«Μπορώ χωρίς εσένα, προτιμώ μαζί σου»∙ αυτό θέλουμε

Έρωτας. Μπουμ! Σου σκάει εκεί που δεν το περιμένεις. Σου δίνει μια ανανεωμένη νότα μέσα στην καθημερινότητα. Είναι όπως όταν ακούς ένα τραγούδι για πρώτη φόρα και μετά το βάζεις συνέχεια σε repeat, το επέλεξες γιατί έχει υπέροχη μελωδία, στίχους που σε εκφράζουν, γιατί ίσως σε ταξιδεύει ή μπορεί απλά να ‘ναι διαφορετικό, όχι σαν τ’ άλλα που έχεις ξανακούσει.

Θυμάσαι τότε, που ήσουν πιτσιρίκι, και σε πήγαν πρώτη φορά στο λούνα παρκ; Εννοείται πως ξετρελάθηκες και τους έπρηζες με κλάματα και φωνές να πηγαίνετε κάθε μέρα. Γι’ αυτόν τον έρωτα θα μιλήσουμε, εκείνον που θέλεις να πηγαίνεις και να τον ακούς κάθε μέρα. Το λούνα παρκ σου, το τραγούδι-κόλλημά σου.

Όλοι (ελπίζω) έχουμε ζήσει αυτόν τον έρωτα. Εκείνον που σου κλέβει κάθε ανάσα. Που παραλύει κάθε σκέψη, κάθε κύτταρο. Αγγίζει πτυχές σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, που εσύ ο ίδιος φοβόσουν να ανοίξεις την πόρτα να κοιτάξεις. Κι ήρθε. Σε κράτησε απ’ το χέρι και σου είπε «Μη φοβάσαι, είμαι εγώ εδώ». Έτσι, την ανοίξατε μαζί. Χαθήκατε σε ταξίδια του μυαλού, της ψυχής και της ασυγκράτητης ηδονής. Σαν το τρενάκι στο λούνα παρκ. Που αρχικά έτρεμες, αλλά τελικά μπήκες, το τόλμησες. Κι ήταν μια διαδρομή που δεν ήθελες να τελειώσει πότε. Ήξερες, όμως, ότι δε θα κρατούσε για πάντα.

Ήταν ο έρωτας που κατέρριψε όλα τα ποτέ σου. «Ποτέ δε θα βάλω τη σχέση μου πάνω απ’ την οικογένειά μου.» Το έκανες. «Πότε δε θα βάλω τη σχέση μου πάνω απ’ τη φιλία.» Κι αυτό το έκανες. «Πότε δε θα επιτρέψω να μου μιλήσει άσχημα.» Κι άσχημα σου μίλησε και σε μείωσε και κουβέντα δεν είπες, ούτε στη σχέση σου ούτε στον περίγυρό σου, γιατί ντρεπόσουν. Γιατί αυτός ο έρωτας δεν είχε μόνο ρομαντικές βόλτες, είχε κι ένταση και πάθος κι οργή και θύτες και θύματα κι εσένα και στους δύο ρόλους. Κι όλα πολύ.

Μαζί με τις εκρήξεις, ήρθαν και τα μεγάλα λόγια. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.» Ή το άλλο: «Είσαι όλη μου η ζωή.» (Σκάσε ένα χαμόγελο εσύ που το ’χεις πει.) Τα λέμε κατά τη διάρκεια της σχέσης, τα πιστεύουμε εκείνη τη στιγμή κι είναι οκ. Όντως, όταν τα ξεστομίζεις θεωρείς ότι είναι ο άνθρωπός σου.

Μέχρι που το τρενάκι τελείωσε τη διαδρομή, και το τραγούδι αυτό, απ’ τις πολλές επαναλήψεις, σιχάθηκες να το ακούς ή βαρέθηκε αυτό να παίζει, και χάλασε το cd. Βρήκες ή βρήκε καινούριο αγαπημένο ή απλά μπουχτίσατε να ακούτε συνέχεια το ίδιο. Έρχεται, λοιπόν, αυτός χωρισμός κι είναι πιο άσχημος αν δεν τον έχεις επιλέξει εσύ. Κλάμα, δράμα κι όλα τα συναφή.

«Σε χρειάζομαι» λες. Τι βλακείες έχουμε ξεστομίσει, μωρέ; Πέθανε κανείς από έρωτα, εκτός απ’ τον Ρωμαίο, και δεν το ξέρω; Δηλαδή, δεν είχες ζωή πριν απ’ τον έρωτα αυτό; Ο χωρισμός, ναι, είναι κάποιες φορές οδυνηρός. Δεν παύει να ‘ναι μια απώλεια. Νιώθεις ότι σου ξεριζώνεται η ψυχή. Ιδιαίτερα αν έχεις ζήσει συνταρακτικά δυνατές στιγμές, έχεις νιώσει βαθιά συναισθήματα κι έχεις δώσει κάτι παραπάνω κι απ’ το εκατό τοις εκατό του εαυτού σου. Ναι, πονάει και θέλει χρόνο μέχρι να συνέλθεις. Αλλά όταν ο άλλος δε θέλει άλλο, απλά το αποδέχεσαι. Δε θέλει. Καπούτ. Τελείωσε.

Με το να πετάμε εκφράσεις υπερβολικές και κάποτε εκβιαστικές, όπως «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», όταν πια έχουμε φτάσει στο φινάλε, πρώτον, γινόμαστε χειριστικοί, γιατί χτυπάμε τον άλλον στο συναίσθημα, με την ελπίδα να πιάσει αυτή η επίκληση και ν’ αλλάξει γνώμη. Δεύτερον, θέλεις να ‘ναι μαζί σου από λύπηση; Και να μείνει, μπορείς να ‘σαι εσύ με έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι του ‘χει τελειώσει; Γιατί; Για να ικανοποιήσεις δικές σου ανάγκες; Αυτό δεν είναι αγάπη, ούτε έρωτας.

Με πίεση και καταπιεστικές κτητικές δηλώσεις ούτε χτίζεις τη σχέση ούτε τη σώζεις. Δε θέλουμε να ‘χουμε μια σχέση από λύπηση. «Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά προτιμώ μαζί με ‘σένα. Αντέχεις;» Αυτό θέλουμε. Και μόνο αυτό μας αξίζει.