Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Ιωάννα Θανάση.
Από πολύ μικρή είχα συνδέσει το καλοκαίρι με ρομαντικά ειδύλλια σε ακρογιαλιές κάτω από τον αυγουστιάτικο ουρανό. Ήθελα να ζήσω τον απόλυτο καλοκαιρινό έρωτα, να κάνουμε βόλτες ξυπόλυτοι στην αμμουδιά, να με βουτάει στο νερό και να χασκογελάει, να με λερώνει δήθεν με παγωτό κι ύστερα να με καθαρίζει με τα χείλη του.
Μικρή και αφελής δεν ήξερα ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι. Εκείνοι που σου δίνουν μια γεύση κι ύστερα φεύγουν παίρνοντας μαζί τους ένα κομμάτι του δικού σου εαυτού, κάτι για να θυμούνται και να θυμάσαι . Κάτι που σε κρατάει πίσω μα θες τόσο πολύ να μείνεις πίσω. Οι έρωτες που χωρούν σε στιγμές μα δεν σου φτάνουν γραμμές αμέτρητες για να τους περιγράψεις.
Ο μεγαλύτερος έρωτας ήταν εκείνος που δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω. Ταυτόχρονα όμως ρούφηξα το κάθε του λεπτό σαν να ήταν κάθε φορά το τελευταίο. Ήταν μια νύχτα που θα επανέρχεται στη μνήμη κάθε φορά που θα ακούω τα ερωτικά στο ραδιόφωνο, όταν θα οδηγώ μόνη μου τα βράδια και όταν θα τον θέλω δίπλα μου γιατί κανείς δε θα με θέλει όσο με ήθελε εκείνος από το βράδυ ως το ξημέρωμα.
Μέσα σε μια βραδιά έγινε το σουβενίρ που πολύ καλά φυλάω ακόμα στο μυαλό μου. Γνώριζα εξαρχής πως η απόσταση θα μας χώριζε, ο καθένας θα έπαιρνε τον δρόμο του και οι δυο θα επιστρέφαμε στην ανιαρή καθημερινότητά μας. Η καθημερινότητά μου ήταν η ρουτίνα μου και δεν παραπονιόμουν. Μέχρι που ήρθε μια καλοκαιρινή βραδιά και αναστάτωσε ολόκληρο το σύμπαν μου! Έκανε την καθημερινότητά μου κενή καθώς η σκέψη του και μόνο με τραβούσε πίσω
Είχε μάτια κατάμαυρα, μέσα στη νύχτα να φαίνονται κενά από χρώμα. Mε κοιτούσε και μέσα μου παρακαλούσα να μην είχα άλλη ζωή να επιστρέψω, να ξεκινούσαν όλα εκείνη τη στιγμή και να τα χτίζαμε μαζί. Κι ας τα γκρεμίζαμε μετά!
Είχαμε βρει την πιο απόμερη παραλία και την κάναμε δική μας. Η φύση είχε στήσει το τέλειο σκηνικό για μας. Ήταν όλα τόσο κανονισμένα αλλά και τόσο αυθόρμητα ταυτόχρονα. Θέλαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλο, ωστόσο, ξέραμε πολύ καλά ότι το η παραλία ήταν απλώς μια πολύ καλή αφορμή. Ήμασταν αποφασισμένοι να αφήσουμε πλέον τις δειλίες για εκείνους που δεν έχουν τα κότσια να κουβαλούν εφόρου ζωής δυνατές αναμνήσεις.
Με κρατούσε από το χέρι απαλά και σφιχτά μαζί , σαν να ήμουν κάτι που φοβόταν να μη χάσει και δεν δίσταζε πια να το παραδεχτεί. Άλλωστε, εκείνη τη βραδιά δεν υπήρχε χώρος για εγωισμούς, καπρίτσια και πισωγυρίσματα. Λες και αν αφήναμε τους εαυτούς μας να κρυφτούν έστω και λίγο θα χάναμε το νόημα της ζωής. Δεν θα υπήρχε ευκαιρία να ξαναζήσουμε κάτι τόσο ωραίο και το ξέραμε και οι δυο καλά.
Δεν ερωτεύτηκα εκείνον όμως! Ερωτεύτηκα εμάς εκείνο το βράδυ προς το τέλος του καλοκαιριού, ξαπλωμένους στην αμμουδιά να μας λούζει η δροσιά της αλμύρας. Ερωτεύτηκα εμάς αποκομμένους από την πραγματικότητα, να μη δίνουμε δεκάρα για κανέναν και για τίποτα. Να υπάρχουμε ο ένας μόνο για τον άλλο και να ανοίγουμε τις καρδιές μας ο ένας μόνο για τον άλλο. Να συζητάμε για θέματα κοινότυπα μα με τρόπο τόσο διαφορετικό, σχεδόν μοναδικό. Για το νόημα της ζωής, την αγαπημένη μας μουσική, τα ελαττώματά μας, τα ψέματα που έχουμε πει, για τον έρωτα, για μας. Είχαν περάσει δεκαπέντε χρόνια από όταν πρωτογνωριστήκαμε, μα ένιωθα να τον γνώριζα πάλι από το μηδέν.
