Μπίρα. Το ποτό με το χρυσαφένιο χρώμα που όσο πιο κρύο είναι τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις. Θυμίζει αξημέρωτα βράδια καλοκαιριού σε κάποια θάλασσα. Μυρίζει ξέφρενους χορούς σε κάποιο μπιτσόμπαρο και κάτι ξημερώματα σε ερημικές παραλίες με φωτιά και βραδινό μπάνιο, που κατέληξε σε πρωινό. Ακούς τη λέξη μπίρα και σου έρχονται στο μυαλό τα πάρκα που αράζατε, όταν ακόμα πήγαινες σχολείο, οι νύχτες που περάσατε στον καναπέ βλέποντας μπάλα και τρώγοντας πίτσα.
Τα μπιρόνια είναι το ποτό της παρέας, γιατί σε κανένα μέρος απ’ τα παραπάνω, σε καμιά αμμουδιά και κανένα παγκάκι, δεν ήσουν μόνος. Όλες είναι στιγμές που μοιράστηκες με φίλους. Στιγμές ανέμελες και ξέγνοιαστες που τις έζησες μαζί τους. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουν κι ένα ξεχωριστό νόημα για ‘σένα.
Το χρυσαφί ποτό έχει την τάση να σου φέρνει στο μυαλό τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Σε γυρνάει πίσω σε εποχές, που ίσως τώρα νοσταλγείς. Στην πρώτη πενθήμερη, στο camping που πήγατε στο πρώτο έτος, στα πάρτι εκείνα τα τρελά που έκανες στην ταράτσα του σπιτιού, που κάποτε νοίκιαζες. Για να μην αναφέρω πώς οι μπίρες είναι στενά συνδεδεμένες με τα όλα εκείνα τα υποβρύχια –κερασμένα και μη– που είχαν ως αποτέλεσμα το γερό μεθύσι που ακολούθησε.
Η μπίρα είναι γεμάτη χαχανητά κι ανεβαστικές μουσικές. Το ποτό της χαράς που δένει την παρέα κι ενώνει τους ανθρώπους.
Καλή, χρυσή η μπίρα, βρε παιδιά, δε λέω, αλλά όταν περιτριγυρίζεσαι από άλλους. Όταν είσαι μόνος δεν αρκεί. Η μπίρα για ν’ αρέσει θέλει τρέλα και καλή παρέα, διαφορετικά χάνει τη γεύση της. Δεν είναι για τη μοναξιά.
Όταν είσαι μόνος κι η ώρα είναι περασμένη κι ακούγεται εκείνη η μελαγχολική μουσική, πηγαίνεις στην κουζίνα και βάζεις λίγο κόκκινο κρασί. Γιατί το κρασί μπορεί να μη μιλάει, ακούει όμως. Παίζει εκείνο το τραγούδι, που σου θυμίζει εκείνο το πρόσωπο. Αρχίζεις και μαλώνεις τη μνήμη σου για την αυθάδειά της. Και την πνίγεις στο τρίτο ποτηράκι κρασί και την καις μαζί με το τέταρτο τσιγάρο.
Είναι η στιγμή, που δε θες και δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Μόνο το μπουκάλι με το φθηνό κρασί. Αυτό ξέρει. Ξέρει όλα εκείνα τα γελοία πράγματα που θυμάσαι τώρα. Άλλωστε, τα καλύτερα μεθύσια τα κάναμε μόνοι μας. Από πάρτη μας για πάρτη μας κάτι νύχτες που το σπίτι ήταν άδειο και το δεύτερο μαξιλάρι στο κρεβάτι άθικτο.
Το κρασί είναι εκεί και σε παρηγορεί. Γίνεται φίλος καλός σε συνθήκες μοναξιάς. Την ομορφαίνει κάπως και την κάνει να φαντάζει λιγότερο άγρια. Θυμίζει ζόρικες νύχτες το κρασί και πρόσωπα ανεπιθύμητα. Μυρίζει έρωτα και βαρύ χειμώνα. Κι έχει τη γεύση του ανεκπλήρωτου.
Κρασί και μπίρα, λοιπόν, καμία σχέση μεταξύ τους. Το ένα πέφτει μαζί σου στα πατώματα κι η άλλη σε ζει στις καλύτερες στιγμές σου. Είναι όμως καθαρά δική σου η απόφαση πιο απ’ τα δυο θα γεμίσει τα βράδια σου. Κρασί ή μπίρα; Είναι επιλογή σου.
Στην υγειά μας!
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ηλιοπούλου
