Επαναπροσδιορισμός διαδρομής!

Όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, υπήρξαμε όχι κι ιδιαίτερα χαρούμενοι. Σας έχει τύχει να χτυπάει το ξυπνητήρι και να μη θέλετε να σηκωθείτε απ’ το κρεβάτι; Όχι απλά γιατί θέλετε να χουζουρέψετε πέντε λεπτά ακόμη, αλλά γιατί το βρίσκετε μάταιο. Γιατί νιώθετε κουρασμένοι που ξυπνήσατε. Γιατί θα πάτε πάλι στη δουλειά ρομποτικά, να κάνετε πάλι τα ίδια και τα ίδια. Μπορεί σε όλη τη διάρκεια του 8ώρου να σκάσετε και κανένα χαμογελάκι αλλά κι αυτό φευγαλέο, μη σας δει κανείς και σας περάσει για τίποτα ευτυχισμένους.

Είστε εκεί, αλλά δεν είστε. Γυρνάτε σπίτι. Σαν την άδικη κατάρα. Όρεξη για τίποτα. Ίσως πάρει το κολλητάρι. «Πού είσαι, ρε; Πάμε για κανένα ποτάκι να τα πούμε; Α, σέρνεσαι απ’ την κούραση, λογικό με τόση δουλειά. Α, ναι, ποια σειρά; Ωραία, θα τη δω κι εγώ. Πάντως, αν αλλάξεις γνώμη, πάρε τηλέφωνο. Μιλάμε, μη χάνεσαι.» Δεν ψήνεστε όχι απλά να δείτε άνθρωπο αλλά ούτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη. Ναι, είναι ok, κάποιες μέρες. Αλλά κάθε μέρα τα ίδια;

Στα 200 μέτρα ο προορισμός σας «καθημερινή θλίψη» θα βρίσκεται στα δεξιά. Ας μην τον σοβαρέψουμε μιλώντας για κατάθλιψη, γιατί δεν είμαι κι η κατάλληλη να το κρίνω. Θα πω μονάχα πως έχω φτάσει κι εγώ σε αυτόν τον προορισμό. Δεν είναι ωραία.

Λέτε στον εαυτό σας: «Είναι λογικό να μη θέλω να ξυπνήσω να πάω στη δουλειά μου, αφού δε μου αρέσει ιδιαίτερα. Λογικό να μη θέλω να βγω να πω μια κουβέντα με το φιλαράκι μου, θέλω τον χώρο μου. Λογικό να μην έχω όρεξη να πάω γυμναστήριο, τόσο καιρό κοπανιόμουν και τι κατάφερα; Έχασα τρία κιλά, και τι έγινε; Πήρα πέντε τώρα, γιατί τουλάχιστον απολαμβάνω το φαΐ καθώς βλέπω τη σειράρα μου.» Εντάξει. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι λογικό, το ‘χετε καταλάβει, έτσι; Και να με συμπαθάτε, αν γίνομαι λίγο ειρωνική, αλλά βρίσκετε συνεχώς δικαιολογίες. Εκλογικεύετε τα πάντα. Και ποια η ουσία; Αφήνετε τις ώρες να περνάνε, τις ημέρες σας, μπορεί και τα χρόνια σας. Γιατί είναι βολικότατη αυτή η μιζέρια.

Οι λόγοι που φτάσατε σε αυτό το σημείο είναι δικοί σας. Πένθος, χωρισμός, απόλυση, απογοήτευση, απόρριψη. Όλα παίζουν τον ρόλο τους. Σαφώς, δε γίνεται να ζούμε μονίμως σε παλ συννεφάκια κι όλα να μας μοιάζουν τέλεια. Δεν είναι όλες οι ώρες της ημέρας ίδιες. Προφανώς. Είναι ξεχωριστές. Όπως όλοι είμαστε.

Και σίγουρα δεν περιμένετε έναν τυχαίο να ‘ρθει και να σας κουνήσει το δάχτυλο για να σας πει να ξυπνήσετε. Οι σημαντικοί σας άνθρωποι, όμως, σίγουρα το έχουν κάνει, γιατί σας αγαπάνε. Κι όποιον αγαπάς, θέλεις να τον βλέπεις να γελάει, να ‘ναι καλά, να περνάει όμορφα. Αν σας πλασάρουν τίποτα άλλο για αγάπη είναι unfollow ξεκάθαρο.

Όταν γίνει το κλικ μέσα σας, θα το καταλάβετε. Θα ‘χετε κουραστεί. Και τότε θα πρέπει να μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια. Αφήστε τα ταμπού και τους εγωισμούς κατά μέρους. Μιλήστε. Μοιραστείτε ό,τι σας απασχολεί. Δείτε την κατάσταση και πάρτε τη στα χέρια σας. Ναι, να πάτε σε έναν ειδικό, οι φίλοι –όσο κι αν θέλουν– δεν είναι πάντα ικανοί να βοηθήσουν. Κι αν σας προτείνει αντικαταθλιπτικά –το χαπάκι της χαράς, όπως το λένε– πάρτε το, μην το σνομπάρετε. Τα ντεπόν μια χαρά ξέρετε πώς να τα κουμπώνετε, όταν έχετε συχνούς πονοκεφάλους. Κι οι ψυχικές ασθένειες, ασθένειες είναι και χρειάζονται κατάλληλη θεραπεία.

Να κάνετε αλλαγές. Μικρές, κάθε μέρα κι από λίγο. Τι είναι η αλλαγή; Κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανα έως σήμερα. Ε, ξεκινήστε. Δε θέλει πολλά. Αλλαγή είναι ακόμα και το να δοκιμάσετε να πάρετε ζαμπονοτυρόπιτα σήμερα αντί τυρόπιτα που τρώτε κάθε μέρα. Μπορεί να σας αρέσει πιο πολύ. (Με σοκολατούχο γάλα μόνο μην τη συνοδεύσετε, ξέρετε πολύ καλά το γιατί).

Να βγείτε με τους φίλους σας. Μπορεί εσείς να μην είστε στη φάση να μοιραστείτε όσα σας παιδεύουν, αλλά ίσως να ‘ναι εκείνοι. Πρόσφατα διάβασα μία υπέροχη φράση σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου σύστησε ένας φίλος. «Έχουμε δύο αφτιά κι ένα στόμα. Για κάποιο λόγο.» Ορίστε η ευκαιρία σας να τους ακούσετε.

Αν στο τέλος της ημέρας ψάχνετε τα θετικά και δε βρίσκετε τίποτα, πάρτε παράδειγμα. Ξυπνήσατε. Το πιο θετικό είναι αυτό. Τι; Επειδή το θεωρούμε δεδομένο;

Η καθημερινή θλίψη, ναι, είναι πρόβλημα. Γυρίστε, όμως, λίγο πίσω στον χρόνο. Τότε που είχατε ένα πρόβλημα στα μαθηματικά. «Μαμά, δεν καταλαβαίνω, μπορείς να με βοηθήσεις;» της λέγατε, για να σας απαντήσει «Εγώ θα σε καθοδηγήσω και μόνος σου θα τη βρεις τη λύση, θα τα καταφέρεις». Γιατί τη λύση πάντα την ξέρουμε, είναι μέσα μας, απλά κάπου-κάπου χρειάζεται να ζητάμε βοήθεια για καθοδήγηση, κι εκεί εγωιστικά είναι που το χάνουμε.

Πατήστε κι εσείς το κουμπάκι «επαναπροσδιορισμός διαδρομής», λοιπόν, και μην ξεχνάτε ότι όλα περνάνε, έτσι, θα περάσει κι αυτό.