Η μοναξιά του να νιώθεις πως κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει

Άγχος. Ίσως η πιο γνώριμη και αναγνωρίσιμη λέξη του μοντέρνου ανθρώπινου πολιτισμού. Αυτόν τον όρο, τον χρησιμοποιούμε τόσο πολύ καθημερινά, που θεωρείται πλέον ένα κομμάτι της ζωής μας, σαν ένα γκρίζο σύννεφο που μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε. Σε περίοδο έξαρσης του άγχους μας, νιώθουμε πως αυτό το γκρίζο σύννεφο μας «καταπλακώνει». Λένε πως τη χαρά όταν την μοιράζεσαι με άλλους πολλαπλασιάζεται ενώ όταν μοιράζεσαι τις στεναχώριες αυτές διαιρούνται και σπάνε σε μικρά κομματάκια, ώστε τελικά δε μοιάζουν και τόσο μεγάλες. Τι γίνεται όμως σε περιπτώσεις ανθρώπων που το άγχος κυριεύει τη ζωή τους και ενώ προσπαθούν να εξηγήσουν τι είναι αυτό που τους βασανίζει νιώθουν πως δεν τους καταλαβαίνει κανείς;

Μια κρίση άγχους μπορεί να προκαλέσει ταχυπαλμία, ιδρώτα στα χέρια. τρέμουλο ακόμα και την αίσθηση ότι μας τελειώνει το οξυγόνο και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Οι αρνητικές σκέψεις «μπλοκάρουν» το σώμα και το μυαλό αφήνοντας το άτομο ανίκανο να αντιδράσει. «Έλα λίγο στη θέση μου!» «Γιατί δε με καταλαβαίνεις;» Αλήθεια, ποιος μπορεί να σε καταλάβει αν δεν έχει βιώσει αυτό που βιώνεις; Νιώθεις πως, όσο και να εξηγείς, κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση σου αλλά και στον τρόπο σκέψης σου. Εκείνες τις στιγμές που το άγχος παίρνει με περηφάνια τα ηνία της ζωής σου, όποιο πρόβλημα και να έχεις φαίνεται σαν να είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα του κόσμου. Δεν είναι εγωισμός, αλλά μια αδυναμία να ελέγξεις όλες εκείνες τις αρνητικές σκέψεις που πλημμυρίζουν το μυαλό σου.

Κάνεις μια ειλικρινή προσπάθεια να μιλήσεις στην οικογένειά σου, τους φίλους, τον εργοδότη ακόμη και τον γιατρό σου. Σε πολλές περιπτώσεις τα άτομα αυτά ίσως αγνοήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, ίσως το θεωρήσουν απλά αδυναμία χαρακτήρα ή ίσως προσπαθήσουν να μπουν στην ψυχοσύνθεσή σου κάνοντας ένα σωρό ερωτήσεις που σε αγχώνουν ακόμα περισσότερο. Φράσεις του τύπου «Τι είναι αυτό που σε αγχώνει;» «Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι! Θα περάσει, σύνελθε!» «Να κοιμάσαι περισσότερες ώρες και να πίνεις πολύ νερό» δε βοηθάνε καθόλου. Γνωρίζεις πως όσο κι αν εξηγήσεις, όσο κι αν θέλεις να ανοιχτείς, κανένας δεν μπορεί να έρθει στη θέση σου γι’ αυτό και δε θυμώνεις με τα άτομα αυτά. Αυτή η έλλειψη κατανόησης πολλές φορές σε κάνει να νιώθεις μεγαλύτερη μοναξιά και μένεις με τη σκέψη «κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει».

Κάθε φορά που αισθανόμαστε  άγχος μια ορμόνη που ονομάζεται κορτιζόλη απελευθερώνεται από το σώμα. Εάν αυτό συμβαίνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα το σώμα μας δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στο άγχος και να το καταπολεμήσει αποτελεσματικά. Τότε, αρχίζουμε να αισθανόμαστε μεγάλη κόπωση καθημερινά, τόσο σωματική όσο και συναισθηματική. Η διαχείρισή του είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της επιστήμης με ποικίλες απόψεις από ειδικούς. Πολλές φορές άτομα βλέπουν αυτή τη διαχείριση σκέψεων και συναισθημάτων ως ένα μοναχικό δρόμο και προσπαθούν να το περάσουν μόνοι τους χωρίς να κλατάρουν.

Αυτό που επιθυμούμε είναι κάποιον να μας ακούσει. Χωρίς να μας διακόπτει, χωρίς να μας κατακρίνει, χωρίς να προσπαθεί να μας επιβάλει τις δικές του μεθόδους αντιμετώπισης και το κυριότερο χωρίς να βιάζεται να μας απαντήσει προτού ολοκληρώσουμε αυτό που θέλουμε να πούμε. Όλοι είμαστε πολύ καλοί ομιλητές όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να γίνουμε και λίγο καλύτεροι ακροατές.