«Δεν έχεις μάθει να δέχεσαι την απόρριψη, δε σε έχουν απορρίψει και δεν ξέρεις να τη διαχειρίζεσαι, γι΄ αυτό κάνεις σαν κακομαθημένο δεκάχρονο. Γι΄αυτό επιμένεις. Θίχτηκες κι εσύ και ο εγωισμός σου. Αν μου έκλεινες εσύ την πόρτα στα μούτρα όλα θα ήταν υπέροχα, αλλά βλέπεις σε πρόλαβα. Εμένα με έχουν απορρίψει πολλές φορές και ξέρω». Αυτά μου είπε και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα, ενώ έμεινα μετέωρη να προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε αυτές τις κουβέντες. Το μόνο που έκανα ήταν να τον χαρακτηρίσω κομπλεξικό, ανασφαλή και γαϊδούρι. Η πίεση μου χτύπησε κόκκινο και επί μέρες ξεστόμιζα ό, τι κοσμητικό επίθετο διέθετα στη συλλογή μου.
«Δηλαδή, κάτσε ρε φίλε, επειδή εσύ έχεις συνηθίσει να σε απορρίπτουν, είπες να μάθεις και σε εμένα πώς είναι; Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά τι σόι εκδικητικό και ανθυγιεινό πλάσμα είσαι του λόγου σου;».
Όσο κι αν θύμωσα όμως, όσο κι αν οργίστηκα, μετά από καιρό με κάθισα κάτω και άρχισα να αναρωτιέμαι αν κρυβόταν καμία αλήθεια πίσω από αυτές τις κουβέντες.
Έφερα στο μυαλό μου, όλες τις παλιές σχέσεις μου και άρχισα το ξεσκαρτάρισμα. Όσο κι αν είχα την ανάγκη να είναι διαφορετικά τα πράγματα, ο τύπος είχε δίκιο -σιγά μην του το δώσω βέβαια- βάρεσε ακριβώς στο κέντρο, λέγοντάς μου το αυτονόητο, οτι δηλαδή ήμουν τόσο εγωίστρια που μου ήταν αδιανόητο να δεχθώ πως απορρίφθηκα.
Να δεχθώ δηλαδή ότι δε θα πω εγώ την τελευταία λέξη και δεν θα πάρω την ικανοποίηση να τον αφήσω σύξυλο στα καλά καθούμενα, αφού βεβαίως πρώτα, επιβεβαιωθώ και πάρω όλα όσα έχω ανάγκη για να πω με καμάρι, τα κατάφερα και με αυτόν.
Οι άνθρωποι είμαστε εγωκεντρικοί, εγωπαθείς. Κακομαθημένα παιδιά που θέλουμε να επικρατεί το δικό μας. Στο μικρόκοσμό μας, όλα εξελίσσονται βάση των δικών μας θέλω, της αξίας που εμείς δίνουμε στον εαυτό μας. Τους στόχους και τα όνειρα που ευελπιστούμε να πραγματοποιήσουμε.
Άπαξ λοιπόν και ο στόχος έχει όνομα και είναι ερωτικός,δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Πρέπει να κατακτηθεί πάση θυσία, να γίνει δικός μας. Τι συμβαίνει όμως, όταν τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς μέχρι τέλους;
Όταν απορριφθεί κανείς σε επαγγελματικό επίπεδο, συνήθως ρίχνει την ευθύνη στον εργοδότη, ο οποίος δεν εκτίμησε σωστά τα προσόντα του, ρίχνει την ευθύνη στον ανταγωνιστή που είχε και λίγο μέσο και τα κατάφερε, Το πάει από εδώ, το φέρνει από εκεί και προχωράει παρακάτω.
Στις διαπροσωπικές σχέσεις όμως και δη στις ερωτικές, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Το παιχνίδι είναι ανταλλακτικό, δίχως συμβόλαια και κανόνες. Το μόνο που ξέρω, ως γενική επαναλαμβανόμενη αλήθεια, είναι πως αυτός που νιώθει περισσότερα, είναι εκείνος που στο τέλος θα πληρώσει το λογαριασμό.
Σε απέρριψε λοιπόν και έπεσες στα πατώματα.
Στην αρχή τα έβαλες με εσένα, αναρωτήθηκες επίμονα ποια ήταν η αιτία. Τι δε διέθετες, τι δεν έκανες σωστά και τι μπορούσες να κάνεις για να ανατραπεί το παιχνίδι. Αφού τα βρήκες όλα εντάξει, μιας και σου χάιδεψες αρκετά τα αυτιά, προχώρησες στο να πεις πως εσύ είσαι το τέλειο όν.
Βέβαια υπάρχει και η πιθανότητα, να έριξες ένα κάρο λάθη πάνω σου και να να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, θεωρώντας πως δε θα έφτανες εδώ αν είχες πάρει διαφορετικές αποφάσεις.
Έπειτα έπιασες τον άλλον και τον έκανες χίλια κομμάτια, ανέλυσες μέχρι και τον τρόπο που ανέπνεε για να καταλάβεις για ποιο λόγο σε απέρριψε. Άρχισες να τον κατηγορείς, να ακυρώνεις κάθε κύτταρό του και φυσικά τον ανακήρυξες εχθρό πρό των πυλών. Φαντασιώθηκες την ημέρα που θα επιστρέψει μετανιωμένος στα γόνατα και θα σε παρακαλάει. Ορκίστηκες να του το ξεπληρώσεις.
Σε απέρριψε, ούτε επειδή σου λείπει κάτι, ούτε επειδή φοβήθηκε, ούτε επειδή δεν εκτίμησε ή οτιδήποτε άλλο. Όπως εσύ κατά καιρούς έχεις απορρίψει ανθρώπους και τους άφησες στα κρύα του λουτρού. Τι το αναλύεις; Τι το ζαλίζεις το θέμα; Δεν υπάρχει λόγος, κανένας μάλιστα.
Αν έκλεινες εσύ την πόρτα στα μούτρα του, θα ήταν όλα μέλι γάλα. Όπως ακριβώς μου είπε και εμένα, εκείνος ο τύπος στο παρελθόν.
Η πρώτη φορά πάντα πονάει και ο πόνος είναι ανάλογος του εγωισμού σου και των συναισθημάτων σου. Αν δεις ωστόσο τα πράγματα από αντικειμενική σκοπιά, δεν χρειάζεται να φέρεις το τέλος του κόσμου, ούτε την καταστροφή.
Μάζεψε τον τσακισμένο εγωισμό σου, δέξου την ήττα και προχώρα. Μέχρι τώρα έπαιζες το ρόλο του θύτη, μα για να υπάρξει νικητής, πρέπει να υπάρξει και ηττημένος.
Δέξου το, διαφορετικά αποδέξου οποιονδήποτε εμφανιστεί στη ζωή σου, απερίσκεπτα, έτσι για να έχεις το δικαίωμα να λες πώς είσαι σωστός.
Συντάκτης: Βάγια Τοπάλη
