«Άκου, όλα είναι θέμα επιλογών κι εγώ επέλεξα εσένα. Δε με τράβηξε κανείς με το ζόρι, ούτε μου τα έφερε η ζωή ανάποδα. Ήσουν επιλογή μου, δίχως καβάτζα καμιά, αποφάσισα να το ζήσω. Γιατί αγάπη μου, οι άνθρωποι είναι παράξενα πλάσματα και τρέφονται από τις εντάσεις.
Εγώ λοιπόν, ήθελα να σε βλέπω να γελάς, να νιώθεις ευτυχία. Να κλείσω τις πληγές, να μη θυμάσαι. Να ακουμπάς επάνω μου και να αντέχεις το αύριο. Να γίνω ο άνθρωπός σου, εκείνος που θα γυρνάς τις νύχτες να κουμπώνεις στην αγκαλιά του.
Εγώ σε επέλεξα, μη με ρωτάς γιατί. Δεν υπάρχει απάντηση μωρό μου.
Και ξέρεις, με υποτιμούσα για να νιώθεις εσύ καλά. Έγινα το δεκανίκι σου να αντέξεις.
Άπλωνα τα χέρια μου να σταθείς. Προσπαθούσα να σε βρω και έχανα εμένα. Για σένα ήταν όλα αυτονόητα και δεδομένα. Αφού δεν χρειάστηκε για τίποτα να προσπαθήσεις, απολάμβανες τα δώρα σου και για ευχαριστώ, ούτε λόγος.
Στην τελική όμως κάηκα μόνος. Έβλεπες τον γκρεμό μπροστά μου και αντί να με τραβήξεις από το χέρι, με οδήγησες ευλαβικά εκεί, λίγο πριν αλλάξω πορεία με χτύπησες φιλικά στην πλάτη και με έσπρωξες, να είναι η πτώση μου σίγουρη.
Καμάρωνες μετά το έργο σου, αποποιήθηκες των ευθυνών σου, σχεδόν γελούσες ειρωνικά. «Έλα μωρέ, θα περάσει, τράβα παρακάτω». Αυτά μου είπες και έκλεισες το τηλέφωνο.
Δε σε κατηγορώ όμως, μία μέρα θα καταλάβεις, κάποιοι άνθρωποι είναι μαθήματα στη ζωή μας, εσύ ήσουν σχολείο ολόκληρο και εγώ πήρα πτυχίο».
Ο Βασίλης ο φίλος μου, μονολογούσε απογοητευμένος από έναν πρόσφατο χωρισμό. Και είπε δύο μαγικές λέξεις «επιλογή και απογοήτεση». Αυτές θα κρατήσω σήμερα.
Όλα είναι θέμα επιλογών και σε κάθε επιλογή υπάρχει ένα τίμημα που καλείσαι να πληρώσεις.
Οι άνθρωποι αρέσκονται να επιρρίπτουν τις ευθύνες στους άλλους. Τους είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναγνωρίσουν την κατάλληλη στιγμή, αν μία επιλογή τους είναι σωστή ή λάθος.
Με το πέρασμα του χρόνου κι ενώ είναι ήδη αργά, αρχίζουν να αναρωτιούνται αν έκαναν το σωστό. Τότε δημιουργείται ένα χάος από ερωτηματικά και πολλές υποθετικές προτάσεις με το «αν» να τις εισάγει.
Θέλει μαγκιά να πεις: «Εγώ φταίω. Ναι εγώ, δικά μου τα πάθη και τα λάθη μαζί».
Αυτό που θεώρησες κάποτε σωστό μην το απορρίπτεις μόνος σου, δώσε του την αξία που του αρμόζει. Επιλογή σου ήταν να μην αφήσεις την παρτίδα μισή, επιλογή σου να βλέπεις τον γκρεμό και να πατάς το γκάζι. Εσύ το διάλεξες, άλλα έβλεπες και άλλα αισθανόσουν, άλλα ήλπιζες και άλλα ήρθαν. Πρόσεξέ με όμως, όλα αυτά στο δικό σου κεφάλι.
Εσύ άφησες τον εαυτό σου έρμαιο των συναισθημάτων του στα χέρια κάποιου άλλου, στο χέρι του ήταν αν θα σε πατούσε. Ή μάλλον στο πόδι του κι εκείνος σε έκανε χαλί. Τι παραπονιέσαι τώρα; Το έχεις κάνει και εσύ μην ξεχνιέσαι τόσο γρήγορα. Το έκανες και μάλιστα είπες και την ίδια ατάκα.«Πώς κάνεις έτσι; προχώρα μπροστά».
Παραπονιούνται όμως οι άνθρωποι σε ανάλογες περιπτώσεις, βγάζουν κακία συνήθως και θυμό. Με μία λέξη, απογοήτευση, εκείνο το παράξενο συναίσθημα που σου γυρνάει κόμπο το στομάχι. Πού δεν ξέρεις αν πρέπει να το νιώσεις για σένα πρώτα ή για τον άλλο;
Πικραίνει το στόμα από τα τσιγάρα, σκέψη, στη σκέψη και σενάρια.« Μα πώς μπόρεσε να μου φερθεί έτσι;». «Δε μου άξιζε. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;». Μερικές από τις χιλιάδες που στριφογυρίζουν στον εγκέφαλό σου, μέχρι να κάψει φλάντζα.
Ε μα φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, φυσικά και μπορεί να σου φερθούν έτσι. Και ακόμη πιο φυσικό να απογοητεύεσαι. Να σέρνεσαι στα πατώματα και να μουρμουρίζεις ένα «γαμώτο». Γιατί βέβαια δε δίνουν οι άνθρωποι για να πάρουν, αλλά όσο να’ ναι είναι μεγάλο άδειασμα, όταν δίνεις τα πάντα και παίρνεις το τίποτα.
Σκοπός είναι όμως να μην πάψεις να αγαπάς, να μην πάψεις στιγμή να δίνεις και να δίνεσαι. Πρόσεχε απλά που επιλέγεις να το κάνεις.
«Θα σταθώ όρθιος ξανά, εσύ θα με ψάχνεις. Όταν όλα τελειώσουν, δε θα είσαι ούτε καν ανάμνηση στο μυαλό μου. Θα είσαι απλά ένα τίποτα, αυτό σου αξίζει. Όταν εγώ θα ανέβω στο βουνό και θα αναπνέω οξυγόνο, εσύ θα παραμένεις στα σκατά που μόνη σου διάλεξες. Η διαφορά μας; Eγώ με απογοήτευσα για χάρη σου συνειδητά, εσύ απλά είσαι μία απογοήτευση μόνη σου.
Οι επιλογές έχουν το τίμημά τους, κάποιο βράδυ θα ξυπνήσεις με λυγμούς, μόνη στο κρεβάτι και θα αναρωτιέσαι, τι να κάνει εκείνος ο τύπος που έριξες στο γκρεμό ; Tότε όμως θα είναι αργά». Έπιασε πάλι να μονολογεί ο Βασίλης.
Όλα είναι θέμα επιλογών και ο καθένας κάνει τις δικές του.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
