Απ’ όπου και να το πιάσεις το πράγμα, μπάζει. Κάθε δικαιολογία σε εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Όμως μετά από λίγο καταφέρνει και πάλι να σε τουμπάρει. Πώς στο διάολο γίνεται αυτό κάθε φορά; Πέφτεις σαν ηλίθιος στην παγίδα, ποιος εσύ! Που ηλίθιος δεν είσαι, έγινες όμως, γιατί ερωτεύτηκες, γιατί εμπιστεύτηκες. Πίστεψες και πιστεύεις τον σύντροφό σου κάθε φορά.
Σου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, είναι αρρώστια αυτό που έχει, θέλει να σκέφτεται γκομενικά κι άλλους, να φλερτάρει μαζί τους, να πηγαίνει και στο κρεβάτι μαζί και μετά να γυρίζει σε ‘σένα. Κάτι σαν να λέμε «πάω μια βόλτα να αλλάξω τον αέρα μου κι επιστρέφω». Τόσο απλά. Κι εσύ το δέχεσαι. Ο λόγος; Επειδή ξέρει να στο πλασάρει, ξέρει να στο πουλάει, πώς το λένε; Βρίσκει αυτόν τον καταπληκτικό τρόπο να σου περνά τη δικαιολογία του αυτή, βαφτίζοντάς την αρρώστια. Αχ, αχ και πάλι αχ!
Κι οκ, δε λέω, είναι κάτι τύποι που θεωρούν ότι οι άνθρωποι δεν είναι μονογαμικά οντά, αλλά έχουν και τη μαγκιά να το υποστηρίξουν. Και στην προκειμένη περίπτωση δε μιλάμε για τα ίδια άτομα. Δύο είναι, λοιπόν, οι επιλογές που έχει ο κάθε κατά συρροή άπιστος.
Η μία είναι να διαλέξει μια άσωτη ζωή που του απαγορεύει να δεθεί με τον οποιονδήποτε και βαδίζει το δύσκολο, ίσως μοναχικό δρόμο χωρίς να έχει το δικαίωμα να επιζητήσει κάτι παραπάνω. Και κάνει το σωστό, αυτό που πρέπει· όσο κι αν εσύ μπορεί να φωνάζεις να έρθει, αυτός δε θα πλησιάσει σε καμία περίπτωση. Γνωρίζει ακριβώς πότε να φύγει, προτού δημιουργήσει ελπίδες, ψευδαισθήσεις, προσδοκίες και συναισθήματα σε κανέναν.
Κι αυτό είναι το καλό σενάριο γιατί η άλλη επιλογή είναι πιο περίπλοκη. Αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω και να πάει εναντία στη «πολυγαμική φύση» του και προσπαθήσει να είναι εκεί. Να είναι εκεί για τον άνθρωπο που επέλεξε. Και να τον επιλέγει κάθε μέρα, ξανά απ’ την αρχή, ξανά αυτόν. Διαφορετικά είναι ένας δειλός που καλύπτει τις ανασφάλειές του απ’ τους άλλους κι όχι ο τόσο δυναμικός άνθρωπος που θέλει να παριστάνει ότι γαμάει και δέρνει.
Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ενδιάμεση κατάσταση. Τουλάχιστον όχι μόνιμη, το πολύ ένα μήνα, όσο ακριβώς σου παίρνει για να τον ξεσκεπάσεις. Ξέχνα τα μαθηματικά που σε δίδαξαν, δεν μπορεί να σε έχει ως μια σταθερά στη ζωή του και να ψαρεύει συγχρόνως μεταβλητές απ’ το δρόμο. Δεν μπορεί να υπόσχεται πως θέλει να έχει μια φυσιολογική σχέση, όπως κι αν τη νοεί, και ότι θα προσπαθήσει να αλλάξει γι’ αυτό και μετά να ρίχνει το κέρατο λες και δεν τρέχει τίποτα.
