Φοβάμαι του ανθρώπους που νομίζουν πως είναι τέλειοι. Εκείνους που προσπαθούν να τα κάνουν όλα σωστά και τρομοκρατούνται στην ιδέα του λάθους τους. Εκείνους που δεν αντιμετωπίζουν τις ανασφάλειές τους κατάματα, αλλά τις στριμώχνουν κάτω απ’ το χαλί και με τον καιρό τις μετατρέπουν σε κόμπλεξ. Κόμπλεξ που τους αρρωσταίνουν τη ζωή. Μου τη δίνουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί μέσα στην προσπάθεια και την εμμονή τους για το αψεγάδιαστο, γίνονται στημένοι κι απρόσιτοι.
Εγώ αγαπώ τους άλλους ανθρώπους. Εκείνους με τις εκνευρίστηκες συνήθειες, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα μεγάλα λάθη. Εκείνους με τα πολλά ελαττώματα, που δεν τα κάνουν όλα σωστά και δεν τους έρχονται όλα καλά, αλλά χαμογελάνε. Που δεν τους σταμάτησε η λάθος επιλογή που έκαναν -κι αν βούρκωσαν για λίγο βρήκαν το θράσος λίγα λεπτά αργότερα να γελάσουν μέσα απ’ την ψύχη τους με τα χάλια τους. Εκείνους, με τις πολλές ιστορίες.
Αγαπώ τους ανθρώπους εκείνους που κουβαλάνε χίλια κουσούρια κι όμως δεν τους επιτρέπουν να μολύνουν το μέσα τους. Που έχουν τη δύναμη να αναγνωρίσουν και να παραδεχτούν ότι κάπου έσφαλλαν, ότι κάτι δεν πήγε όπως το σχεδίασαν. Αυτούς που έχουν μάθει να αποδέχονται πως δεν είναι τέλειοι κι αντί να τα βάψουν μαύρα, ξεκαρδίζονται.
Τους αγαπώ πολύ τους ανθρώπους αυτούς, γιατί είναι αυθεντικοί. Δε φοβούνται να τσαλακωθούν, να γεμίσουν την εικόνα τους ψεγάδια, επειδή δε φοβούνται την αλήθεια τους. Αντιθέτως, έχουν συμφιλιωθεί μαζί της κι αυτό τους ομορφαίνει ακόμη περισσότερο.
Τους ανθρώπους αυτούς, τους αληθινούς, τους ακομπλεξάριστους δεν τους αγαπώ μόνο, αλλά και τους ερωτεύομαι. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι. Είναι εκείνοι που επιλέγεις να ‘χεις δίπλα σου, γιατί η λέξη «μιζέρια» δεν υπάρχει στο λεξικό τους.
Γιατί μπορούν να κάνουν όμορφη την πιο άσχημη μέρα σου. Γιατί μπορούν να σε κάνουν να γελάσεις ανά πάσα στιγμή. Τους θαυμάζεις, τους παραδέχεσαι και τους αγαπάς, γιατί σου δίνουν την ευκαιρία να το κάνεις. Γιατί όταν κάποιος αποδέχεται τον εαυτό του, τον καταλαβαίνει και στο τέλος τον αγαπάει. Κι όταν αγαπάει ο άλλος το «είναι» του, εσύ πώς να του αντισταθείς;
Την αποδοχή αυτή του εαυτού τους εσύ τη βλέπεις μέσα από μια μικρή τους πράξη με δεκατρία γράμματα: αυτοσαρκασμός. Τη στιγμή που η κοροϊδευτική εκείνη ειρωνεία έχει ως στόχο τους ίδιους, τη στιγμή που σου δίνουν να καταλάβεις το μεγαλείο της προσωπικότητάς τους, μέσα απ’ το χιούμορ και την εξυπνάδα τους. Τη στιγμή που φαίνεται η μαγκιά τους. Ποιον δεν κερδίζουν τα τυπάκια αυτά; Ποιον αφήνουν ν’ αγνοήσει την ανωτερότητά τους;
Αν δεν ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων που περιέγραψα στους οποίους είναι αδύνατον να μη σταθεί κανείς, αλλά θα ήθελες πολύ, αν έχεις κόμπλεξ και δεν ξέρεις τι να τα κάνεις και κυρίως πώς να τα διώξεις, ξόρκισέ τα με αυτοσαρκασμό. Κάτι σαν τον εξορκισμό, δηλαδή, αλλά για τις ανασφάλειες.
Αυτοσαρκάσου γιατί είναι σέξι κι ευφυές. Γιατί θα κοιμάσαι καλύτερα τα βράδια. Γιατί είναι ψυχοφθόρα η έμμονη για το τέλειο. Γιατί πάντα ερωτεύεσαι τις ατέλειες κι αυτές είναι που τελικά δεν ξεχνάς. Αυτοσαρκάσου, γιατί απελευθερώνει. Γιατί σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ηλιοπούλου
