Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Αλίκη Ρήγα.
Λένε ότι καλοκαίρι δίχως έρωτα δεν είναι καλοκαίρι. Λίγο ο ήλιος, λίγο η ζέστη, λίγο τα αέρινα ρούχα και κυρίως η ευχάριστη διάθεση είναι τα καλύτερα συστατικά για κάθε ερωτικό μείγμα. Άλλωστε για να είμαστε ειλικρινείς, όλοι το καλοκαίρι έχουμε τη προδιάθεση να ερωτευτούμε. Κάτι σαν να είμαστε υποψιασμένοι ένα πράγμα. Ε, και άμα όλοι έχουν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους, ξεσπάνε οι καλοκαιρινοί έρωτες. Πόσο ρομαντικό και πόσο κλισέ.
Κι επειδή μ’ αρέσουν τα κλισέ κι επειδή μόλις είχα βγει από μια μεγάλη σχέση, δήλωνα το περσινό καλοκαίρι έτοιμη να ερωτευτώ. Και εγώ και η κολλητή μου, που γενικά κουβαλάμε το ίδιο μυαλό και την ίδια τρέλα, όπως και όλες οι κολλητές για να μην κοροϊδευόμαστε, πήραμε τη βαλιτσούλα μας, τα καλά μαγιό, τις ψηλές πλατφόρμες και τα τυχερά βραδινά ρούχα (όλοι έχουμε τυχερά ρούχα και ας το παραδεχτούμε ανοιχτά επιτέλους) και φύγαμε για Σκιάθο.
Και κάπου εκεί αρχίζει η ιστορία μας. Στα πλακόστρωτα της Σκιάθου, που κάποια στιγμή τα περπατήσαμε ξυπόλητες γιατί τελικά οι πλατφόρμες παραήταν ψηλές. Στις μαξιλάρες για το χαλαρό πρώτο ποτό. Στα γνωστά μπαράκια μέχρι να βγει ο ήλιος. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο με αυτό το νησί αν ζητάς ένα ατελείωτο πάρτι. Σου δίνει ό,τι ονειρευόσουν στη πιο τρελή και ξέφρενη φαντασίωση. Ό,τι ακριβώς ζητούσαμε και εμείς δηλαδή.
Όλα αυτά τα μοναδικά στοιχεία καθιστούν τη Σκιάθο πολύ πολύ δημοφιλή. Σαν να έχεις βγει παραλία Θεσσαλονίκης ένα πράγμα, σίγουρα θα δεις κάποιον γνωστό. Συναντήσαμε πολλούς, αλλά η ιστορία γράφτηκε με μία μόνο αγοροπαρέα. Κάτι φίλους που είχα να δω καιρό, μια αχτύπητη τετράδα από όμορφα, αστεία και ευχάριστα αγόρια. Ίσως και το ένα να μου φαινόταν λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους, ίσως πάλι και όχι. Εκείνο που είχε σημασία είναι το πόσο δέσαμε τις υπόλοιπες μέρες στο νησί και το πόσο εύκολα στη πραγματικότητα μπορεί να κάνει εμφάνιση αυτός ο περίφημος καλοκαιρινός έρωτας.
Κάθε πρωί πηγαίναμε μαζί στη θάλασσα και κάθε βραδύ χορεύαμε μαζί στα μπαράκια. Μας πείραζαν σαν να είμαστε παιδιά και νομίζω πως έτσι ακριβώς νιώθαμε ούτως ή άλλως. Ακόμα και αν δεν κανονίζαμε να βρεθούμε επισήμως, όλο και κάπου συναντιόμασταν τυχαία ή και επίτηδες. Έδιωχναν τους ενοχλητικούς τύπους που μας την έπεφταν και εμείς μπαίναμε πρώτες στα μαγαζιά γιατί σαν κορίτσια, εξασφαλίζαμε καλύτερη θέση. Συνεργασία, χημεία, μπορείς να το πεις όπως θες, το νόημα ήταν ότι περνούσαμε πραγματικά καλά όλοι μαζί.
Τις νύχτες γινόμασταν άλλοι άνθρωποι. Πίναμε πολύ, πραγματικά πολύ, αλλά κανείς δε μεθούσε σε άσχημο βαθμό και ποτέ δε θα καταλάβω πώς συνέβη αυτό. Ξεκινούσαμε το πάρτι από τις 7 στα beach bar και με μια σύντομη διακοπή για μπάνιο στο σπίτι, ήμασταν έξω μέχρι να κλείσει και το τελευταίο μαγαζί. Χορεύαμε τα πάντα, και μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές, είχαμε μάθει απ’ έξω όλους τους στίχους των καλοκαιρινών τραγουδιών. Ξέφρενες νύχτες που μας έφερναν ακόμη πιο κοντά.
Στην περίπτωσή μας ο έρωτας εμφανίστηκε εκεί που δεν το περιμέναμε. Τα παιδιά τα ήξερα, δεν τα γνώρισα τότε κι όμως ποτέ δεν τους είχα δει απ’ αυτή τη πλευρά. Και για να μπω κατευθείαν στο θέμα, τα κορίτσια ερωτεύτηκαν τα αγόρια. Τόσο απλά. Δεν ξέρω αν συμβαίνει συχνά, σε μένα πάντως δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ, αλλά ένιωσα ερωτευμένη με τέσσερα αγόρια ταυτόχρονα. Και το ίδιο έπαθε και η φίλη μου, γεγονός που μπορεί να εξηγηθεί από τρία πράγματα: είτε ότι δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ αγόρι στη ζωή μας, που θα το διαψεύσω, είτε ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει έρωτας, και θα το διευκρινίσω παρακάτω, είτε ότι μας έδωσαν ερωτικά μαντζούνια, και αυτό θα το αφήσω στη κρίση σας.
