Θυμάσαι τότε που ήσουνα τόσα δα παιδάκι και προσπαθούσες να φτάσεις επίμονα το βαζάκι με τη μερέντα στο τελευταίο ράφι; Πόση ώρα προσπαθούσες , τι τεχνάσματα σκαρφίστηκες για να το φτάσεις. Εντάξει, μπορεί να τα έκανες όλα ρημαδιό και να σε μάλωσε λίγο και η μαμά, όμως τελικά το πήρες.
Θυμάσαι τότε που παίζατε μπασκετάκι με τους φίλους σου κι εκείνα τα ριμπάουντ που έχανες; Δε σ’ εμπόδισε να ξαναπαίξεις. Σε βοήθησε, όμως, να βάλεις τα δυνατά σου και κάθε φορά να γίνεσαι λίγο καλύτερος.
Θυμάσαι εκείνη τη δασκάλα που σου είπε πως δε ζωγραφίζεις καλά κι εσύ αντί να βάλεις τα κλάματα, αγόρασες καινούριες μπογιές; Ή τον κύριο που σου είπε κάποτε πώς δεν κάνει η φωνή σου για τη χορωδία κι εσύ την επόμενη μέρα ξεκίνησες φωνητική; Ή εκείνη την κοπέλα που αν και στην αρχή το ‘παιζε δύσκολη κατάφερες στο τέλος να την κερδίσεις;
Θυμάσαι τους γονείς σου να τονίζουν όλα εκείνα που δεν ήσουν ικανός να κάνεις κι εσύ στο τέλος τα ‘κανες διπλά, κάνοντάς τους ακόμα πιο περήφανους για ‘σένα;
Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων, λοιπόν, που είναι φτιαγμένοι από ένα άλλο υλικό. Άνθρωποι που ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά. Έχουν πονηρό βλέμμα, σαν να ‘χουν κάνει μόλις κάποια σκανταλιά κι ένα αυθεντικό χαμόγελο που δύσκολα χάνεται. Είναι εκείνοι που δεν τους πτοεί τίποτα, που κινούνται με σιγουριά -–σαν να τους ανήκει ο χώρος ένα πράμα– όπου και να βρίσκονται. Κι εσύ ανήκεις σ’ αυτούς.
Για ‘σένα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ή αδύνατο να συμβεί. Ξέρεις τι θέλεις κι είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα προκειμένου να το αποκτήσεις. Θα γυρίσεις και το φεγγάρι ανάποδα προκείμενου να γίνει το δικό σου.
Δεν έχεις μάθει να τα παρατάς. Δεν είναι στη φύση σου. Μόνο να προσπαθείς μέχρι τέλους ξέρεις. Για ‘σένα είναι all in ή τίποτα. Με κάθε αποτυχία σου μαθαίνεις και προσπαθείς περισσότερο. Ξέρεις τι είσαι, τι αξίζεις και δε θα ησυχάσεις μέχρι να το πάρεις. Είσαι απ’ τα ζόρικα παιδιά γιατί στα δύσκολα δεν το βάζεις στα πόδια, δεν τρομάζεις στην ιδέα μιας απογοήτευσης. Πεισμώνεις περισσότερο και δίνεις κάθε φορά και πιο πολύ.
Συνήθως παρά είσαι πωρωμένος στους στόχους σου για να μπεις στο τριπάκι να ερωτευτείς. Όλοι αδιάφοροι κι όλα στα χαλαρά γιατί ξέρεις πως οι προτεραιότητές σου προς το παρόν βρίσκονται αλλού. Μέχρι να γίνει το μπαμ όμως και να βρεθεί κάποιος που για ‘σένα θα είναι μια πρόκληση, καθώς οι προκλήσεις είναι αυτές που σε γοητεύουν, τα δύσκολα κι όχι τα εύκολα.
Είναι η πάστα σου τέτοια, τα συστατικά σου, που η φυγή και η παραίτηση δε σε γοητεύουν. Δε σου ταιριάζει η ήττα κι αν καμιά φορά έρχεται, τη δέχεσαι μόνο με το κεφάλι ψηλά.
Ας δοκιμάσει κάποιος να σου πει τι δεν μπορείς κι εσύ χωρίς δεύτερη σκέψη θα του αποδείξεις ότι μπορείς. Όχι γιατί έχεις ανάγκη να δειχθείς, να πείσεις για κάτι, αλλά γιατί δε γουστάρεις τα όρια και θέλεις να πατάς τα δικά σου. Γιατί τα έχεις βρει τόσο με τον εαυτό σου που δε γουστάρεις να σου λένε οι άλλοι τι μπορείς και τι πρέπει να κάνεις.
Πηγαίνεις μπροστά, δεν κοιτάς πίσω γιατί ξέρεις πως τα καλύτερα έρχονται κι αν τυχόν δεν έρθουν, θα τα φέρεις εσύ!
Πολλοί θα βιαστούν να σου κολλήσουν ταμπέλες, όπως αυτή του κακομαθημένου παιδιού. Θα βιαστούν να σε πουν εγωιστή και ματαιόδοξο. Μην κάνεις το λάθος να τους ακούσεις ποτέ. Εσύ ξέρεις πώς να διεκδικείς και δε φοβάσαι την ιδέα να δεις τα όνειρά σου να παίρνουν σάρκα κι οστά ούτε κωλώνεις να βρεις μετά καινούρια.
Δεν τους θέλει η ζωή τους δειλούς , τους άτολμους . Μόνο τους τρελούς κι όσους είναι ερωτευμένους μαζί της!
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ηλιοπούλου
