Εύα! Να ένα μήλο.
Το μήλο της Εύας. Ένα δέντρο που δεν έπρεπε να αγγιχτεί, ένας απαγορευμένος καρπός.
Η Εύα όμως, συνώνυμη της λαγνείας, της αμαρτίας, θέλησε να γευτεί το κόκκινο, ζουμερό φρούτο. Να το δαγκώσει, να νιώσει τα κομμάτια του, να πλημμυρίζουν τον ουρανίσκο της.
Ο Αδάμ ως άνδρας παρασύρθηκε στην πλεκτάνη και εσαεί χρεώθηκε να αποπληρώνει τις αμαρτίες της, στην επίγεια κόλαση.
Σαν γνήσιοι απόγονοι των πρωτόπλαστων, οι άνθρωποι σαγηνεύονται από το απαγορευμένο. Όσο πιο απαγορευμένος ο καρπός, τόσο τους τραβάει από τη μύτη. Τόσο μεγαλύτερη γίνεται η σαρκική έλξη την οποία καλούνται να τιθασεύσουν.
Είναι και εκείνο το κόκκινο μήλο τόσο εύγευστο, που δύσκολα αντιστέκεται κανείς, κυλάει στο αίμα μας, η γεύση και η μορφή του.
Απαγορευμένοι έρωτες λοιπόν.
Όλοι έχουμε τουλάχιστον έναν. Είτε πλατωνικό, είτε με σφραγίδα. Ικανός να σου κλείσει πρώτο καζάνι κόλαση, να βράζεις στο ζουμί σου, να καίγεσαι και τελειωμό να μην έχει.
Ποιοι είναι όμως ο απαγορευμένος έρωτας;
Είναι εκείνος που ξεπερνά τα όρια και τις αρχές σου. Τον φοβάσαι. Περισσότερο ωστόσο φοβάσαι τον περίγυρο, έτσι τον ονοματίζεις απαγορευμένο και τρέχεις αξημέρωτα να τον βρεις, μην σας πάρει κανένα μάτι.
«Μα καλά με τον πρώην της φίλης της; ».
«Μα είναι δυνατόν, με τον φίλο του πρώην της; »
Άνευ λόγου ιστοριούλες δακρύβρεχτες, ποτισμένες με βρώμικα φιλιά και δήθεν απαγορεύσεις.
Κατά φαντασία παρανομία, να ανάβουν τα αίματα.
Αλλού είναι τα κόκκινα μήλα.
Στους δύο τρίτος δεν χωρεί, εκτός κι αν ένας από τους δύο ανοίγει διάπλατα πόρτες και παράθυρα, να αεριστεί το σπίτι.
Αυτός ναι είναι απαγορευμένος. Όχι από πουριτανισμό, ούτε από δήθεν καθωσπρεπισμούς, από σεβασμό προς το εαυτό σου.
Ό ανέντιμος μια φορά άνθρωπος θέλγεται και δεύτερη, οπότε θα έρθει και η σειρά σου να μείνεις στον πάγκο.
Δεν θα αναλύσω αν έχει δίκιο ο παντρεμένος ή η παντρεμένη που ξενοκοιτά. Ούτε θα σταθώ σε προβλήματα του γάμου τους.
Θα μου επιτρέψετε ωστόσο να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη έρωτα για ένα ξαναπήδημα, να γεμίσουν οι μπαταρίες.
Γιατί αν ήταν έρωτες αυτοί, μάλλον δεν θα έμενε στεριωμένο σπίτι στη χώρα μας. Λόγω διαζυγίων. Συνήθως το τρίτο πρόσωπο είναι εκείνο που τρώει το παραμυθάκι και εθελοτυφλεί.
Αξίζει να πληγώσεις και να πληγωθείς; ‘H σε εξιτάρει η ιδέα πως πήρες το κομμάτι σου από τον απαγορευμένο καρπό;
Η κοπέλα του φίλου σου. Συμβαίνει και αυτό καμιά φορά. Τι αξίζει περισσότερο όμως, η φιλία ή ο έρωτας;
Να απολαύσεις κάτι που δε σου ανήκει. Να πείσεις τον εαυτό σου, πως δεν σου συμβαίνει. Να είσαι διακριτικός, να δώσεις μάχες με θεούς και δαίμονες να αντισταθείς. Λες πως την ερωτεύτηκες, αν δεν άνηκε κάπου αλλού θα ένιωθες το ίδιο;
Κι αν την κατακτήσεις, μετά;
Κόκκινα μήλα παντού.
Φιλιά γεμάτα πάθος σε γωνίες. Μία λάθος στιγμή, νύχτες γεμάτες ηδονή. Μάτια που μιλούν. Έρωτες πηγαίοι, αναθεματίζεις καταστάσεις, δε θέλεις να πεις αντίο.
Κάπου φαντάζεσαι το αίσιο τέλος, οι μάγισσες και οι δράκοι πεθαίνουν και εσύ στο άσπρο άλογο με τον καλό σου, έχεις σκοτώσει το υπόλοιπο σύμπαν εκατό φορές.
Σε διαπερνούν τα βολτ και το κορμί σου ανατριχιάζει από το πρώτο, στο τελευταίο κύτταρο.
Υπάρχουν βέβαια και κοινωνίες περισσότερο φιλελεύθερες από τη δική μας. Στις οποίες κατακριτέες, θεωρούνται μόνο οι αιμομικτικές σχέσεις.
Επίσης δεν γνωρίζω ποια σύμβαση απαγορεύει να ερωτευτείς από τη στιγμή που θα φορέσεις τη βέρα.
Ο έρωτας δεν αντιλαμβάνεται νομίζω τέτοιου είδους συμβάσεις. Καλό είναι ωστόσο να θέτουμε όρια. Κατ’ αρχήν ως προς το τι ονοματίζουμε απαγορευμένο αλλά και όσο αναφορά της επιλογές μας.
Είναι που αυτούς τους έρωτες τους θέλω πλατωνικούς και τα μήλα στο δέντρο τους. Να υπάρχει μαγεία.
Έχει και άλλα φρούτα, σιγά τα μήλα. Κι αν διαφωνείς αιτούμαι τουλάχιστον και την τιμωρία του Αδάμ. Εκείνος εξάλλου φταίει για όλα. Εύα! Να ένα μήλο.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