Θα μιλήσω ειλικρινά, ξέρω ότι δεν ήταν ακριβώς έρωτας αλλά πραγματικά το νιώσαμε έτσι. Και μπορεί στη συνέχεια να στρέψαμε το ενδιαφέρον μας σε έναν μόνο από την παρέα η κάθε μια, όπως είναι και το φυσιολογικό, αυτό που θα θυμάμαι όμως πάντα από το περσινό καλοκαίρι είναι εκείνες οι δύο μέρες που ερωτεύτηκα τέσσερα αγόρια και δεν ντράπηκα να το παραδεχτώ. Ο καθένας τους είχε άλλη τρέλα, άλλο χαρακτήρα, άλλη διάθεση. Περνούσαμε τόσο χρόνο μαζί, σε ονειρικές συνθήκες και δεν το συναντάς τόσο εύκολα αυτό. Ξεγνοιασιά και έρωτας πάνε μαζί. Και όλη η αυτή την τρέλα, γιατί τρέλα είναι και το καταλαβαίνω αν ακούγεται εξωφρενικό, τη μοιράστηκα με τον πιο δικό μου άνθρωπο. Γίνεται να θεωρώ κάποια άλλη καλοκαιρινή ανάμνηση τόσο ξεχωριστή όσο αυτή;
Για να κάνω spoil το τέλος, ποτέ δεν έγινε τίποτα με κανέναν από αυτούς. Μπορεί να το θέλαμε πολύ αλλά δε συνέβη και στη τελική χαίρομαι γι’ αυτό. Γιατί αν γινόταν πράγματι κάτι, θα χαλούσε όλη αυτή τη τόσο παράλογη αλλά τόσο συναρπαστική περιπέτεια. Θα ήταν ένα κλασικό ρομάντζο, ένα σαν όλα τα άλλα, ακόμα και αν συνέβαινε για μόνο ένα βράδυ. Τώρα πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό.
Είναι μια ανάμνηση που πάντα θα μου προκαλεί ένα τεράστιο χαμόγελο, όπου και να είμαι, ό,τι και να με προβληματίζει. Είναι τόσο αστείο αλλά και τόσο σπάνιο που δεν μπορώ να μην απορήσω και συγχαίρω τον εαυτό μου που κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο, λες και είναι το πιο απλό πράγμα στο κόσμο, λες και είναι κάτι φυσιολογικό. Με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για τον έρωτα αλλά και για το πόσο περίεργα μπορεί εκείνος να εξελιχθεί.
Νομίζω πως χάρη σ’ εκείνα τα παιδιά (μιλάμε ακόμα φυσικά, άλλωστε εκείνοι δεν έμαθαν ποτέ τι ακριβώς συνέβη) κατάλαβα ότι έρωτας είναι να περνάς καλά με τον άλλο. Και εννοώ πραγματικά καλά. Να τον κοιτάς και να θαυμάζεις κάτι πάνω του, να θες να κάνεις πράγματα μαζί του, να περάσετε όλη τη μέρα σας μαζί. Ο έρωτας κρύβεται πίσω από τα γέλια, από τις ματιές που εύκολα μπορείς να παρεξηγήσεις, από μια κουβέντα που στα δικά σου αυτιά είναι υπονοούμενο και παιχνιδιάρικο αστείο. Τι και αν δε συνέβη έτσι στη πραγματικότητα; Ο έρωτας είναι κάτι προσωπικό. Ναι μεν εκδηλώνεται ανάμεσα σε δύο (ή στην περίπτωσή μας 5 ή να πω 6 γιατί δεν ήμουν η μόνη ερωτιάρα;) αλλά τελικά ο καθένας νιώθει κάτι μοναδικό μέσα του. Και εγώ ένιωσα έναν τέτοιο ενθουσιασμό, που παρόμοιό του δεν έχω ξαναζήσει. Ένιωθα καλά ανάμεσά τους, δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ εκείνες οι στιγμές.
Ήταν τέσσερις και τελικά δεν πρόλαβα να νιώσω με κανέναν τη γνωστή αμηχανία γιατί ήταν φίλοι μου, αλλά και κάτι παραπάνω και κάτι λιγότερο. Δεν ξέρω τι ήταν, γιατί δεν το έχω ξανανιώσει και νομίζω πως είναι αρκετά παράλογο για να το ξανανιώσω έτσι και αλλιώς. Όμως το έζησα και το ευχαριστήθηκα.
Πιστεύω είναι κατανοητό πια πόσο εύκολα σε παρασύρει το καλοκαίρι σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που σκόπευες αρχικά να πας. Αλλά αυτή είναι και όλη η μαγεία, το να μη ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Και αν έχεις και ένα καλό σύντροφο σ’ αυτό το αναπάντεχο ταξίδι, τότε η ζωή σου είναι εκπληκτική και μπορώ να πω ότι αυτό το έχω καταφέρει. Ζήσε λοιπόν και μη φοβάσαι να αισθανθείς κάτι που δεν εξηγείται με λόγια. Μπορεί να σου συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό από μένα, αλλά με καταλαβαίνεις ή ίσως θα με καταλάβεις αργότερα. Οφείλω πολλά ευχαριστώ σ’ εκείνο το καλοκαίρι γιατί μου δίδαξε πως τελικά τίποτα δεν είναι απίθανο. Και φέτος σκοπεύω να εκμεταλλευτώ αυτή την ακριβώς τη γνώση στο έπακρο.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία του Αλίκης και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
