Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Σωτηρία Βασιλείου.
«Δονκιχωτισμοί! Συμμαζέψου! Τι ξέρεις εσύ από Heritage Management; Τι ανάγκη έχεις να παιδεύεσαι;».
«Είναι όνειρο ζωής!».
«Κάνε ό,τι θες».
Τον Γενάρη του 2015 η Φαίδρα ήθελε όσο τίποτε άλλο την επιστροφή στην Πάφο και την υλοποίηση της πρότασής της στο πλαίσιο των δράσεων της «πολιτιστικής πρωτεύουσας». Δεν περίμενε από τον Αρσένη ενθουσιασμό, αλλά έστω, έναν έπαινο, μια παρότρυνση.
Πήγε στο γραφείο της, που ενίοτε λειτουργούσε και ως υπνοδωμάτιο και άνοιξε τον υπολογιστή αναποφάσιστη. Κανονικά θα έπρεπε εντός της ημέρας να ευχαριστήσει το φορέα για την τιμή, να δηλώσει πως για προσωπικούς λόγους δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί, να κρατήσει τη σύμβαση ανάληψης έργου ως ενθύμιο ονείρου θερινής νυκτός και να επιστρέψει στο εκμαγείο της ανέφελης πλην ανώφελης συμβατικής ζωής της «κυρίας Κομνηνού». Αν και ήταν πάντα τυπική, αποφάσισε να το καθυστερήσει.
Πέρασε το απόγευμα περιπλανώμενη στο διαδίκτυο. Σχεδόν ασυναίσθητα δημιούργησε προφίλ στο facebook, με φωτογραφία την ψηφιδωτή Φαίδρα της έπαυλης του Θησέα, στην Πάφο. Καθώς το βλέμμα αγκάλιασε το ράφι με τα φοιτητικά βιβλία της ιστορίας και της αρχαιογνωσίας, αναλογίστηκε την προδοσία του ταξιδιού, που κάποτε ονειρευόταν. Ήταν μόλις σαράντα αλλά ένιωθε ογδόντα. Γεννημένη ένα χρόνια μετά την Εισβολή είχε μεγαλώσει σε προσφυγικό συνοικισμό, με τον πατέρα «ανάπηρο πολέμου» και τη μάνα να αναπολεί τα χαμένα μεγαλεία. Στα δεκαοκτώ έφυγε για σπουδές στην Αθήνα. Γνώρισε τον δικηγόρο Αρσένη Κομνηνό το καλοκαίρι της αποφοίτησης, σε ένα βιβλιοπωλείο. Αφορμή για την γνωριμία η κυπριακή της καταγωγή και η παρουσία του στην Κύπρο το 1974.
«Το όνομά σας;»
«Φαίδρα Ευριπίδου»
«Ηθοποιός;».
«Ιστορικός! Ορκίζομαι σε ένα μήνα».
Στην ορκωμοσία τη συνόδευσε. Προηγουμένως είχαν γίνει ζευγάρι. Εμφανισιακά ταίριαζαν, παρά το γεγονός πως είχε τα διπλάσιά της χρόνια: εκείνος κάτι σαν ώριμος Απόλλωνας κι εκείνη μια νεοφανής νύμφη. Στο τέλος του καλοκαιριού της έκανε πρόταση γάμου, ίσως για ν’αδράξει κάτι από τη λάμψη των νιάτων της, ίσως για να προσθέσει άλλο ένα λάφυρο στην βιτρίνα του. Η Φαίδρα δέχτηκε το μονόπετρο κολακευμένη, σχεδόν αγαλλιασμένη, καθώς, το καλοκαίρι του 1997, οποιαδήποτε προοπτική φάνταζε στην αριστούχο καλύτερη από την επιστροφή στο συνοικισμό.