Και για να στο κάνω και χειρότερο· να γυρνάει και να σου τσαμπουνάει –που τι να κάνεις στο κάτω-κάτω κι εσύ ο κακομοίρης που ερωτεύτηκες τον άρρωστο ή ορθότερα τον αρρωστημένο– ότι «ναι μεν, μωρό μου, σε θέλω, αλλά δεν μπορώ να νικήσω αυτή μου την επιθυμία, γι’ εμένα είναι συνήθεια, λες και τρώω, δεν έχει βάθος και σημασία αυτή η πράξη, γι’ εμένα σημασία έχεις εσύ, και ακριβώς επειδή δε θέλω να τα κάνω πια πίσω απ’ την πλάτη σου, στο λέω κιόλας ότι πρόκειται να σε απατήσω και θέλω από ‘σένα να με καταλάβεις, ε, αγάπη μου, μπορείς να το κάνεις; Δε το ελέγχω, είναι αρρώστια. Με πιστεύεις, έτσι;» Πω πω! Πόσο πολιτισμό να αντέξεις;
Από πότε κάτι τέτοιο επιτρέπεται να αποκαλείται αρρώστια; Άλλο άρρωστος άλλο αρρωστημένος, σιγά μη τους λυπηθούμε κιόλας. Όσο κι αν τους δικαιολόγησες, καιρός να το δεις αλλιώς το θέμα. Δηλαδή οι ίδιοι που το επικαλούνται δεν ντρέπονται; Δε συνειδητοποιούν την ασέβεια προς αυτούς που πράγματι παλεύουν για τη ζωή τους και πόσο αλαζονικό να το χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα;
Κι αν όντως θεωρούν την απιστία ως μια ψυχολογική αρρώστια, γιατί δεν επιζητούν και την ανάλογη ιατρική υποστήριξη; Σιγά μην έχει προτείνει κανείς τους κάτι τέτοιο. Ή μήπως υπάρχει κανείς άρρωστος που να μη θέλει να ιαθεί; Η απάντηση ενός μέσου σώφρονος ανθρώπου θα είναι αρνητική. Καμία αρρώστια! Με την ίδια λογική, να πάνε και για έναν εξορκισμό, έτσι για να ‘χουνε, γιατί αν το φιλοσοφήσουμε μπορεί να τους κατευθύνει ο σατανάς, όχι το σκατόμυαλό τους.
Οκ, σοβαρά τώρα, αυτό που παίζει στην πραγματικότητα είναι ότι οι άπιστοι έχουν μέσα στο μυαλό τους πως είναι κάτι το φυσιολογικό, το μη κατακριτέο και το αντιμετωπίζουν έτσι είτε επειδή έχουν στο παρελθόν απατηθεί και ζητάνε τα ρέστα από ‘σένα, είτε ακριβώς επειδή δεν έχουν νιώσει πώς είναι να είσαι ο προδομένος, αλλά η άπληστη φύση τους πάει γυρεύοντας.
Το να γουστάρει το σεξ, το πολύ σεξ είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ευχηθεί κανείς, αλλά το θέμα του με ποιους και με το πόσους μπαίνει σε άλλα χωράφια, αυτά των επιλογών. Όλα είναι επιλογές. Δηλαδή πραγματικά τώρα άμα σηκωθούν οι συνειδητοποιημένοι πολυγαμικοί και τους δείρουν, ή τους μηνύσουν για κατάχρηση δικαιώματος, δε θα έχουν κανένα άδικο, χαλάει το όνομά τους στην πιάτσα. Και το νόημα για ‘σένα δε βρίσκεται καν στην «πράξη» αυτή καθαυτή, αλλά πίσω απ’ αυτήν, στις υποσχέσεις ότι θα προσπαθήσει για σας. Για ‘σένα που λέει ότι είσαι η εξαίρεση.
Μην πέφτεις στα λόγια τους, το έχουν δουλέψει καλά, από ‘σένα εξαρτάται αν θα το δεις πλέον ως αρρώστια ή δικαιολογία.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
