Διαρκώς στην αναμονή

Στην αναμονή. Μία ζωή όλο κάτι περιμένουμε. Ξεκινάει από τότε που ήμασταν πιτσιρίκια. «Μαμά, άντε, πότε θα φτάσουμε;» «Σε πόση ώρα θα ‘ρθει ο μπαμπάς;», «Αργούν τα Χριστούγεννα;» «Εγώ πότε θα μεγαλώσω;» Αυτή τη τελευταία ερώτηση είναι που τη θυμόμαστε και πονάει περισσότερο κι απ’ τον πόνο στη μέση από κήλη.

Τι είναι αυτή η αναμονή; Συναίσθημα; Κατάσταση; Τη διαλέγουμε ή μας διαλέγει;

Είσαι στην ούρα. Δε θα πω εφορία, γιατί τσούζει, ας πούμε καλύτερα στο σούπερ μάρκετ. Βλέπεις τα καλάθια των μπροστινών γεμάτα, εσύ με δύο πραγματάκια στο χέρι, κανείς δεν παραχωρεί σειρά, γιατί ήδη περιμένουν κι αυτοί αρκετή ώρα. Παρατηρείς τα πόδια τους να πηγαίνουν σαν κομπρεσέρ μαζί με το δικό σου και τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί ξέρεις ότι είναι ώρα αιχμής και πάλι εκείνη τη στιγμή διάλεξες και πήγες. Εσύ φταις για την αναμονή σου αυτή, θα μπορούσες να πας κάποια άλλη ημέρα.

Περιμένεις μήνυμα. Είσαι πάνω απ’ το κινητό όλη μέρα. Μήνυμα δεν έρχεται, φυσάς και ξεφυσάς. Άλλη μία μέρα χάθηκε στον βωμό της αναμονής, χωρίς καμία επικοινωνία. Γιατί να περιμένεις και να μη στείλεις πρώτος/η; Με το τηλέφωνο στο χέρι έχεις κάνει χιλιόμετρα στον διάδρομο του σπιτιού σου για να ‘ρθει επιτέλους αυτή η κλήση από πιθανό εργοδότη. Γιατί να αναμένεις μία κι όχι πολλές; Γιατί σε αυτό το μεσοδιάστημα να μη στείλεις κι άλλα βιογραφικά;

Βλέπεις το λεωφορείο να φεύγει μπροστά απ’ τα μάτια σου. Ένα λεπτό να έφευγες νωρίτερα, σίγουρα θα το παραλάβαινες. Είσαι αναγκασμένος να κάτσεις στο παγκάκι για είκοσι λεπτά. Μάντεψε ποιος έχει την ευθύνη. Καλά, δε, όταν περιμένουμε να φτάσουν οι μέρες της άδειάς μας, καταπίνουμε με δυσκολία την γκρίνια και τη μουρμούρα που θέλουμε τόσο πολύ να μοιραστούμε. Συμβιβαζόμαστε με το σήκωμα του ενός φρυδιού μας, μη φανεί ο εκνευρισμός κι η μη παραγωγικότητα στους συναδέλφους, κι ας είναι κοινό μυστικό.

Απ’ την άλλη, βέβαια, είναι κι εκείνες οι αναμονές που είναι πιο γλύκες κι εύθραυστες, σαν μικρά θαύματα που χορταίνει η ψυχή σου να τα περιμένει. Η αναμονή 9 μηνών για να αντικρίσεις τα δύο πιο όμορφα ματάκια του κόσμου. Μπορεί να ‘ναι το παιδάκι σου, το ανιψάκι σου, το εγγονάκι σου. Ίσως να ‘ναι η αγκαλιά η σφιχτή που θα κάνεις εκεί, στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου. Ακόμη κι η ανακοίνωση της ημερομηνίας της ορκωμοσίας σου, που με τόσο κόπο επιτελούς τα κατάφερες να πάρεις το πτυχίο σου. Η αναμονή, λοιπόν, μιας επιτυχίας, μιας αποδοχής, αναγνώρισης ή μιας καταξίωσης που έχεις καταφέρει είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη.

Άλλη μια εκδοχή, όμως, της αναμονής είναι η εξής: «Περιμένω την κατάλληλη στιγμή». Ένα απ’ τα μεγαλύτερα παραμύθια που λέμε στους εαυτούς μας μας για να δικαιολογήσουμε την αναβλητικότητά μας και τους φόβους μας. Αυτού του είδους η αναμονή είναι ίσως η χειρότερη. Για ό,τι κάλο, ξεχωριστό ή κι ιδιαίτερο θέλουμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας ή για τους αγαπημένους μας, το «τώρα» είναι η στιγμή. Μπορεί οι συνθήκες να αλλάξουν στο μέλλον, μπορεί όντως να αποδειχθεί στην τελική ότι ήταν «ακατάλληλη» η στιγμή και να έκανες λάθος, αλλά θα το ‘χεις τολμήσει, αυτό που σκέφτηκες το έπραξες κι είναι από μόνο του μία επιτυχία.

Όχι, σε ουτοπικό κόσμο δε ζούμε, σίγουρα δεν είναι όλα ρόδινα, τα προβλήματα, εκεί, θα ξεπετάγονται, μικρά και μεγάλα, είτε τα επιλέγουμε είτε όχι. Ό,τι δεν εξαρτάται από δική μας απόφαση είναι έξτρα άγχος. Αλλά αυτή η αναμονή είναι ο χρόνος μας, είναι οι στιγμές μας, που μπορεί να εξελιχθούν από όμορφες αναμνήσεις μέχρι σε ασύλληπτες ιδέες. Με αυτόν τον χρόνο αναμονής μεγαλώσαμε, σε αυτόν ζούμε ή χανόμαστε. Ως ενήλικες πια, στη δική μας κρίση είναι. Εμείς επιλέγουμε αν θα κάνουμε τις στιγμές μας να αξίζουν την αναμονή.