Προφανώς και θα κοιτάξει το ωραίο!

Είσαι με τον άνθρωπό σου. Κανονίζετε, επιτέλους, να πάτε εκείνη τη βόλτα που τόσο καιρό λέγατε, άλλα λόγω υποχρεώσεων πότε δεν προλαβαίνατε. Έφτασε αυτή η άγια ημέρα. Συναντιέστε. Έχετε κάνει το προγραμματάκι σας, η διάθεση φουλ ανεβασμένη. Πιάνεστε χέρι-χέρι (ή κι όχι, ό,τι σας βολεύει) και προχωράτε. Μιλάτε, γελάτε, ανταλλάσσετε πεταχτά φιλιά κι υποσχόμενες ματιές, γενικά, όλα βαίνουν υπέροχα.

Μέχρι που φτάνει αυτή η στιγμή. Η άτιμη, η αναθεματισμένη, ώρα. Βλέπεις αυτό το πλάσμα να πλησιάζει προς εσάς. Είναι χάρμα οφθαλμού. Ένα κουκλί σκέτο. Γυρνάς κεφάλι απότομα στο ταίρι σου να κόψεις αντίδραση. Άραγε, είναι ίδια με τη δική σου; Κι όντως είναι. Το βλέμμα του αμόρε σου κολλημένο πάνω σε αυτήν την ύπαρξη, μέχρι τη στιγμή που θα σας προσπεράσει. Άμα έχεις ζήσει αυτή τη σκηνή κι έχεις νιώσει σαν να ‘σαι θεατής σε ταινία που ευχόσουν να μην είχες πάρει πότε αυτό το εισιτήριο, τότε keep reading, γιατί ακολουθεί σκηνή ψυχολογικού θρίλερ.

Αντιλαμβάνεσαι το αίμα που ανεβαίνει στο κεφάλι. Νομίζεις πως έρχεται το τριπλό εγκεφαλικό, απ’ την αριστερή πλευρά. Σφίγγεις δόντια. Κάνεις έναν εσωτερικό μονόλογο. «Να μιλήσω-να μη μιλήσω. Καλά, είναι δυνατόν; Να κοιτάει έτσι ενώ είναι μαζί μου; Δεν ντρέπεται καθόλου; Καλά, θα σε φτιάξω εγώ. Θα δεις εσύ.»  Εν τω μεταξύ, όλο αυτό το παραλήρημα συμβαίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Και μέσα σε μία στιγμή, με ένα τυχαίο eye contact, τι έγινε; Η διάθεση πήγε περίπατο τελικά, όχι εσείς. Τα μούτρα έπεσαν λίγο πιο κάτω απ’ το γόνατο. Η εσωτερική μάχη δίνει προβάδισμα στο εν βρασμώ συναίσθημα, με πρωταγωνιστή τη ζήλια, εσύ δεν κρατιέσαι άλλο κι εκεί κάπου ξεκινάει ο καβγάς. «Πλάκα κάνεις; Σε είδα πώς κοιτούσες.»

Κάπως έτσι κατέστρεψες μια όμορφη ημέρα. Για ποιο λόγο; Για ένα αθώο βλέμμα. Ναι, αθώο είναι. By the way, παραδέξου το, κι εσύ τις έχεις ρίξει τις ματιές σου. Και πολύ καλά έκανες. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Το ωραίο πρέπει να το θαυμάζουμε όλοι ανεξαιρέτως. Κι είναι επιεικώς απαράδεκτο να ζηλεύεις και να χαλάς τη διάθεσή σου αλλά και του ανθρώπου σου για αυτόματες αντανακλαστικές αντιδράσεις, που δε σημαίνουν τίποτα παραπάνω.

Ξυπνάει η κτητικότητα κι εκδηλώνονται όλες οι ανασφάλειες, ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που, φυσικά, δεν ισχύει. Ούτε ανεπαρκής είσαι, ούτε έπαψες να ‘σαι ποθητός επειδή ο άνθρωπός σου θαύμασε στιγμιαία το ωραίο. Δηλαδή, δεν είναι κρίμα να χαραμίζεις, έτσι, στιγμές έρωτα και να δημιουργείς απ’ το πουθενά εντάσεις;

Πολλές φορές, πέφτουμε σε ένα τριπάκι και μεγαλοποιούμε τις καταστάσεις στο μυαλό μας. Αυτόματα, τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται πιο έντονα και καταλήγουμε σε εκρήξεις θυμού. Άλλες φορές πάλι ίσως μασάμε τα λόγια μας, τα κρατάμε μέσα μας, τα θάβουμε πάνω σ’ άλλες πνιγμένες λέξεις, μέχρι που κάποια στιγμή δε χωράνε άλλα και γίνεται χειρότερο «μπαμ».

Σε κάθε περίπτωση, αν κάνεις την εξής ερώτηση στον εαυτό σου «Είναι χρήσιμο αυτό που θα πω ή απλά θα βγάλω τη χολή μου, υποτιμώντας πρώτα εμένα;», ίσως γλυτώσεις πολλούς άνευ ουσιαστικού λόγου καβγάδες.

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να νευριάσεις και να θυμώσεις γιατί το ταίρι σου έχει, πρώτον, όραση και, δεύτερον, αντίληψη να αναγνωρίσει, να προσέξει και να θαυμάσει το όμορφο. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι έχετε επιλέξει ο ένας τον άλλον κι αν δεν του αρκούσε αυτό που είσαι, απλά θα ‘χε φύγει. Κανείς δε μένει (για πολύ) εκεί που δεν επιθυμεί.

Αν ξαναέρθεις σε αυτή την αμήχανη –όπως θεωρείς– στιγμή, τότε αντίδρασε χαλαρά ή ρίξ’ το στην πλάκα, να σπάσεις λίγο την ανασφάλειά σου. Μπορείς να πεις «Πο, φοβερό κορμί, σαν το δικό μου» κι απλά να γελάσετε! Αν δε θέλεις πάλι να αυτοσαρκαστείς, απλά σκέψου ποιανού χέρι κρατάει; Το δικό σου ή της ύπαρξης που περνάει;

Μάτι είναι. Το βλέμμα είναι αναπόφευκτο, ειλικρινές και δεν αποτελεί κανένα λόγο για καβγά. Το οφθαλμόλουτρο κάνει καλό στην υγεία.