Επρόκειτο για ένα καλοκαίρι, σχεδόν ερωτικό, που επισφραγίστηκε με έναν ονειρικό γάμο, όπου άπαντες μιλούσαν για την Σταχτοπούτα και τον Πρίγκιπα. Ακολούθως, η νεόκοπη πριγκίπισσα κλήθηκε να προσαρμοστεί –και προσαρμόστηκε άριστα– στα δεδομένα της ονειρεμένης ζωής, με τίμημα την χλωροφόρμιση των δικών της ονείρων.
Όταν το 2012 η Πάφος έλαβε το χρίσμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για το 2017 κάτι σκίρτησε μέσα της. Η ενυπάρχουσα νοσταλγία έσμιξε με το αναπτερύγισμα αφιονισμένων ονείρων, τα οποία ενδυναμώθηκαν με την προκήρυξη των δράσεων. Για δύο ολόκληρα χρόνια η Φαίδρα επεξεργαζόταν πρόταση ανάδειξης –δια των ψηφιδωτών και των μύθων τους– της λειτουργίας της πόλης ως σημείου διασταύρωσης θεών, ανθρώπων και ιδεών. Η επιλογή της δημιούργησε πρωτόγνωρη ανάταση, την οποία η παγωμένη αντίδραση του Αρσένη δεν κατάφερε να αποδυναμώσει.
Στο μεταξύ το facebook της είχε ήδη μεταφέρει το αίτημα φιλίας άγνωστου με το όνομα Vincent και φωτογραφία γνωστού ηλιοτροπίου. Το αποδέχτηκε, βέβαιη πως επρόκειτο για ευρωπαίο καλλιτέχνη. Έπεσε έξω: ο «άγνωστος» ήταν ο Βικέντιος, ο Ελληνοπόντιος δυσλεκτικός συμμαθητής με το απίστευτο ταλέντο στη ζωγραφική και την κιθάρα και το χωλό πόδι. Στο μυαλό της καρφώθηκε σαν ακίδα η ανάμνηση της τελευταίας τους συνάντησης, το 1993, όταν της ζήτησε να την συνοδεύσει στο χορό της αποφοίτησης. Της είχε πει πως ίσως, στο μέλλον, εκείνη θα μπορούσε να είναι η αιθέρια βασίλισσα του χιονιού κι εκείνος το ξωτικό που θα την υπηρετούσε πιστά, ως το λιώσιμο των πάγων. Η Φαίδρα θυμήθηκε με ντροπή τη δική της αντίδρασή της καθώς και τις συνακόλουθες σκέψεις της. Είχε απορήσει με το θράσος του: πώς ήταν δυνατόν ένας «κουτσοπόδης» να συνοδεύσει την καλλονή σημαιοφόρο του Γυμνασίου στην κατάκτηση των κορυφών που ονειρευόταν;
Πλέον ο Vincent ήταν ζωγράφος, με πλήθος εκθέσεων και διακρίσεων στο ενεργητικό του! Αμήχανη τον ρώτησε πώς την είχε αναγνωρίσει. «Καμιά άλλη δε θα έβαζε στο προφίλ την ψηφιδωτή Φαίδρα!», απάντησε.
«Καμιά άλλη δε θα μπορούσε να καταθέσει πρόταση ευφυέστερη από τη δική σου», της τόνισε μαθαίνοντας για την επιλογή. Το επόμενο πρωί η Φαίδρα υπέγραψε το πρώτο συμβόλαιο ανάληψης έργου στη ζωή της. Αφού το ανακοίνωσε στον Αρσένη, μίλησαν για το γάμο τους και το αδιέξοδο. Συμφώνησαν πως το διαζύγιο θα ήταν βελούδινο, όπως ήταν και ο κοινός βίος τους.
