Να ‘ρθεις όπως θα ‘ρθουν τα χελιδόνια.
Θα δώσουμε ραντεβού το Μάη, με τα πρώτα δέντρα να ανθίζουν. Όταν τα μάλλινα θα πάνε στο πατάρι και η καρδιά μας θα προσμένει ένα καλοκαίρι ακόμα. Ένα καλοκαίρι που θα μας πάρει τα μυαλά.
Η φαντασία θα καλπάζει, ο ερωτισμός μας αχαλίνωτος. Μαλλιά μπλεγμένα, σώματα ιδρωμένα και η ανάσα μας βρωμάει αλκοόλ.
Θα ζαλίζομαι στη παραλία, θέλω δεύτερο καφέ για να συνέλθω. Αλήθεια στο ορκίζομαι δε θα ξαναπιώ. Το βράδυ κομμάτια στο μπαράκι, το πρωί θα πέσω με τα ρούχα στο νερό.
Πάλι θα γκρινιάζω που πάχυνα. Πάλι θα βρίζω που κάηκα και ξεφλουδίζω. Κάτι φίλοι ξεχασμένοι θα κάτσουν στην παρέα. Οι μύγες ταράζουν το νευρικό μου, το ξεχνάω γρήγορα και γεμίζω το ποτήρι.
Θα ερωτευτώ πολύ. Ίσως να ερωτευτώ και πολλούς. Καλοκαίρι είναι και το περιμένω από Μάρτη μήνα.
Μπορεί να μην αδυνάτισα όπως έλεγα και να ξινίζω με την κορμάρα στη διπλανή ξαπλώστρα. Μπορεί να μην πάμε στο νησί όπως μου έταζες τον Απρίλη. Δε θα σοβαρευτώ όμως, καλοκαίρι είναι διάολε και ό, τι έχω το ξεχνάω.
Τον Αύγουστο θα αρχίσω τη μουρμούρα. Βαρέθηκα και τη ζέστη και το καλοκαίρι και που είμαι σα δεκαοχτάχρονο. Θέλω να μπω σε ρυθμούς, να συμμαζευτώ. Θα βγάλω και το μπλοκάκι να κρατήσω σημειώσεις.
Δίαιτα από Δευτέρα, όχι δε θα βγω. Θα κάτσω στο σπίτι. Και άντε να τελειώνουμε να κάνουμε καμιά δουλειά. Όλοι εσείς που γυρνάτε στα νησιά, πολύ με ενοχλείτε.
Κάπως έτσι θα κλειστούμε στο δυάρι από Σεπτέμβρη να περιμένουμε τις πρώτες βροχές. Το χειμώνα θα σε έχω αγκαλιά, μα σαν το καλοκαίρι αρχίσει να φαίνεται, θα σε αλλάξω.
Καλοκαιρινό έρωτα θα σε βαφτίσω και για χειμώνα δεν υπόσχομαι.
Θα σπάσω δυο ξυπνητήρια, θα πηγαίνω με μούτρα στη δουλειά. Όταν βρέχει θα σκέφτομαι καρπούζι και το Φλεβάρη θα το βρίζω πριν έρθει, μπας και φύγει γρηγορότερα.
Κάθε χρόνο τα ίδια. Πότε θα γίνει καλοκαίρι; Θα γίνει σα θα ‘ρθουν τα χελιδόνια.
Μαζί με τις πρώτες φράουλες και τις τελευταίες αποτυχημένες δίαιτες. Θα έρθει όταν το πρωί ξυπνάς και είναι μέρα. Όταν θα βάλεις τη πρώτη γλάστρα στο μπαλκόνι. Όταν τον καφέ σου θα το ζητάς κρύο. Όταν μετά τη βροχή θα περπατάς στο δρόμο και το χώμα θα ρουφάει κάθε σταγόνα της.
Τώρα όμως έχουμε φθινόπωρο. Μη φέρνεις τη συντέλεια. Το καλοκαίρι δεν έχει τίποτα παραπάνω από την υποσυνείδητη ανάγκη να βάλουν οι άνθρωποι λίγο ήλιο στη ζωή τους.
Τα μαγιό θα πάρουν θέση στο πατάρι.
Οι καλοκαιρινοί έρωτες θα ρίξουν αυλαία, το κυκλοφοριακό θα επιστρέψει και η ρουτίνα θα αντικαταστήσει την ανεμελιά που έστηνε χορό. Αναπροσαρμογή. Νέοι στόχοι θα τεθούν επί χάρτου, αν το καλοσκεφτείς έχει κι αυτή η εποχή τη χάρη της. Από τη μια αναμνήσεις του καλοκαιριού και από την άλλη εισαγωγή στο χειμώνα. Δοκιμαστική περίοδο θα τη χαρακτήριζα.
Τα κρύα απογεύματα του χειμώνα, όταν θα νυχτώνει από τις πέντε, όταν θα γυρνάω κατάκοπη στο σπίτι, θα στέκομαι και θα ατενίζω από το παράθυρο. Θα προσμένω με μια κούπα καφέ στο χέρι. Θα τυλίγω την κουβέρτα γύρω μου και ανάβοντας τσιγάρο θα αναμένω στον ορίζοντα να ‘ρθεις.
Θα νοσταλγώ την άμμο που έκαιγε τις πατούσες μου καθώς θα προσπαθώ να επαναφέρω τη γεύση των κοκτέιλς στον ουρανίσκο μου. Θα χαμογελάω μόνη και θα αναστενάζω που δεν είναι εδώ.
Εκείνο το πρωινό όμως που έρθουν να φτιάξουν τις φωλιές τους, θα μυρίζει καλοκαίρι. Θα ανοίξω τα παντζούρια και θα βάλω παγάκια στον καφέ. Καλοκαίρι ξανά.
Ως τότε με επαναφέρω στην τάξη με πολλά χαμόγελα και ένα σωρό αναμνήσεις συντροφιά.
Καλό μας χειμώνα.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
