Παιδιά τρέχουν τριγύρω γεμάτα απορίες, όρεξη και ενέργεια για ζωή.
Εμείς οι μεγάλοι πιστεύουμε πως τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται πώς λειτουργεί ο κόσμος μας.
Η ψυχή και το μυαλό τους είναι αθώα και ξέγνοιαστα. Ό,τι χρειάζεται για να κατανοήσεις τον έρωτα. Γιατί τα πράγματα στον έρωτα είναι απλά. Και αν δεν φαίνονται έτσι, εμείς τα κάνουμε δύσκολα και σύνθετα.
Και πώς δηλαδή αντιλαμβάνεται ένα παιδί τον έρωτα; Έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.
Για ένα παιδί ο έρωτας εξισώνεται με το ισόβιο, το παντοτινό. «Η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι για πάντα μαζί. Για τον μπαμπά η μαμά είναι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο».
Αυτό το «για πάντα», μια τόσο μικρή φράση, και έχει φοβίσει τους πιο μεγάλους έρωτες. Χωρίς λόγο και αιτία. Το πάντα είναι η μέρα που ζεις. Αν τη ζεις ερωτευμένος, τότε τα έχεις όλα.
Τα παιδιά βλέπουν τον έρωτα σαν παιχνίδι. Δίχως εμπόδια και πειρασμούς.
Μια συνεχής περιπέτεια, ένα ατελείωτο ταξίδι. Αν μπορούσαμε, έστω για μερικά δευτερόλεπτα, να αντικρίσουμε τον έρωτα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, θα βάζαμε στην άκρη κάθε δισταγμό, κάθε αμφιβολία. Θα αφήναμε τον εαυτό μας ελεύθερο να ρισκάρει, να παθιαστεί, να φάει τα μούτρα του, να σηκωθεί και να ξαναερωτευτεί. Χωρίς όρους και κανόνες. Τίποτα δε θα μας σταματούσε απ’ το να κάνουμε το γύρω του κόσμου με το άλλο μας μισό, με λίγα ρούχα και λεφτά, χωρίς να το ξέρει κανείς.
Η φαντασία των παιδιών είναι που τα κάνει να ξεχωρίζουν και να είναι ευτυχισμένα.
Ένα μικρό μέρος της να χρησιμοποιούσαμε και ο έρωτας θα έβγαινε απ’ την τροχιά της γης.
Τίποτα δε θα τον άγγιζε. Θα ήταν άτρωτος και ανίκητος. Δυστυχώς όμως, όσο πιο πολλά εμπόδια συναντάμε στην πορεία μας προς την ενηλικίωση, τόσο ξεθωριάζει και η φαντασία μας.
Και φτάνουμε σε μια ηλικία, προσγειωμένοι, ίσως απότομα, στην πραγματικότητα της ζωής και έχουμε χάσει κάθε ίχνος φαντασίας. Και η φαντασία είναι εντελώς απαραίτητη στον έρωτα.
Τα παιδιά δεν έχουν ανασφάλειες. Δε χρειάζεται να κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό για να αρέσουν. Αντίθετα εμείς αναγκαστήκαμε να αναπτύξουμε αυτόν τον ηλίθιο μηχανισμό.
Κρύβουμε συναισθήματα, σκέψεις, θεμελιώδη στοιχεία του χαρακτήρα μας για να αρέσουμε, για να μη μας απορρίψουν, για να μην πληγωθούμε.
Αν ξεχνούσαμε να μεγαλώσουμε, θα δείχναμε τα ελαττώματά μας, τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας. Με αποτέλεσμα στη ζωή μας θα υπήρχαν μόνο τα άτομα που μπορούν να ζήσουν μ’ αυτά, να μας ερωτευτούν μ’ αυτά. Έτσι κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο με αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, δίχως να αναλωθούμε σε άτομα που γοητεύτηκαν απ’ τη βιτρίνα του δήθεν τέλειου εαυτού μας.
Όλοι κάποτε πέσαμε, χτυπήσαμε, πονέσαμε, αλλά σηκωθήκαμε και συνεχίσαμε το παιχνίδι μας.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα. Παρ’ όλα αυτά, στην πορεία ξεχάσαμε τη διαδικασία. Ή μάλλον παραλείψαμε το τελευταίο. Παρατήσαμε το παιχνίδι.
Από φόβο για τις πληγές και τον πόνο τους. Τα παιδιά όμως έχουν άγνοια κινδύνου. Ίσως αυτή να ‘ναι και η λύση. Χωρίς φόβο να μπεις ξανά στο ίδιο παιχνίδι, αφήνοντας τη ζωή να σε εκπλήξει.
Ο έρωτας δε σηκώνει πολλή σκέψη. Αφήνεις την έκβαση στη μοίρα. Αυτή ξέρει.
Γιατί κι αυτός είναι ένα μικρό παιδι, που ζητάει να παίξει μαζί μας, με τους δικούς του όρους.
Μην του το απαγορεύεις άλλο.
Συντάκτης: Μαρία Αγγελακοπούλου