Από το Γενάρη ως τον Ιούνη η Φαίδρα επεξεργαζόταν πυρετωδώς την πρόταση και προγραμμάτιζε την επιτόπια δράση. Στο μεταξύ μιλούσε με τον Vincent, κυρίως μέσω facebook. Ο παλιός φίλος ήταν, άλλωστε, η μοναδική της «επαφή». Στην αρχή ζητούσε την άποψή του αποκλειστικά για ζητήματα καλλιτεχνικής υφής. Σύντομα όμως οι συζητήσεις αγκάλιασαν κάθε πτυχή της ζωής, ώσπου ο Vincent έγινε ο καθρέφτης μέσα από τον οποίον αναθεωρούσε κάθε ψηφίδα της, ο μάγος που πρόσθετε ψηφία και χρώματα στο ψηφιδωτό της.
Την 21η Ιουνίου 2015 ο Vincent την περίμενε στο αεροδρόμιο, με ένα ηλιοτρόπιο. Το πόδι ήταν πάντα χωλό ενώ εκείνη ακόμα τον περνούσε ένα κεφάλι. Ωστόσο εκείνη τη στιγμή η Φαίδρα έβλεπε μόνο τα μαύρα διαμάντια που την αγκάλιαζαν με λατρεία και το ηλιοτρόπιο, το τόσο υπέρτερο των πανάκριβων μπουκέτων του Αρσένη. «Μεγαλώνοντας διακρίνουμε τον βάτραχο πίσω από τον πρίγκιπα, τον πρίγκιπα, πίσω από τον βάτραχο» σκέφτηκε με συναισθηματική ενάργεια.
Αεικίνητος και όποτε τον χρειάστηκε έγινε αρωγός, για την προσαρμογή στο περιβάλλον ζωής κι εργασίας. Έβρισκε αφορμή για να της προσφέρει ηλιοτρόπια και της ζητούσε «ως χάρη» να δανείζει ψηφίδες ομορφιάς στις θεές και τις νύμφες των έργων του. Σαν ήλιος ο έρωτας φώτισε το τοπίο της Φαίδρας. Κάποτε της είχε πει πως την έβλεπε ως ήλιο. Πλέον σαν να ήταν εκείνος ο Ήλιος κι εκείνη η Λευκοθόη. «…Μην το λησμονάς/ ό,τι σταυρώνεις να το προσκυνάς», υπενθύμισε το ραδιόφωνο. Η Φαίδρα ένιωθε πως εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένος· πως ήθελε να της πει και με λέξεις όσα καθρέφτιζαν τα μάτια. Αλλά περίμενε… τη στιγμή που εκείνη θα ένιωθε και θα ήταν έτοιμη να ομολογήσει κάτι ανάλογο.
Ένιωσε έτοιμη την πρώτη αστροφεγγιά του Αυγούστου, μετά από έναν βραδινό περίπατο στην ακρογιαλιά, με τα νεογνά κύματα να ερωτοτροπούν με τα σφυρά. Η αίσθηση του νερού λειτουργούσε εξισορροπητικά. Η Φαίδρα σκέφτηκε με θλίψη πως είχε στερηθεί είκοσι συναπτά καλοκαίρια δίπλα στο κύμα της πατρίδας για διακοπές σε θέρετρα που ενίοτε της φάνταζαν φέρετρα. Πόσο λυπόταν, τα χρόνια που πήγαν χαμένα, χωρίς θαλασσινά φιλιά και καθάριες, παυσίλυπες φωνές των νερών! Και πόσο φοβόταν πως αν δείλιαζε χείλια και ψυχή θα έμεναν άνυδρα!
Αποφασισμένη έσφιξε το χέρι του Vincent και ύστερα τον κοίταξε… «Μίλα/ Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας/ Εκεί που τελειώνουμε εμείς/ αρχίζει η θάλασσα», την προέτρεψε. Πάραυτα άδραξε το νήμα της σκέψης: «Εκεί που τελειώνει η θάλασσα αρχίζει ο ουρανός». «Μπορείς να πετάξεις». «Μόνη ποτέ. Ο ήλιος το απαγορεύει. Πετούν μόνο τα σώματα που έχουν καταβάλει ως αντίτιμο για την πτήση την ανεξαρτησία τους, το εγώ τους. Πετούν, με δύο ζευγάρια φτερά, παντοδύναμα χάρη στην ένωσή τους». Πάραυτα την έσφιξε στην αγκαλιά του, ώστε να κολυμπήσουν στα νερά των εκλεκτών, να φτερουγίσουν στον ουρανό των μυστών.
