και προχωρούν έχοντας πάντα ανθρώπους κοντά τους. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που προκειμένου να πετύχουν τα όνειρά τους ξεχνούν την ανθρωπιά τους, κολλάνε στο πώς θα καταφέρουν κάτι κι όχι στο τι θα χρειαστεί να κάνουν για να το πετύχουν. Όλα είναι ανοιχτά. Θεωρούν τους εαυτούς τους καλύτερους κι ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να σκεφτούν τίποτα πέρα από το προσωπικό τους συμφέρον.

Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας, ξεχωρίζουν για την ευαισθησία και την ευσυνειδησία τους. Λειτουργούν συλλογικά κι εξετάζουν κάθε θέμα από όλες τις οπτικές γωνίες για να μην αδικηθεί κάνεις. Είναι εκείνοι που στηρίζονται στα δικά τους πόδια και προσπαθούν να διεκδικήσουν τα όνειρά τους μέσα σε πλαίσια ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται ακόμα κι αν βλάψουν, κοροϊδέψουν ή και καταστρέψουν κάποιον συνάνθρωπό τους προκειμένου να αναδειχθούν. Και δεν είναι ότι δεν έχουν συναισθήματα, απλώς ο στόχος είναι πάνω και πέρα απ’ όλα.

Από την αρχή της προσπάθειάς τους το μόνο στόχο που έχουν είναι να καταφέρουν να πιάσουν την κορυφή. Παθιάζονται υπερβολικά, τόσο που ξεχνούν να ζήσουν. Στην πορεία για την άνοδό τους απομακρύνουν  ανθρώπους από κοντά τους και πολύ συχνά σταματούν ακόμα και να μοιράζονται απλές καθημερινές στιγμές. Δε διστάζουν να απομονωθούν από την οικογένειά τους και τους φίλους τους, γιατί  δε θέλουν κανείς και τίποτα να τους αποσπά την προσοχή από το μεγάλο όνειρο. Βλέπουν καθέναν σαν εμπόδιο και γι΄ αυτό επιλέγουν με συνοπτικές διαδικασίες να αποτινάξουν αυτό το βαρύ φορτίο από πάνω τους.

Κυνηγώντας λοιπόν, αυτό το πολυπόθητο όνειρο καταφέρνουν να χάσουν πραγματικές και ουσιαστικές στιγμές. Ο περίγυρός τους γίνεται σκαλοπάτι το οποίο πατούν προκειμένου να πετύχουν. Δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει εκτός της μικρής τους φούσκας. Κλείνονται μέσα στο προσωπικό τους χώρο και σχεδιάζουν πώς θα καταφέρουν να έρθουν ακόμα πιο κοντά σ’ αυτό που έχουν ως μεγάλο όραμα.

Είναι πολύ ωραίο να έχεις στόχους κι όνειρα για το μέλλον σου. Να θέλεις να ανέβεις όσο πιο ψηλά μπορείς για να δείξεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς τον ανθρώπινο παράγοντα, οποίος θα πρέπει να σε διακρίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ανοδικής σου πορεία. Οφείλεις να σκέφτεσαι τους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν είτε αυτοί είναι οικογένεια, είτε φίλοι, είτε συνεργάτες, να τους σέβεσαι, να τους εκτιμάς και να μην τους μειώνεις με τις αντιδράσεις σου ή τις επιθετικές συμπεριφορές σου. Στηρίξου στα δικά σου πόδια, προσπάθησε και σχεδίασε το μέλλον σου με το δικό σου μυαλό κι ευρηματικότητα αλλά όχι εις βάρος των γύρω σου. Γιατί όσο ψηλά κι αν φτάσεις, αν είσαι μόνος, η χαρά της επιτυχίας σου θα είναι μισή.