Αν οι άνθρωποι παρέμεναν ίδιοι στο πέρασμα του χρόνου θα ήταν δέντρα και μάλιστα ξεραμένα, ριζωμένα σε άγονα εδάφη.
Οι σχέσεις των ανθρώπων μοιάζουν με φωτογραφικά καρέ, στατικά.
Ο εγκέφαλος αποτυπώνει μια εικόνα την οποία επεξεργάζεται, αναλύει και αποθηκεύει στον σκληρό του δίσκο. Σύμφωνα όμως με τις δικές του ανάγκες, την ώρα του κλικ.
Εθελοτυφλεί πολλές φορές, αντιλαμβάνεται μόνο όσα έχει ανάγκη εκείνος να εκλάβει κι αργότερα δηλώνει έκθαμβος, «μα πως είναι δυνατόν να άλλαξε τόσο ο άνθρωπος μου». Αν ληφθεί υπόψη και ο παράγοντας του συναισθήματος που θολώνει τα νερά, τότε γίνεται κατανοητό ακόμη περισσότερο, πόσο υποκειμενική είναι η εικόνα αυτή.
Ζουν σε κοινά σπίτια οι άνθρωποι, μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Δηλώνουν ευθαρσώς πως γνωρίζουν το ταίρι τους. Προβλέπουν συμπεριφορές, αντιδράσεις, όλα υπό έλεγχο. Έναν έλεγχο όμως που σχηματίστηκε από δικά τους αθροίσματα, πιθανώς και αυθαίρετα.
Περνώντας ο χρόνος γεννά νέες προσδοκίες κι ανάγκες που καλείται ο άνθρωπός σου να εκπληρώσει. Ξυπνά πόθους και πάθη, φέρνει αλλαγές, το πολύ μαζί ξεγυμνώνει όσα πρόχειρα κρύφτηκαν για να γίνουμε αρεστοί. Εξέλιξη το λένε και φυσική πορεία κι ας ξινίζουμε τα μούτρα μας κι ας ανοίγουμε το ένα μπουκάλι μετά το άλλο, να σβήσουμε το δήθεν πόνο που δε γνωρίζαμε τον άνθρωπο που είχαμε στο σπίτι μας.
Ξυπνάς ένα πρωί με κάποιον άγνωστο δίπλα σου, έπινε τον καφέ του σκέτο, τώρα τον θέλει γλυκό με γάλα.
Σιχαινόταν τα μπουζούκια και ξαφνικά δε μαζεύεται πριν χαράξει.
Πέφτεις από τα σύννεφα, «ζούμε τόσα χρόνια στο ίδιο σπίτι, πώς δεν το είχα καταλάβει;»
Όλα όσα ήταν κοινά, αντιλαμβάνεσαι πως έχουν αλλάξει.
Το ταίρι σου έχει γίνει ένας άλλος που δεν γνωρίζεις καθόλου, κι ας ανταλλάσσετε καλημέρες και καληνύχτες αγκαλιά κι ας είναι οι οδοντόβουρτσες σας δίπλα δίπλα στο νιπτήρα.
Μπορεί να υπάρχουν και δυο παιδιά στο σαλόνι να παίζουν αμέριμνα, τη στιγμή που ο φακός σου θα ξανακάνει κλικ επάνω του. Αναρωτιέσαι τι κάνεις μαζί του, πόσο έξω έπεσες, πόσο λίγο τον ξέρεις.
Και η βότκα βότκα και το κλάμα κλάμα.
Γνωρίζεις έναν άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό που εκείνος σου επιτρέπει, μη σοκάρεσαι. Η εικόνα που προσφέρουμε δεν είναι πάντοτε ολοκληρωμένη και δεν μπορεί να είναι, γιατί διαρκώς αλλάζει.
Με την πάροδο του χρόνου βγαίνουν στο προσκήνιο και άλλες πτυχές μας.
Η ιδιοσυγκρασία μας διαφέρει κάποιες φορές ανεξήγητα για τους γύρω μας, σίγουρα όμως όχι αναίτια. Τι θα πει γνωρίζω κάποιον, είμαστε τόσα χρόνια μαζί; Αυτό ταυτόχρονα σημαίνει πως έχεις την απαίτηση να παραμείνει ο ίδιος. Πάρε καλύτερα ένα γλυπτό για το σαλόνι.
Είναι πολύ εγωιστικό να δηλώνεις θιγμένος και απογοητευμένος από αυτήν την εξέλιξη.
Είναι δύσκολο να το δεχτείς, ωστόσο αν παραμεριστεί ο θυμός και η ανασφάλεια, όσο άβολη και να είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης πως δεν τον γνωρίζεις καθόλου, στάσου πριν αρχίσεις την κλάψα.
Πόσο προσπάθησες να τον μάθεις; Η ευθύνη βαραίνει και τις δικές σου πλάτες. Αν στεκόσουν στα προφανή, αν αποσιωπούσες σημάδια, αν δεν μπήκες στον κόπο να αποκωδικοποιήσεις μηνύματα που έπαιρνες εξαρχής.
Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι κλικάρουν εκεί που θέλουν για να καλυφθούν οι δικές τους ανάγκες και χρόνια αργότερα αναρωτιούνται ποιον έχουν δίπλα τους.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
«Δε με ξέρεις, επειδή δε θέλω να με μάθεις. Αλλάζουν τα γούστα μου κι όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να με διαβάσεις. Ας κοιμόμαστε κι ας ξυπνάμε στο ίδιο κρεβάτι, θέλω καθημερινά να σε εκπλήσσω. Εκεί που νομίζεις πως τα έχεις δει όλα, να δίνω μια να τα γκρεμίζω και φτου από την αρχή. Αν δεν σ’ αρέσει πάρε γλάστρα στο μπαλκόνι. »
Αυτά είπε η Μαίρη στον Παύλο, όταν εξαγριωμένος σε έναν από τους πολλούς καυγάδες της είπε πως δεν την ξέρει καθόλου κι ας είναι δέκα χρόνια μαζί. Από τότε κι έπειτα δεν έπληξαν ποτέ.
Ο Παύλος συνειδητοποίησε όλα εκείνα που δεν ήθελε να δει και η Μαίρη συνέχισε ανενόχλητη να αλλάζει είδωλα. Κι όμως την ήξερε καλά και πριν τον καυγά, απλά δεν δεχόταν την άρνησή της να συμβιβαστεί, να παραμείνει στάσιμη, την αδυναμία του να την προβλέψει.
Γνωρίστε τους ανθρώπους που βάζετε στην ζωή σας. Κοπιάστε και μοχθήστε να δείτε βαθιά πίσω από εκείνα που σας δίνουν ως έτοιμη τροφή.
Αλλάζουν οι άνθρωποι όμως με την πάροδο του χρόνου και είναι τουλάχιστον μαγικό να τους γνωρίζεις ξανά από την αρχή.
Να ξυπνάς κάθε μέρα με διαφορετικό σύντροφο στο ίδιο κρεβάτι.
Να σπας κανόνες και όρια, να μισείς και να λατρεύεις νέες πτυχές του.
Κανέναν δεν γνωρίζουμε απόλυτα, ούτε καν τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
