Ο έρωτας δεν υπάρχει. Αυτή η έννοια που χύθηκαν για πάρτη της τόνοι μελανιού και δακρύων, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια φούσκα.
Μίλα για πόθο, για καύλα, μίλα καλύτερα για συντροφικότητα και αγάπη. Μίλα για όλα εκείνα που μπορείς να ερμηνεύσεις, μίλα για συναισθήματα που έχουν υπόσταση.
Πώς μιλάς για κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις όμως; Και μάλιστα πώς απαιτείς να το νιώσει και ο άλλος αφού κι αν υπάρχει, ούτε κι εσύ ξέρεις τι ακριβώς είναι;
Είναι αδύνατο να το ερμηνεύσεις, να το αναλύσεις και να μπορέσεις να το εξηγήσεις, χωρίς να χρησιμοποιήσεις πληθώρα από άλλα συναισθήματα για να το πετύχεις. Είναι αδιανόητο να το μετρήσεις και να το συγκρίνεις και εξωπραγματικό να πεις πως το μοιράζεσαι.
Ο έρωτας λοιπόν ή αυτό που συνηθίσαμε να ονοματίζουμε έτσι, είναι μια μπαρούφα, πολύ καλά άκουσες. Μια μπαρούφα καλοδιαφημισμένη, ένα προϊόν προς άμεση κατανάλωση για να παίρνουν οι άνθρωποι ένα σακί να τσουβαλιάζουν τα συναισθήματά τους. Μία ουτοπία κι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων είναι και τίποτα παραπάνω. Μεγαλοποιήθηκε, εμπορευματοποιήθηκε και σαν χολιγουντιανή υπερπαραγωγή πλασαρίστηκε στους ανθρώπους σαν το υπέρτατο συναίσθημα.
Το πήραν λοιπόν κι εκείνοι και άρχισαν την καραμέλα.
«Ερωτεύομαι συχνά». Θα πει ο ένας.«Ερωτεύεσαι μία φορά στη ζωή σου». Θα πεί ο άλλος.
Σαν τον έρωτα δεν έχει, οι μεγάλοι έρωτες δεν ξυπνούν στο ίδιο κρεβάτι, ανεκπλήρωτοι έρωτες, απαγορευμένοι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλα κουραφέξαλα κατεβάζει ο ανθρώπινος νους.
Και όταν έρθει η ώρα να χωρίσεις από τον υπέρτατο έρωτά σου, θα χυθείς στα πατώματα να αδειάζεις μπουκάλια και να κλαις. Μα στάσου, πριν ένα μήνα δεν ξαναχώρισες και έκανες τα ίδια; Ένα λεπτάκι, εσύ δεν ήσουν που πριν λίγο καιρό έλεγες πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τον πρώην σύντροφό σου και ήταν κι εκείνος ο απόλυτος παραμυθένιος επ’ ουράνιος έρωτας της ζωής σου;
Εσύ που κοιμάσαι και ξυπνάς με τον έρωτά σου αγκαλιά δεν είσαι που εχθές το βράδυ του είπες ψέμματα, γιατί τάχα δεν μπορούσες να αντισταθείς στο απωθημένο σου και πήγες για ένα στα γρήγορα; Εσύ από έρωτα δεν παντρεύτηκες και τώρα ερωτεύεσαι ό, τι κινείται;
Αυτό λοιπόν το υποχθόνιο συναίσθημα που κινεί τα νήματα και τις ζωές των ανθρώπων, που ανοίγει και κλείνει πληγές, είναι προσωπικό, είναι ατομικό και δεν υπάρχει.Μια ουτοπία είναι και ουσιαστικά κρατάει μια στιγμή.
Ενθουσιασμός από ένα χαμόγελο και ένα βλέμμα που κάνει κλικ στον εγκέφαλό σου. Αν υπάρχει έρωτας κρατάει μονάχα εκείνα τα κλάσματα που ζουμάρεις επάνω στο άρωμα, το χαμόγελο και το βλέμμα του άλλου. Τίποτα παραπάνω.
Αυτό είναι ο έρωτας, μια στιγμή. Μία τόση δα στιγμούλα στην απειρότητα του χρόνου. Εκείνη η στιγμή που μέσα στο κεφάλι σου οι χημικές αντιδράσεις επιφέρουν έκρηξη ορμονών.
Καυλώνει κάθε σου κύτταρο και το καρέ δε λέει να πάει παρακάτω.
Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει.
Είναι απλά πολλές ανάγκες μαζεμένες που οφείλει ο άνθρωπος να μοιραστεί. Που βγάζουν στην επιφάνεια την ανάγκη του να κινείται σε ζεύγη. Είναι μια χημεία και και ένα σωρό τέρατα περιττά.
Δεν ερωτεύεσαι. Ενθουσιάζεσαι, ποθείς, αγαπάς. Αγώνας επικράτησης και επιβολή του «εγώ»μας είναι. Να κατακτήσουμε τον άλλο, να τον κάνουμε κομμάτι μας, αργότερα ίσως τον πετάξουμε, ίσως συμβιβαστούμε και μείνουμε μαζί του.
Δεν χρειάζονται ούτε υπερβολές, ούτε μυξοκλάματα. Οι έρωτες αφού επιμένετε να τους λέτε έτσι, είναι άπειροι και ανεξάντλητοι, πολλοί έφυγαν και άλλοι τόσοι θα έρθουν στο δρόμο σας.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
