Ο έρωτας παιδεύει και παιδεύεται

Γράφω για σένα. Ναι, για σένα, που έχασες την πίστη σου στον έρωτα.

Δεν είσαι ο μόνος. Έχει συμβεί σε όλους. Και σε σένα και σε μένα και σε μερικά εκατομμύρια αγνώστους εκεί έξω.

Ερωτεύτηκες απ’ το πουθενά. Είχες βρει το άλλο σου μισό. «Θα κρατήσει για πάντα», έλεγες.

Το «για πάντα» όμως, είναι μεγάλη κουβέντα φίλε μου.

Απ’ το πουθενά λοιπόν, γκρεμίστηκε το όνειρο. Πληγώθηκες, πόνεσες, έκλαψες. Και μετά θυμός. Όχι με σένα ή το πρώην μισό σου. Με τον έρωτα.

Αυτός ο άτιμος. Ο απρόβλεπτος. Άλλα υπόσχεται και αλλιώς καταλήγει. Μεγάλη κοροϊδία.

Η μόνη μεγάλη κουβέντα που λες τώρα είναι, πως δε θα ξαναερωτευτείς.

Μέγα λάθος. Γιατί, ο έρωτας έχει χιούμορ και πέφτεις και πάλι με μετωπική πάνω του. Και η ίδια ιστορία περνάει από μπροστά σου ξανά. Με την ίδια σειρά και την ίδια κατάληξη.

Βρίσκεσαι για ακόμη μία φορά, σακατεμένος απ’ τον έρωτα. Έχασες για τα καλά την πίστη σου σ’ αυτόν.

Η ζωή όμως δεν έχει πλάκα έτσι. Η ζωή πρέπει να ξεχειλίζει έρωτα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Γιατί, αγαπητέ μου, ο έρωτας παιδεύει και παιδεύεται. Και συγκεκριμένα, σε παιδεύει. Και έχει απώτερο σκοπό.

Φέρνει στη ζωή σου ανθρώπους εγωιστές, αχάριστούς, άπιστους, εκμεταλλευτές. Και μάλιστα τους παρουσιάζει σε εντυπωσιακή συσκευασία δώρου. Λαμπερή, χρωματιστή, ξεχωριστή.

Θέλει να σε μπερδέψει. Να μαγευτείς, ώστε να περάσουν απαρατήρητα τα ελαττώματα. Και έτσι εσύ, αρχίζεις και δίνεις, ό,τι έχεις. Συναισθήματα, εμπειρίες, κομμάτια του μυαλού και της ψυχής σου. Αντάλλαγμα δε ζητάς. Είσαι ερωτευμένος.

Τα πρώτα κακώς κείμενα κάνουν την εμφάνισή τους. Εσύ στα πατώματα και ο έρωτας απών.

Να σου πω όμως κάτι; Αυτό ήθελε απ’ την πρώτη στιγμή. Σε ρίχνει επίτηδες στα λάθος άτομα, θέλει να σε πληγώσει, θέλει να σε κάνει να τον μισήσεις, για να εκτιμήσεις τη συνέχεια, που αυτός θα ορίσει ξανά για σένα.

Τη σωστή στιγμή, θα φέρει μπροστά σου τον σωστό άνθρωπο. Και αυτή τη φορά, το περιτύλιγμα, θα είναι αυτό ακριβώς που κρύβει και το εσωτερικό.

Δυο μάτια γεμάτα αλήθειες, ένα σώμα και μια ψυχή, που συμπληρώνουν σε τέλεια αρμονία τα δικά σου.

Αυτός ναι, είναι ο έρωτας της ζωής, το πραγματικό μισό σου. Μ’ αυτόν, μπορείς άφοβα πια, να κάνεις όνειρα.

Βέβαια, θα μου πεις γιατί όλη αυτή η ταλαιπωρία; Γιατί ν’ αναλώσεις τόση φαιά ουσία με ανθρώπους άκρως ακατάλληλους για σένα; Γιατί τόσος πόνος, τόσες πληγές και τόσος θυμός; Ενώ, πολύ απλά, ο έρωτας θα μπορούσε να σε συστήσει με το έτερον ήμισυ απ’ την πρώτη στιγμή.

Γιατί, μόνο έτσι μπορούμε να εκτιμήσουμε τα καλύτερα. Έχοντας γευτεί τα χειρότερα.

Μόνο αν προδοθείς, θα εκτιμήσεις τον άνθρωπο, που σου είναι απόλυτα πιστός. Μόνο αν έχεις ζήσει το ψέμα, θα νιώθεις τυχερός, που ο άνθρωπός σου, στέκεται απέναντί σου με ειλικρίνεια, περισσότερη απ’ όση αντέχεις. Μόνο αν έχεις δώσει τα πάντα και έχεις λάβει το τίποτα, μπορείς να ευτυχίσεις με τον άνθρωπο, που σου δίνει ακούραστα, πολύ παραπάνω απ’ αυτά που ζητάς.

Τότε και μόνο τότε. Ποτέ πιο πριν. Ποτέ με τοξικούς ανθρώπους. Ποτέ με τους λάθος έρωτες. Πότε με τις λίγες αγκαλιές.

Ο έρωτας πάντα ξέρει τι κάνει. Γιατί μαζί με σένα, παιδεύεται και αυτός. Έτσι πρέπει.

Για να φτάσει η  στιγμή, που θα θεριέψει ανάμεσα σ’ αυτούς, που συναντήθηκαν για να βιώσουν τη φλόγα του, δίχως να κάψει και τους ίδιους. Σ’ αυτούς, που είναι γραφτό να γίνουν ένα.