Δεν ήταν ο πάλαι ποτέ σκληρός, μη μου άπτου παύλα «δε θέλω να νιώσω μήπως πληγωθώ» τυπάκος. Αυτό ήταν για τους άλλους, τους «ξένους». Από εμένα δεν μπορούσε να κρύψει την αλήθεια. Κανείς δε θέλει να απογοητευτεί και κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. Η διαφορά στους ανθρώπους έγκειται στο πόσο θάρρος έχουμε να ρισκάρουμε. Κερδισμένοι βγαίνουν όσοι είναι θαρραλέοι, όσοι έχουν τη δύναμη να κάνουν την θέληση πράξη κι ας ξέρουν ότι η έκβαση δεν θα είναι το «ζήσαμε εμείς καλά». Γιατί αυτοί είναι που κερδίζουν σε εμπειρία και παίρνουν έστω και λίγο ή έστω και για λίγο αυτό που επιθυμούν. Εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε χώρος για ενδοιασμούς! Τον ήθελα και με ήθελε το ίδιο και το ξέραμε και οι δυο! Όταν κάτι είναι τόσο αληθινό το νιώθεις να κυλάει στο αίμα σου και να σου καίει τα σωθικά από ευτυχία! Εμείς μωρό μου ήμασταν οι θαρραλέοι και πήραμε έπαθλο την πιο ερωτική ανάμνηση.
Όσο ήμουν ξαπλωμένη δίπλα του μου ήταν ξεκάθαρο ότι από την επόμενη μέρα θα ξάπλωνα με τη σκέψη του και μόνο. Αδειάζω το μυαλό μου και προσπαθώ να απολαύσω τη στιγμή. Οι σκέψεις θα ήταν περιττές, θα βάραιναν το δικό μας ειδύλλιο. Σηκώνεται και με μια κίνηση με τραβάει προς το μέρος του. Χωρίς να πω τίποτα τον ακολουθώ στα παγωμένα νερά κρατώντας τον σφιχτά από το χέρι. Αφήνομαι στην κρίση του, σαν να κρατάει ολόκληρη τη ζωή μας στα χέρια του. Όταν πια μας έχει καλύψει αρκετά το νερό, γυρίζει προς το μέρος μου, με κοιτάει στα μάτια και πιάνοντας τη μέση μου με τραβάει κοντά του.
Νιώθω την ανάσα του γρήγορη, να με ζεσταίνει και να παγώνει τη δική μου. Τα χέρια του τρέμουν και ξαφνικά γλιστρούν από τη μέση μου. Μέσα σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι καλυμμένη ολόκληρη από το νερό της θάλασσας. Με μια γρήγορη κίνηση τινάζομαι προς την επιφάνεια. Αντανακλαστικά, βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου για να σκουπίσω τα μάτια μου μα με προλαβαίνει και με πιάνει από τους αγκώνες. Χωρίς να μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου, τον νιώθω να με τραβά πάνω του και ακούω την ανάσα του ολοένα και πιο κοντά στη δική μου, να καίει ξανά το πρόσωπό μου. Τότε ήταν που μου έδωσε το πιο ζεστό, το πιο ερωτικό και αληθινό φιλί, σχεδόν ανακουφιστικό. Ένα φιλί που δεν είχα καν τολμήσει να φανταστώ στις ιστορίες που έπλαθα για μας λίγο πριν πέσω για ύπνο. Ένα φιλί που περίμενα όλα αυτά τα χρόνια.
Από εκείνη τη στιγμή δεν άφηνα ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Κάθε λεπτό που περνούσε τον άγγιζα όλο και περισσότερο. Ήθελα να εξερευνήσω κάθε πτυχή του κορμιού του, όχι πια μόνο με τα μάτια μου, ούτε τη φαντασία μου. Όσο πιο κοντά του ερχόμουν τόσο περισσότερο ένιωθα πως ίσως κάποια στιγμή θα μου έλεγε ότι έχει μαγικές ικανότητες και μπορεί να σταματήσει τον χρόνο. Με είχε κάνει να σκέφτομαι παιδιάστικα…
Με σήκωσε στην αγκαλιά του και μας έβγαλε έξω, αμίλητος πάλι. Ήξερε ότι τα μάτια του μπορούσαν να πουν περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να εκφράσει με λόγια. Ξαπλώσαμε στην αμμουδιά και μου έκανε έρωτα αληθινό, ειλικρινή, έρωτα που θα θυμάμαι και θα μουδιάζω κάθε φορά το ίδιο. Ήταν έρωτας ουσιαστικός, χωρίς σάλτσες περιττές και δήθεν ανδρισμούς. Είχαμε αφήσει τα πρέπει και τα μη πίσω και κάναμε αυτό που τόσο καιρό θέλαμε. Τόσο καιρό που δεν ήμασταν οι θαρραλέοι.
Όταν πια το σκηνικό έγινε πιο φωτεινό, ξέραμε και οι δύο πως η προηγούμενη βραδιά είχε γίνει ήδη μια πολύ καλή ανάμνηση, μια καλή ιστορία που θα λέγαμε στις παρέες μας πίσω στις πόλεις μας. Σίγουρα κάτι που θα μοιραζόμασταν οι δυο μας, σαν ένα αδιάφορο για τους άλλους μυστικό. Άλλωστε, ποιος κατάφερε ποτέ να περιγράψει με ακρίβεια το συναίσθημα; Αυτά που νιώσαμε κάνουν αυτό που ζήσαμε μοναδικό, όχι τα παραμυθένια σκηνικά!
Όσο ήμασταν μαζί καταριόμασταν την απόσταση που θα μας χώριζε για έναν ολόκληρο χρόνο μέχρι να ξαναβρεθούμε στον κοινό μας τόπο, κάτω από τον κοινό μας ουρανό. Τώρα που ήμαστε μακριά ευγνωμονώ την απόσταση που μας έφερε τόσο κοντά εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, απλά και μόνο για να μας υπενθυμίσει να ζούμε την κάθε στιγμή ξεχωριστά, σαν να διαλύεται το σύμπαν γύρω μας την ίδια στιγμή.
Όσες φορές κι αν έπρεπε να διαλυθεί το δικό μου σύμπαν, θα διάλεγα εσένα και το καλοκαίρι μας για να το κάνει θρύψαλα, ξανά.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Ιωάννας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
