Απορρίπτεις κάποιον μέχρι να τον επιλέξει κάποιος άλλος

Όλοι μας, σε όποια κατάσταση και να βρισκόμαστε, είτε single είτε σε σχέση, τις κατακτήσεις μας τις έχουμε. Υπάρχουν, βέβαια, και φάσεις που παρατηρείς ότι δεν κινείται ούτε φύλλο -ούτε και κανένα φύλο προς το μέρος σου. Ούτε φλερτάκι, ούτε ένα μήνυμα, ούτε καμία προσέγγιση δέχεσαι -ή κάνεις αλλά χωρίς καμία μα καμία ανταπόκριση.

Ώσπου φτάνει αυτή η στιγμή, αυτή η άγια ώρα, όπου εμφανίζεται εν δυνάμει αμόρε ενδιαφέρον και δένει το γλυκό. Και ξαφνικά πετάγονται παραθυράκια στο κινητό και σε θυμάται και το πρόσωπο που θέλατε να τα φτιάξετε στο δημοτικό. Συνηθισμένο φαινόμενο. Ένα ακόμη συνηθισμένο φαινόμενο, που οι περισσότεροι έχουμε περάσει, είναι η φάση με αυτό που –πάντα λανθασμένα– αποκαλούμε σιγουράκι.

Στις κατακτήσεις μας, λοιπόν, ανήκει πιθανότατα κι ένας άνθρωπος που προσπάθησε αρκετά να μας κατακτήσει, αλλά (για όποιους λόγους) δε μας έκανε και τον απορρίψαμε. Μπορεί να μη μας έλκυε εξωτερικά, να μη γουστάραμε το παρελθόν του ή τον χαρακτήρα του, ή αυτό το «κλικ», το πολυπόθητο, να μην έγινε ποτέ. Η διεκδίκηση υπήρξε κι ήταν έντονη, παρ’ όλα αυτά εμείς εκεί επιλέξαμε τη μοναξιά μας.

Είχαμε για καιρό δεδομένο το ενδιαφέρον του εν λόγω προσώπου και προφανώς το απολαμβάναμε, αλλά δε μας έβγαινε, βρε παιδί μου, κι είναι ok. Δεν μπορείς να ταιριάζεις με όλους, ούτε να δίνεις ευκαιρίες αβέρτα -ούτε όμως κι ελπίδες, αφού είσαι πεπεισμένος ότι δε θα σου βγει. Όποτε αποφεύγεις διακριτικά, με ευγένεια πάντα και χωρίς να προσβάλεις –καθώς θα μπορούσες κάλλιστα να ‘σουν σ’ αυτή τη θέση– μέχρι το «σιγουράκι» σου να το καταλάβει και να σταματήσει να σε διεκδικεί τόσο σθεναρά.

Απομακρύνεται, λοιπόν, και νιώθεις ότι σου έφυγε ένα βάρος. Ώσπου –λίγο ή αρκετό καιρό μετά– παίρνει το μάτι σου, στα social, στον δρόμο, στο στέκι σου (καθώς ήταν, τυχαία ή μη, στέκι και του άλλου) ότι το πρώην δεδομένο σου, τα μάζεψε τελικά και πήγε σε άλλη παραλία. Αφουγκράζεσαι ότι είναι φοβέρα ευτυχισμένο, χαρούμενο και ζει τον έρωτα που κάποτε σχεδόν παρακαλούσε να ζήσετε μαζί. Τότε που εσύ πετούσες χαρταετό και με καμάρι κουνούσες αρνητικά το κεφαλάκι σου.

Και ψέματα να μη λέμε, το παθαίνεις το σοκ σου και τη νιώθεις τη ζήλια σου. Αμφιβάλλεις για την επιλογή σου, όσο σκάνε στο μυαλουδάκι σου σκέψεις του στιλ «Αν είχα δώσει μία ευκαιρία, άραγε θα ήμασταν τόσο καλά όσο δείχνει τώρα με το καινούργιο αμόρε;» και «Μήπως, τελικά, έκανα βλακεία;». Τρώγεσαι με τα ρούχα σου και μοιράζεσαι τις ανησυχίες σου με τα κολλητάρια σου, τα οποία φυσικά σε δουλεύουν κι απορούν αν τους κάνεις πλάκα, αφού τόσο καιρό που σε κυνηγούσε, δεν έδινες δεκάρα για το άτομο και τώρα που προχώρησε, καίγεσαι.

Έλα μου ντε, τι σε έπιασε ξαφνικά; Γιατί όλες αυτές οι αμφιβολίες κι οι σκέψεις σου ρουφάνε ενέργεια και χρόνο για έναν άνθρωπο που δεν υπήρχε στον χάρτη σου, όσο κι αν προσπάθησε να χωρέσει; Τι σε κάνει τώρα να χαλιέσαι και να σφίγγεται το στομάχι σου κάθε φορά που τον/τη βλέπεις με τον νέο έρωτα;

Θίχτηκε ο εγωισμός σου ή απλά ήθελες ένα χαστούκι για να παραδεχθείς το ενδιαφέρον σου; Αυτό θα το κρίνεις εσύ. Μόνο που πια είναι, λογικά, αργά. Μιλώντας για ανθρώπους, δεν μπορούμε να θεωρούμε κανέναν δεδομένο ή σιγουράκι. Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα, διότι κανείς δεν είναι κτήμα μας, κανείς δικός μας. Ακόμα κι αν μονοπωλούμε το ενδιαφέρον του για κάποιο χρονικό διάστημα, με τη δική μας ανταπόκριση ή χωρίς αυτή, δεν έχουμε δικαίωμα να τον αποκαλέσουμε έτσι, πόσο μάλλον να πιστεύουμε έναν άνθρωπο δεδομένο στη ζωή μας.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτό που συμβαίνει όταν ένας επίμονος διεκδικητής μας ανοίξει πανιά για αλλού και μάλιστα σαλπάρει με συνεπιβάτη, είναι να θιχτεί ο εγωισμός μας. Διότι απλά δεν υπάρχει ικανοποίηση, ούτε κολακεία, πλέον. Γιατί ας παραδεχτούμε ότι κολακευόμαστε τουλάχιστον, όταν ασχολείται και προσπαθεί να μας κερδίσει κάποιος. Κι είναι ανθρώπινο. Όταν, λοιπόν, σταματήσει αυτό το ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν δεις τον κάποτε θαυμαστή σου να δημιουργεί άλλη σχέση, ενοχλείσαι. Είχε γίνει συνήθεια και πλέον δεν είναι. Μην αμφισβητείς όμως τα πρώτα σου συναισθήματα, δηλαδή το ότι δε σου έβγαινε. Όπως και να το κάνουμε, τα συναισθήματά μας, άμα τα ακούσουμε, μιλάνε για εμάς κι οι πρώτες αντιδράσεις είναι συνήθως κι οι πιο αυθεντικές (άλλο κεφάλαιο το «σωστές»).

Δεν υπάρχει λόγος να μετανιώνουμε, πρέπει μονάχα να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας απ’ τον εγωισμό μας. Δηλαδή να μάθουμε να διακρίνουμε ποιος πραγματικά θίχτηκε. Εύκολο να το λέμε, δύσκολο να το κάνουμε, τίποτα όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Λίγος παραπάνω σεβασμός χρειάζεται κι ειλικρίνεια απέναντι σε μας και στους άλλους.