Τον λόγο μας στον εαυτό μας σπάνια τον κρατάμε, στους άλλους;

«Από Δευτέρα» είπαμε και γέλασε κι η Δευτέρα η ίδια. Συνήθως το λέμε για ‘κείνη τη δίαιτα που ποτέ δεν ξεκινάμε ή για την υποχρέωση που για άλλη μια φορά θα αναβάλλουμε. Κι ήρθε κάποτε κι η Δευτέρα που την ξεκινήσαμε τελικά τη δίαιτα και μπράβο μας, αλλά να, μωρέ, κάτι έγινε εκεί μες στη βδομάδα, κάποιος σοκολατένιος πειρασμός θα ήταν, λίγο εκείνη η έξοδος με την παρέα και το τσίπουρο που τα θέλει τα μεζεδάκια του και, βρε παιδί μου, λυγίσαμε κι είπαμε «Δε γαμιέται, Δευτέρες υπάρχουν πολλές».

Δεν είναι μόνο η δίαιτα, είναι και το γυμναστήριο κι όποια καλή συνήθεια θέλουμε να εντάξουμε στην καθημερινότητα ή όποια κακή θέλουμε να πετάξουμε από δαύτη. Δυσκολευόμαστε. Κωλυόμαστε. Αλλάζουμε γνώμη κι αυτοαναιρούμε την απόφαση που πήραμε σε μια μόλις στιγμή. Αλλά το θέμα εδώ δεν είναι αν πρόκειται για σωστό ή λάθος που αλλάζουμε γνώμη. Κάνεις δεν μπορεί να το κρίνει. Στην τελική, αυτό που προκύπτει είναι το κατά πόσο είναι λειτουργικό αυτό το ζικ-ζακ ή μη για εμάς και για την καθημερινότητά μας, δηλαδή τη ζωή μας.

Πάρτε ένα δύο λεπτά και σκεφτείτε πόσες φορές το ‘χετε κάνει. Όχι μόνο εσείς, κι εγώ δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Πόσες φόρες δεσμευτήκαμε στον εαυτό μας ότι θα εντάξουμε μια ωραία συνήθεια στη ρουτίνα μας, γιατί ξέρουμε ότι θα βελτιώσει την υγεία μας, πνευματική ψυχική ή σωματική, και πόσες ήταν οι φορές που το ξεκινήσαμε κι είτε το αφήσαμε στη μέση είτε απλά το αναβάλαμε για αργότερα κι εν τέλει δεν το αρχίσαμε πότε; Ελπίζω για εσάς να μην είναι τόσες οι φορές όσες οι δικές μου.

Τέλειοι δεν είμαστε, το ξέρουν κι οι πέτρες πλέον, ευτυχώς. Τα λάθη είναι δεδομένο πως θα γίνουν, αλλά υπάρχουν για να μαθαίνουμε από αυτά και να γινόμαστε ένα τσακ καλύτεροι από ‘κείνους που ήμασταν μέχρι εχθές. Όταν, λοιπόν, παίρνουμε μια τέτοια απόφαση, να κάνουμε μια τέτοια αλλαγή, κι όταν την αναιρούμε για οποιονδήποτε λόγο, τι κάνουμε; Βγάζουμε αβίαστα το μαστίγιό μας και ξεκινάμε. «Αφού τέτοιος άνθρωπος είμαι, με ξέρω, δε με ξέρω; Σιγά μην αλλάξω» κι όλα τα συναφή. Αυτή η αυτοτιμωρία και παράλληλα η θυματοποίηση πρέπει να κοπεί κάποια στιγμή.

Τι έχουμε εδώ; Έλλειψη δέσμευσης. Σε ποιον; Σε εμάς τους ίδιους. Καθώς είδαμε πόσες φόρες δεσμευτήκαμε στον εαυτό μας και δεν πέτυχε, μήπως να ξεκινήσουμε από αυτό το σημείο την αλλαγή; Δηλαδή, πέρα από εμένα, εσένα και τους εαυτούς μας, μήπως να το πούμε και σε κανέναν άνθρωπο σημαντικό για εμάς; Θα μου πεις, τι θα σου κάνει ο άλλος, θα παραστήσει τον Κέρβερο; Άμα δε θέλεις εσύ, δεν πά’ να χτυπιέται ο σημαντικός άλλος, εσύ θα την κάνεις την ατασθαλία σου. Ναι, οκ, αλλά… Άμα το μοιραστούμε έχουμε ακόμη ένα σημαντικό κίνητρο. Το πρώτο μας είναι να πετύχουμε τον στόχος μας, και να εντάξουμε αυτή τη νίκη στις επιτυχίες μας. Το δεύτερο είναι να κάνουμε τον σημαντικό για μας άνθρωπο υπερήφανο, όχι ότι θα πάψει να ‘ναι αν δεν το καταφέρουμε, θα μας επικροτήσει για την προσπάθεια, αλλά μπορεί και να μας τα ψάλει για την παραίτηση. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά βοηθητικό να βρούμε έναν αντικειμενικό διαιτητή στον όποιο αγώνα αποφασίσουμε να δώσουμε.

Γιατί πολύ ωραία τα λέμε με τους εαυτούς μας, δεσμευόμαστε κι αναιρούμαστε εύκολα κι ούτε γάτα ούτε ζημιά, νομίζουμε. Ζημιά γίνεται όμως, γιατί πέρα απ’ τη στασιμότητα και την αδράνεια, την απουσία εξέλιξης και τον εθισμό μας ίσως στις κακές συνήθειες, η πλάτη μας γίνεται κόκκινη απ’ το αυτομαστίγωμα, όπως είπαμε, αλλά κανείς δεν το γνωρίζει. Αν δεσμευτούμε όμως και στον άνθρωπο εκείνο που ‘χουμε ψηλά, δε θα θέλουμε να τον απογοητεύσουμε.

Δεν είναι ότι μας φοβίζει ο άλλος, ίσα-ίσα υπάρχει εκεί για να μας παρακινεί, για να μας ενθαρρύνει για την οποιαδήποτε αλλαγή και να παίρνει αυτό το μαστίγιο απ’ τα χέρια μας κάθε φόρα που βλέπει ότι δειλιάζουμε να συνεχίσουμε και το γυρνάμε στην κλάψα και την παραίτηση. Γιατί ο άνθρωπός μας, ο σημαντικός, το ταίρι μας, η μάνα μας ή το κολλητάρι μας, μας αγαπάει, μας εμπιστεύεται κι είναι η κινητήριος δύναμή μας, όπως και να το κάνουμε.