Σταδιακά η Φαίδρα, που άλλοτε ήταν γρανιτένιος βράχος, λάτρεψε μέσα από τα λόγια, τα έργα, τις ημέρες και τις νύχτες του Αυγούστου τους την άμμο. «Είσαι ίδια η φύση, ίδια η ζωή· κι εσύ σαν κύκλος και ψηφιδωτό, σαν ερωτιάρικη ζεστή άμμος», της έλεγε. «Λατρεύω την άμμο. Είναι καταδεκτική κι εύπλαστη, πρώτη ύλη για καινούρια όνειρα, που αν αξίζει, υπό το θάλπος της αγάπης, θα αποκρυσταλλωθούν ως ψηφιδωτά ή υαλογραφίες». Με βάση το πρόγραμμα του Μάη, η Φαίδρα θα έμενε στην Πάφο ως τον Σεπτέμβρη. «All we are is dust in the wind/ Dust in the wind/ Everything is dust in the wind», της τραγούδησε με αγάπη, όταν αποφάσισε τη μόνιμη παραμονή στο νησί.
«Με απήγαγες από τη μοναξιά μου…», του εξομολογήθηκε καθώς ο φευγάτος Αύγουστος ευφραινόταν με τα έργα του. «Και σου δίνω τα κλειδιά της πόλης μου», της απάντησε. Ήταν 31η Αυγούστου και περπατούσαν στο Μονοπάτι της Αφροδίτης. Κάτω ακριβώς από την αιωνόβια βαλανιδιά, λίγα μέτρα από τον Πύργο της Ρήγαινας, την παρακάλεσε να σταματήσει. Αφού γονάτισε ιπποτικά, της πρόσφερε χειροποίητο δακτυλίδι με ηλιοτρόπιο και μαύρο διαμάντι.
«Θες να γίνεις ήλιος και βασίλισσά μου;»
«Δε θέλω να γίνω βασίλισσα, οπότε μην σκύβεις. Ούτε ήλιος· θέλω μόνο να πετάμε στο φως του ήλιου, μαζί. Να διαβαίνουμε μαζί τις ατραπούς και να γινόμαστε καθρέφτης, ο ένας για τον άλλο», είπε και ύστερα άφησε το βλέμμα να αγκαλιάσει την ειδυλλιακή θέα: το ακρωτήρι, το δάσος και την Πόλη.
Ένα μήνα αργότερα η γυναίκα επέστρεψε, ως μόνιμη κάτοικος Πάφου πια. «Κυοφορώ την κόρη του Ήλιου», ανακοίνωσε στον άνδρα επίσημα. «Είμαι βέβαιος πως είναι κόρη, η Αφροδίτη», τόνισε με νόημα.
Ο γάμος του Βίνσεντ και της Φαίδρας τελέστηκε στο δημαρχείο Πάφου, μεσημέρι της 21ης Ιουνίου 2016, την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού και της μέγιστης αρματοδρομίας του Ήλιου. Εκείνη φορούσε βαθύ πράσινο φόρεμα· εκείνος λευκό κουστούμι. Για εκείνον ήταν ο πρώτος γάμος· για εκείνην ο δεύτερος. Για αμφοτέρους είναι η αληθινή αγάπη, ο έρωτας, ο διερμηνέας ανθρώπων και θεών, που καθώς βρίσκεται ακριβώς στο ανάμεσο συμπληρώνει το κενό, «ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο»
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Σωτηρίας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
