Πες το όπως θες..
Πες το ακόμα και φράουλα.
Ανέκαθεν αναρωτιόμουν, γιατί να χρειάζεται να βαφτίσουμε τις σχέσεις, τα συναισθήματα.
Εμένα αυτό δε με αφορά. Κανένα βάπτισμα, καμία ταμπέλα, καμία δήλωση βαρύγδουπη.
Όσο μεγαλώνουμε, νιώθουμε όλο και λιγότερο, λένε.
Κι όμως, εγώ, στην αντανάκλαση των ματιών σου βλέπω εκείνο το κοριτσάκι.
Στο άγγιγμα σου, γίνομαι πάλι παιδί.
Ανώριμο και ανόητο, που αν και έπαθε, δεν έμαθε.
Και με την ίδια παιδική ευκολία, μπορώ να σε μισώ, να σε αγαπώ, να σε αποδιώχνω και να σε αναζητώ απ’την αρχή.
Μπορώ να συζητάω τα πάντα μαζί σου. Ακόμη και για όσα πονάνε.
Σε ένα κόσμο που δε μιλάει, ανάμεσα σε ζευγάρια παγωμένα και σιωπηλά, εμείς τουλάχιστον συζητάμε.
Και ας μην είμαστε ζευγάρι. Και ας μην το ‘χουμε ονομάσει «σχέση».
Σου είπα, πες το ακόμα και φράουλα.
Μου φτάνει που τα χέρια τρέμουν, που με ολοκληρώνουν οι φωνές που σπάνε, που με μεθάνε τα χαμόγελα αμηχανίας.
Με μαγεύει η αβεβαιότητα, η έλλειψη ιδιοκτησίας.
Και αν είναι έρωτας; Και αν είναι ξεπέτα; Και αν είναι φιλία προνομιούχα;
Ό,τι και αν είναι, δε με νοιάζει.
Είναι που σε σκέφτομαι άλλοτε σαν εραστή μου, να μου ανάβεις το τσιγάρο στο κρεβάτι και άλλοτε σα φίλο και αγκαλιά που έχω λυγίσει.
Που και που σε συλλογιέμαι σαν περαστικό στο δρόμο, με μάτια που άστραψαν και σκάλισαν στη μνήμη μου και καμιά φορά, σα μπράτσο διπλανό σε συναυλία καλοκαιρινή, που μου ‘δωσες τη μπύρα σου να πιω.
Και έτσι κάπως περνάνε οι μέρες και εσύ παραμένεις σταθερός, με τους ρόλους σου, τους πολλαπλούς.
Τι αγάπη είναι αυτή;
Τι μου είσαι;
Τι σημασία έχει;
Πες το φράουλα.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
